ΟΠΕΝΧΑΪΜΕΡ (OPPENHEIMER)
Οι ημέρες, τα έργα και η ζωή του Τζούλιους Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, πατέρα της ατομικής βόμβας και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα (ακόμα και για τον ίδιο του τον εαυτό) από τους εσωτερικούς του δαίμονες και τα παιχνίδια του μυαλού του, μέχρι τις πολιτικές διώξεις και τις κατηγορίες που αντιμετώπισε ως κομμουνιστής κατάσκοπος, τις σχέσεις του με τις δύο γυναίκες της ζωής του αλλά και την στιγμή της δημιουργίας του mass destruction όπλου του και η χρήση του από την τότε εξουσία.
Βασισμένο βέβαια σε συγκεκριμένο βιβλίο των Κάι Μπερντ και Μάρτιν Τζ. Σέργουιν που μάλλον έχουν εμμονή με την συγκεκριμένη προσωπικότητα, το Οπενχάιμερ του Κρίστοφερ Νόλαν είναι ένα θεαματικό και επικό στην εκτέλεση του κινηματογραφικό έργο, που μας συστήνει από την μία τον άνθρωπο που ευθύνεται για την Ατομική βόμβα και από την άλλη έναν Κρίστοφερ Νόλαν πολύ πιο συγκρατημένο απ ότι τον γνωρίζουμε. Η επίδειξη και τα εφέ, δίνουν πλέον την θέση τους σε πιο μεστά πράγματα (όπως το καλοδουλεμένο μη γραμμικό σενάριο), η φαντασία δεν υπάρχει πλέον, αντί αυτού έχουμε τεχνικά τερτίπια καινούργια (λίγο με τον ήχο, λίγο με την εικόνα και μία δύο σκηνές που κλέβουν την παράσταση με εφέ όμως που εξυπηρετούν την ιστορία όπως η σκηνή με το κοινό που παρουσιάζει τις επιπτώσεις της βόμβας).
Και βέβαια σε τεχνικό επίπεδο η ταινία είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα, το μοντάζ κινείται σε πολλαπλά χρονικά επίπεδα αυτή την φορά πολύ επιτυχημένα, η μουσική επένδυση του Οσκαρούχου Λούντβιχ Γκούναρσον είναι επική και καθηλωτική, η σκηνοθεσία του Νόλαν τείνει προς τον περφεξιονισμό όμως έπιασα και τον εαυτό μου κάποια στιγμή να βαριέται ή να δυσανασχετεί με το πολιτικό κομμάτι της ταινίας και το θέμα της κομμουνιστικής ανάλυσης επί της ανάλυσης, ακροάσεις και επιτροπές που δημιουργούν μέσα στην τρίωρη διάρκεια της ταινίας μία κοιλιά τουλάχιστον μισής ώρας.
Σε φιλοσοφικό και όχι κινηματογραφικό επίπεδο, η εύλογη ερώτηση γιατί να γίνει ταινία αυτός ο αντιπαθητικός σίγουρα στην πραγματικότητα άνθρωπος (έξοχη η επιλογή του Κίλιαν Μέρφι ως ένα από τα πιο αντιπαθητικά πρόσωπα του σινεμά) βρίσκει απάντηση στο ότι καλώς ή κακώς το επίτευγμα του ήταν μεγάλο. Η ταινία κρατάει φανερά απόσταση από τον κεντρικό ήρωα, αν και τείνει προς την υπεράσπιση του αλλά υπενθυμίζουμε πως βασίζεται ήδη σε γραμμένο υλικό.
Στις ερμηνείες εκτός του Μέρφι, ο Ματ Ντέιμον κάνει καλά αυτό που του υποδεικνύει πλέον το παρουσιαστικό του, η Έμιλυ Μπλαντ έχει τις δύο σκηνές που εξυπηρετεί υπέροχα τον δεύτερο γυναικείο ρόλο, η Φλόρενς Πιου σε μικρό ρόλο αλλά επίσης εξαιρετική και ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ έχει ένα εξαιρετικά δυνατό φινάλε που μάλλον θα του κλειδώσει την υποψηφιότητα στο β’ ανδρικό ρόλο.
Ότι ήταν το ΜANK για τον Ντέηβιντ Φίντσερ πριν δύο χρόνια είναι το OPPENHEIMER για τον Κρίστοφερ Νόλαν. Μία ταινία υποτίθεται πλήρης ωρίμανσης, ψεγάδια δεν μπορείς να της βρεις (πέραν της διάρκειας) αλλά κινηματογραφική βόμβα μεγατόνων όπως έχει παρουσιαστεί από μεγάλη μερίδα κριτικών του εξωτερικού δεν είναι. Ξεχάστε τις εντάσεις της ΔΟΥΝΚΕΡΚΗΣ, το τριπ του INTERSTELLAR και την γοητεία του INCEPTIOΝ, ακόμα και την απόλαυση του TENET. Και στο κάτω κάτω τι πίστευε ο συγκεκριμένος κύριος; Πως θα φτιάξει μία βόμβα που θα μπορούσε να καταστρέψει όλο τον πλανήτη αλλά θα την χρησιμοποιούσε η εξουσία για καλό σκοπό; Δεν μας έπεισε. Το ότι πρέπει να το δείτε σε κλειστή αίθουσα με ήχο και όσο μεγαλύτερη οθόνη γίνεται, αυτό δεν χρειάζεται να σας το υπενθυμίσω.
Η ταινία κυκλοφορεί 24 Αυγούστου σε διανομή Tanweer
