Οικογένεια Βαν Πέτεγκεμ
Η τελευταία ταινία του Bruno Dumont «Οικογένεια Βαν Πέτεγκεμ» (Ma Loute) συμμετείχε και στο διαγωνιστικό τμήμα του τελευταίου Φεστιβάλ Καννών. O 59χρονος σκηνοθέτης, διαπιστευμένος ήδη με ταινίες όπως το Hors Satan, Flandres, La Vie de Jesus αλλά και βραβευμένος με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες για την «Ανθρωπότητα» (L’Humanite) το 1999, αφήνει το ιδιαίτερο ύφος που διακατείχε τις ταινίες του μέχρι τώρα για να κάνει ένα σουρεαλιστικό σινεφίλ παράδοξο εμπνευσμένο απο την Belle Epoque και μάλιστα του βγαίνει σε καλό!
Αν μπορεί κανείς να γράψει για την υπόθεση της ταινίας θα λέγαμε πως το καλοκαίρι του 1910, κοντά στην περιοχή του Mont Saint Michel, γεμάτη από νερά, παλίρροιες και όμορφες ακτές μερικοί τουρίστες αρχίζουν να εξαφανίζονται. Την υπόθεση θα αναλάβει ένα ζευγάρι επιθεωρητών, που η μορφή τους παραπέμπει στον χονδρό και λιγνό. Οι έρευνες θα επικεντρωθούν σε μία οικογένεια ψαράδων που έχουν ως επάγγελμα να περνούν τους τουρίστες σηκωτούς μέσα απο τα νερά στην αντιπέρα όχθη αλλά και με περίεργες διατροφικές συνήθειες. Λίγο πιο ψηλά στον λόφο, σε μια έπαυλη Αιγυπτιακού αρχιτεκτονικού στυλ, η Οικογένεια Βαν Πέτεγκεμ κάνει τις καλοκαιρινές της διακοπές, θαυμάζοντας τις ομορφιές του τοπίου και απολαμβάνοντας την απραξία. Όταν ένα από τα παιδιά της οικογενείας θα συνάψει σχέση με τον γιο της οικογένειας των ψαράδων, οι δύο οικογένειες θα έρθουν αντιμέτωπες και το παράλληλο μυστήριο της ταινίας θα οδηγηθεί σιγά σιγά στην λύση που απλά οι ίδιοι επιλέγουν.
Δύσκολα περιγράφεται αυτό το ελκυστικό σουρεαλιστικό και απόλυτα κινηματογραφικό σύμπαν που δημιούργησε ο Dumont. Οι άνθρωποι πέφτουν συνέχεια κάτω, περπατάνε περίεργα, κάνουν θορύβους και επαινούν την ανυπαρξία και την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι τους. Από ανθρώπους που πετάνε και αιωρούνται μέχρι κανιβαλισμό, κορίτσια που ντύνονται αγόρια και ανικανότητα συνεννοήσεως, ο Dumont κλείνει το μάτι ειρωνικά για την μπουρζουά κοινωνία της Γαλλίας, όλα αυτά όμως μέσα σε ένα υπέροχο κινηματογραφικό πλαίσιο και με πλάνα που θυμίζουν επικό σινεμά (οι σκηνές στην παραλία). Με την ταινία να φλερτάρει έντονα με την μπουρλέσκ κωμωδία και με την καταπληκτική δουλειά στο τεχνικό μέρος, η «Οικογένεια Βαν Πέτεγκεμ» διεκδικεί άνετα τον τίτλο ίσως της πιο περίεργης ταινίας της χρονιάς.
Μεγάλο μέρος του σινεφιλικού παράδοξου που συντελείται στα 120 λεπτά της ταινίας, οφείλεται και στους ηθοποιούς που κατάφεραν να ερμηνεύσουν τόσο ιδιαίτερα τους ρόλους, χωρίς να πέφτουν στην παγίδα της κακής καρικατούρας. Ο πατριάρχης της οικογένειας Fabrice Luchini, μιλάει, περπατάει, χαιρετάει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Η μητέρα-για άλλη μια φορά η υπέροχη Valeria Bruni Tedeschi- επιρρεπής στις πτώσεις και εμμονική με την υπηρέτρια του σπιτιού. Η θεία Juliette Binoche, που φαίνεται τόσο να διασκεδάζει σε έναν ρόλο που της επιτρέπει να αυτοσχεδιάσει και να κλαίει υπερβολικά γοερά σε σημείο γέλιου. Και φυσικά οι απίστευτοι χαρακτήρες των Επιθεωρητών, ένας φόρος τιμής στους χαρακτήρες του βωβού σινεμά.
Ταινία εμπειρία που θα πρέπει να δεις για να βιώσεις στην κυριολεξία και που σπανίως βλέπουμε πλέον απο Ευρωπαίους σκηνοθέτες, αυτή η οικογένεια είναι σίγουρα από τις πιο ασυνήθιστες αλλά και απο τις πιο αγαπημένες που είδαμε στο σινεμά. Ζήτω ο Γαλλικός Σουρεαλισμός!
