ONTOTHTA (ODDITY)

Όταν η Ντάνι δολοφονείται άγρια στο απόμακρο εξοχικό που ανακαινίζουν η ίδια και ο σύζυγός της, Τεντ, όλοι υποπτεύονται ως ένοχο έναν ασθενή που απέδρασε από το κοντινό ψυχιατρείο, όπου ο Τεντ είναι γιατρός. Όμως, λίγο μετά την τραγική δολοφονία ο ύποπτος βρίσκεται νεκρός και η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο. Ένα χρόνο αργότερα, η τυφλή δίδυμη αδελφή της Ντάνι, η Ντάρσι, μέντιουμ και συλλέκτρια «στοιχειωμένων» αντικειμένων, καταφτάνει απροσδόκητα στο σπίτι του Τεντ και της νέας του συντρόφου. Πεπεισμένη ότι πίσω από τη δολοφονία της αδελφής της κρύβονται κι άλλα μυστικά, η Ντάρσι έχει φέρει μαζί τη μία γκροτέσκα ανθρωπόμορφη κούκλα, που μοιάζει παγωμένη σε μια έκφραση μόνιμης κραυγής και έχει την τάση να κινείται όποτε δεν τη βλέπουν.

Από την Ιρλανδία έρχεται αυτό το περίεργο και σκοτεινό έργο, ένα μίγμα ψυχολογικού τρόμου και άλυτου μυστηρίου που διαθέτει την απαραίτητη ατμόσφαιρα χάρις στην φωτογραφία του και την παραγωγή του (το απομακρυσμένο σπίτι, η ψυχιατρική κλινικ΄ή) και μπλέκει με επιτυχία είδος του ψυχολογικού θρίλερ χαρακτήρων με τον υπερφυσικό τρόμο, ο μυστήριο μίας δολοφονίας, μία αποκρουστική και τρομαχτική κούκλα (το πιο επιτυχημένο στοιχείο της ταινίας) ένα τυφλό μέντιουμ που ζητάει δικαίωση, μία γυναίκα που πέφτει θύμα και ένας κεντρικός ανδρικός ρόλος που γεννάει ερωτήματα.

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ντέμιαν Μακάρθι, προσπαθεί να χωρέσει-άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι-όλα τα είδη του κινηματογραφικού τρόμου που έχουμε δει (κυρίως στα θρίλερ των 80s και 90s), συχνά μπερδεύεται σεναριακά για το που θα πρέπει να εστιάσει (να δώσει λύση στην δολοφονία ή να μας αποκαλύψει τον ρόλο της κούκλας) αλλά η πολύ καλή δουλειά στην κινηματογράφηση των γεγονότων μέσα στο σπίτι και το σταδιακό σασπένς που μεγαλώνει καθώς προχωράει η ταινία, κάνει την ΟΝΤΟΤΗΤΑ να ξεχωρίζει ως ταινία του είδους της και να δημιουργεί τις ανάλογες στιγμές τρόμου και φόβου, το ζητούμενο δηλαδή στο είδος των ταινιών.

Η ΟΝΤΟΤΗΤΑ αν και ξεχωρίζει σαν ταινία, πάσχει από το μόνιμο σύνδρομο του είδους και αυτό δεν είναι άλλο από το ελλαττωματικό φινάλε της. Στην προσπάθεια να κλείσει τον κύκλο των πολλών μετώπων που έχει ανοίξει, οδηγείται σε μία κλισέ και γρήγορη εξήγηση των πάντων, αφαιρώντας πόντους από την προσπάθεια. Στο σύνολο της όμως η ταινία κερδίζει τις εντυπώσεις, καταφέρνει να τρομάξει τον θεατή (με δύο υπερεπιτυχημένες σεκάνς μεταξύ αρκετών άλλων) και να χαραχτεί στην μνήμη, όχι τόσο ως κάτι σημαντικό κινηματογραφικά, όσο ως μία τρομαχτική εμπειρία που προσφέρεται ως διασκεδαστική ψυχαγωγία τρόμου.

Η ταινία κυκλοφορεί 27 Μαρτίου σε διανομή ROSEBUD21