Στο Δρόμο Για Το Σχολείο
Τέσσερις ιστορίες παιδιών από διαφορετικά σημεία του κόσμου, Κένυα, Παταγονία, Ινδία και Μαρόκο, ξεκινούν το πρωί να πάνε σχολείο. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο εμείς θα φανταζόμασταν βασιζόμενοι σε προσωπικές εμπειρίες. Το ντοκιμαντέρ Στο δρόμο για το σχολείο παρακολουθεί αυτά τα παιδιά στην διάρκεια της διαδρομής τους για να φτάσουν στο σχολείο, που σε κάποιες περιπτώσεις αυτό μπορεί να σημαίνει έως και 4 ώρες περπάτημα.
Η μόρφωση αποτελεί ένα αγαθό αδιαμφισβήτητης αξίας που στις μέρες μας για κάποιους ανθρώπους, ευτυχώς, θεωρείται αυτονόητο. Μέσα από την αφήγηση του ντοκιμαντέρ του Πασκάλ Πλισσόν αντιλαμβανόμαστε ότι η αξία της μόρφωσης δεν χάνεται σε καμία χώρα και σε καμία γλώσσα, αυτό που αλλάζει είναι η δυνατότητα να την αποκτήσεις, ειδικά σε χώρες που δεν είναι αυτονόητο ούτε το καθαρό νερό. Σε κάθε μια από τις ιστορίες, βλέπουμε παιδιά με την ίδια θέληση για μάθηση αλλά με διαφορετικές δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν για να την αποκτήσουν.
Ο Τζάκσον από την Κένυα ξεκινά με την αδερφή του να διασχίσει κοντά στα 15 χιλιόμετρα για να φτάσει στο σχολείο του με τον μεγαλύτερο κίνδυνο που έχει να αντιμετωπίσει να είναι οι ελέφαντες, οι οποίοι όμως δεν μπορούν με τίποτα να τον εμποδίσουν από το να φτάσει έγκαιρα ώστε να είναι εκείνος που θα κάνει την έπαρση της σημαίας. Στην Παταγονία τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα για την Ζαχίρα και τις 2 φίλες της καθώς τα 3 κορίτσια πρέπει να διασχίσουν περίπου 22 χιλιόμετρα (4 ώρες περπάτημα) για να φτάσουν στο σχολείο και αν καθυστερήσουν για οποιοδήποτε λόγο αναγκάζονται σε οτοστόπ εισπράττοντας απαντήσεις όπως «δεν έχω χρόνο για μαθητές».
Ο Κάρλος από την Αργεντινή διανύει μια απόσταση 18 χιλιομέτρων καβάλα σ’ ένα άλογο μαζί με την μικρή του αδερφή, κάνοντας στάση για την απαραίτητη προσευχή ενώ ταυτόχρονα η μικρή του γκρινιάζει από λαχτάρα να ιππεύσει εκείνη το μέσο μεταφοράς τους. Η ιστορία του Σάμιουελ στην Ινδία προκαλεί μεγαλύτερη συγκίνηση καθώς πρόκειται για ένα ανάπηρο παιδί καθηλωμένο σ’ ένα αυτοσχέδιο καρότσι το οποίο σέρνουν τα δύο μικρότερα αδέρφια του, για μια ώρα περίπου, προκειμένω να τον μεταφέρουν στο σχολείο. Ο Σάμιουελ αναγνωρίζει την αυτοθυσία όλων των μελών της οικογένειας του, καθώς στέκεται στο γεγονός ότι ένα πλούσιο παιδί που γνωρίζει και είναι στην ίδια κατάσταση μ’ αυτόν δεν πηγαίνει σχολείο καθώς οι γονείς του δεν τον στέλνουν.
Σ’ όλες τις περιπτώσεις οι γονείς είναι εκείνοι που πρώτοι παροτρύνουν τα παιδιά τους να πάνε σχολείο, αναγνωρίζουν την σημασία της εκπαίδευσης και δεν κρύβουν την χαρά τους που τα παιδιά τους μορφώνονται, για παράδειγμα ο πατέρας του Τζάκσον θαυμάζει τα παιδιά του που είναι δυνατά, έξυπνα και μορφωμένα. Τα θέματα του κάθε σχολείου είναι διαφορετικά και προσαρμοσμένα στις απαιτήσεις της εκάστοτε κοινωνίας, όπως εκμάθηση της τεχνικής για το σωστό άρμεγμα. Ο τελευταίος λόγος ανήκει φυσικά στους πρωταγωνιστές όπου μέσα από προσωπική συνέντευξη δηλώνουν τι ονειρεύονται να σπουδάσουν, με τα επαγγέλματα του γιατρού, του πιλότου, του κτηνίατρου και της δασκάλας να έχουν θέση στις προτιμήσεις.
Ένα ντοκιμαντέρ που σε κερδίζει για την ευαισθησία του θέματος που διαπραγματεύεται και ειδικά εάν έχετε παιδιά που το πρωί δεν θέλουν να πάνε σχολείο επιβάλλεται να τα «αναγκάσετε» να δουν αυτήν την ταινία!
