Σινεμά

Στον Δρόμο (On the Road)

Ξεκινήσαμε για την ελευθερία, αλλά μας έπιασε λάστιχο “Στον Δρόμο”

2popcorn

Στον όμορφο, ατμοσφαιρικό χώρο του Ελληνίς βρεθήκαμε χθες μαζί με τους νικητές του διαγωνισμού των cinεπιβατών και είδαμε το On the Road του Walter Salles.

Όσοι μπόρεσαν, δηλαδή, διότι το road movie ήταν μακρόσυρτο και σχετικά αργό, όχι εύπεπτο για το ευρύ κοινό. Να φανταστείτε ότι είδαμε την βελτιωμένη μικρότερη έκδοση των 124 λεπτών και όχι την αρχική 136 που προβλήθηκε στις Κάννες. Όσοι δεν αποκοιμήθηκαν και παρακολούθησαν, βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα δύσκολο εγχείρημα, με ωραίες στιγμές, αλλά και παιδικά νοσήματα. Και λέω παιδικά επειδή δεν είναι ολοκληρωμένα, είναι σε σχεδόν πρώιμη κατάσταση. Βασισμένη σε ένα δυνατό και δημοφιλές βιβλίο, με αξιόλογο και φιλόδοξο νεανικό καστ στους βασικούς ρόλους και αρκετούς γνωστούς ηθοποιούς σε δευτερεύοντες, αλλά και έχοντας την υποστήριξη του Φράνσις Φορντ Κόπολα στην παραγωγή, όλα ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς. Προσωπικά, λάτρεψα την εικόνα και την φωτογραφία και απογοητεύτηκα από τη σκηνοθεσία. Βασικές αναφορές ταινιών που φέρνει στο μυαλό μου ήταν το Into the Wild -που δυστυχώς δεν το έφτασε- και το Paperboy -που κατά τη γνώμη μου το ξεπέρασε εύκολα, καθώς το μίσησα.

Όταν κάνεις μια ταινία αναφοράς και εξιστορείς τα 40’s-50’s πρέπει να πείσεις τον κόσμο ότι τα γεγονότα εξελίσσονται τότε, κάτι που η ταινία το έκανε. Από την άλλη πρέπει να βάλεις και τον κόσμο μέσα στην ταινία, να τη νιώσει και να ζήσει την ιστορία της. Εκεί η ταινία χόλωνε, μιας που η απεικόνιση ήταν στείρα σαν να έβλεπες ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ (λέμε τώρα!), ενώ οι αργοί ρυθμοί της φυσικά δε βοήθησαν.

[highlight color=”eg. yellow, black”] Θα βρεις περισσότερο κέφι σε ένα νεκροταφείο – Gimli[/highlight]

Το βιβλίο του Jack Kerouac, του εκφραστή της γενιάς Beat πρωτοκυκλοφόρησε το 1957. Αυτοβιογραφικό, από την σχεδόν δεκαετή περιπλάνηση του από το 1949 στην Αμερική και το Μεξικό, μιλούσε για σεξουαλική απελευθέρωση, για ναρκωτικά, για φιλία, αλλά πάνω από όλα για ελευθερία. Το ωμό ύφος και οι εξιστορήσεις θυμίζουν συχνά τα αντίστοιχα συγγράμματα του Charles Bukowski, που γράφονταν την ίδια περίπου εποχή. Η ταινία δεν προσεγγίζει καθόλου τον χαρακτήρα του συγγραφέα, την προσωπικότητα του, τις βαθύτερες σκέψεις του, ούτε την κοσμοθεωρία του. Γίνονται όλα τελικά για τα ναρκωτικά και το σεξ ή για την πραγματική ελευθερία; Τι αναζητούν οι χαρακτήρες του;

