Πέρα από τη λογική

Η Μιριέλ και ο Μουνίρ αγαπιούνται. Από μικρός ο μαροκινής καταγωγής Μουνίρ ζει στο σπίτι του γιατρού Πινζέ, γεγονός που του εξασφαλίζει μια οικονομικά άνετη ζωή. Όταν ο Μουνίρ και η Μιριέλ αποφασίζουν να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά, η εξάρτηση του ζεύγους από τον γιατρό μεγαλώνει. Τέσσερα παιδιά μετά, η Μιριέλ νιώθει εγκλωβισμένη.

Ο Χοακίμ Λαφός πήρε ένα πραγματικό περιστατικό, την ιστορία της Ζενεβιέβ Λερμιτέ που συνέβη σε ένα ήσυχο προάστιο των Βρυξελλών, αποφασίζοντας, όμως, να κάνει μια ανατομία στα πώς και τα γιατί της ιστορίας.

Η ταινία ξεκινά με τους θεατές να μαθαίνουν για τον θάνατο κάποιων παιδιών. Η επόμενη σκηνή δείχνει τον Μουνίρ και τη Μιριέλ ευτυχισμένους. Από την πρώτη στη δεύτερη σκηνή δεν αναγνωρίζεις τη Μιριέλ, είναι σαν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο (στην πρώτη ένα αγρίμι, στη δεύτερη ένα πανέμορφο πλάσμα).

Τα πάντα ξεκινούν απλά με έναν έρωτα. Από την αρχή σχεδόν ο διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας Ζαν Φρανσουά Ντεσκένς και ο σκηνοθέτης τοποθετούν αντικείμενα ή σκιές προσώπων μπροστά από την κάμερα, δημιουργώντας έτσι μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και δίνοντας ελάχιστες πληροφορίες. Ο τρόπος κινηματογράφισης μπορεί να γίνεται στιγμές-στιγμές ενοχλητικός, αλλά αυτός είναι ο στόχος του σκηνοθέτη. Τα όσα διαδραματίζονται σε αυτό το σπίτι, δεν θεωρούνται φυσιολογικά. Η υπερβολική εξάρτηση του ζευγαριού από τον γιατρό, η αδυναμία τους να αγοράσουν δικό τους σπίτι, οι συνεχείς αφίξεις νέων μελών στην οικογένεια φέρουν βαρύ το τίμημά τους στην Μιριέλ.

Κι αν το πρώτο μέρος της ταινίας επικεντρώνεται στην οικογενειακή ευτυχία, το δεύτερο ανήκει εξολοκλήρου στην Εμιλί Ντεκέν, η οποία ερμηνεύει εξαιρετικά μια γυναίκα που βυθίζεται ολοκληρωτικά και τραγικά στην κατάθλιψη. Από τη σκηνή που κλαίει ακούγοντας ένα χαζό τραγούδι στο ραδιόφωνο, μέχρι τα ψώνια στο σούπερμαρκετ φορώντας τη μαροκινή φορεσιά που της χάρισε η μητέρα του συζύγου της, η Εμιλί Ντεκέν δίνει ρεαλιστικό πρόσωπο σε εκείνες τις ιστορίες που διαβάζουμε συχνά με τεράστιους τίτλους στις εφημερίδες και αναρωτιόμαστε ποια να είναι τα πρόσωπα που κρύβονται πίσω από αυτές.

 Τελικά να τη δω;

Είναι λίγο θλιβερή, αλλά πρόκειται για ένα αξιοπρεπές οικογενειακό δράμα, με μία υπέροχη ερμηνεία, η οποία βραβεύτηκε και με το βραβείο Un Certain Regard στις Κάννες, από την Εμιλί Ντεκέν.