Αναπτύσσει την περίεργη επίδραση του Neal Cassady (Dean Moriarty στο έργο), ενός ανθρώπου άστατου, διψασμένου για σεξ και ναρκωτικά. Δεν θα μας δώσει την φιλία τους, μόνο την συνύπαρξη τους στα πλάνα. Η δυναμική θα μείνει επίπεδη. Ό,τι είχε να πει μάς το δίνει στα πρώτα λεπτά και μετά απλά επαναλαμβάνεται. Επικεντρώνεται στις σκηνές σεξ και τα ναρκωτικά. Με έκανε να αναρωτηθώ πόσο φθηνά μπορεί να ήταν τότε η βενζίνη και τα ναρκωτικά, δεδομένου ότι οι χαρακτήρες αν και κυκλοφορούν αδέκαροι τόσα χρόνια, τα καταναλώνουν άφθονα! Τελικά, το νόημα όπως το κατάλαβα εγώ είναι ότι οι κακές παρέες και τα ναρκωτικά στερούν σε έναν καλό συγγραφέα την έμπνευση, καθώς ο ήρωας προσπαθεί να συγκεντρώσει το μυαλό του να γράψει, αλλά είναι πάντα πολύ απασχολημένος, πολύ μαστουρωμένος ή πολύ πεινασμένος και κουρασμένος για να το κάνει!

Όσο αφορά τις ερμηνείες δεν μπορώ να μην βγάλω το καπέλο στην μεταμόρφωση της Kristen Stewart στο ρόλο της τολμηρής και ανέμελης -ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, Μαριλού. Κόντρα ρόλος σε ότι μας έχει συνηθίσει δε μπορούσα να μην αντιπαραβάλω την παρθενοπιπίτσα που δεν μπορούσε να έχει επί τόσες συνέχειες φυσιολογικές επαφές με το γλυκούλη βρυκολακάκο Έντουαρντ. Εδώ τσιτσιδώνεται με το που μας τη συστήνουν και λυσσασμένη για σεξ υποστηρίζει τέλεια το ρόλο της. Ο σκηνοθέτης της δίνει βάρος, παίζει με το φως στο πρόσωπό της και την σκιαγραφεί καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο χαρακτήρα στο έργο. Πραγματική απόλαυση να τη βλέπεις.

Το υπόλοιπο νεανικό πρωταγωνιστικό καστ όμως κινείται σε πεπατημένες οδούς χωρίς φαντασία. Είναι κρίμα να βλέπεις τον Sam Riley και να νομίζεις ότι βλέπεις τον Leonardo Di Caprio, ή τον Garrett Hedlund να παίζει τον Ryan Gosling! Οι δευτερεύοντες μικροί ρόλοι απλά παρελαύνουν για δευτερόλεπτα από το φακό, ίσως χωρίς ουσία. Έχει ενδιαφέρον το ότι επιλέγουν όλοι του καρικατουνίστικους ρόλους, ο ψυχωτικός Viggo Mortensen με τη βραχνή φωνή, η μισότρελη Amy Adams που καθαρίζει τις σαύρες από τα δέντρα, ο Terrence Howard με το σαξόφωνο του. Μόνο η Kirsten Dunst που εμφανώς δεν έχει ξεπεράσει ακόμα τα ψυχικά προβλήματα που την ταλαιπωρούν φαίνεται να βρήκε ρόλο που της ταιριάζει γάντι. Ο Steve Buscemi κάνει ένα μικρό πέρασμα κάνοντας το κοινό να αναφωνήσει χαριτολογώντας “ε, όχι και τον Μπουσέμι ρε Ντίν”!

καλή η σκηνή στο αμάξι, αλλά πως να συγκριθεί με την αντίστοιχη στο 1900 ή Novecento (του 1976!) με Robert de Niro & Gerard Depardieu!

Αν αποφασίσετε να την δείτε, είτε γιατί είστε λάτρης του βιβλίου, είτε θέλετε να δείτε μερικές ιδιαίτερες ερμηνείες και νοσταλγική φωτογραφία, είτε απλά για να δείτε γυμνή την Κρίστεν Στιούαρντ, επιλέξτε καλύτερα θερινό, που ταιριάζει καλύτερα και στο ύφος του έργου και στην εποχή.

Αντώνης Γκούμας

Θα μπορούσε να ζήσει εξίσου ευχάριστα στη Μέση Γη όσο στη Metropolis, από τα πιο ρεαλιστικά πλάνα στα πιο σουρεαλιστικά συννεφάκια. Μπαίνοντας στις αίθουσες παθιάζεται αμετανόητα κάθε φορά που σβήνουν τα φώτα. Στα Φεστιβάλ που καλύπτει αντί για τις πολυαναμενόμενες ταινίες προτιμά να ανακαλύπτει άγνωστα μικρά διαμαντάκια που ίσως να μην δούμε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες. Συνήθως καλοπροαίρετος, προσέξτε, όμως, όταν κραδαίνει το «τσεκούρι» του.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *