Πάντινγκτον 2
Ισάξιο -αν όχι καλύτερο- του πρώτου, το σίκουελ του Πάντινγκτον παρακολουθεί τις περιπέτειες του μικρού αρκούδου που θέλει να στείλει στη θεία του ένα ξεχωριστό δώρο: ένα παλιό βιβλίο. Όταν ένας κλέφτης εμφανιστεί και αρπάξει το βιβλίο, ο μικρός Πάντινγκτον θα βρεθεί μπλεγμένος σε ένα έγκλημα που δεν έκανε και θα μπει φυλακή, ενώ οι φίλοι και η οικογένειά του θα προσπαθήσουν να ξεμπλέξουν το κουβάρι του μυστηρίου.
Διαθέτοντας αναμφισβήτητη βρετανική γοητεία, ένα εξαιρετικό καστ (που εκτός από τους Σάλι Χόκινς και Χιού Μπόνεβιλ της πρώτης ταινίας περιλαμβάνει αυτή τη φορά ονόματα όπως ο Χιού Γκραντ και ο Μπρένταν Γκλίσον μεταξύ άλλων) και μια απίστευτη γλυκύτητα συναισθημάτων, το Πάντινγκτον 2 έρχεται να μας βάλει σταδιακά σε… mood Χριστουγέννων και θα είναι δύσκολο για μικρούς και μεγάλους να του αντισταθούν.
Σίγουρα το Πάντινγκτον είναι μία παιδική ταινία. Μία ταινία, όμως, με τη στόφα του κλασικού, μία ταινία που δεν κρύβει τις αναφορές της -από τη γειτονιά και τους περίεργους κατοίκους της που παραπέμπουν στη Μέρι Πόπινς μέχρι τη σκηνή της απόδρασης που θα μπορούσε να έχει βγει από ταινία του Γουές Άντερσον.
Παράλληλα, διαθέτει και ένα μυστήριο που είναι ικανό να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή, ενώ το μεγάλο ατού της είναι φυσικά το καστ. Είναι απόλαυση να βλέπεις τον Μπρένταν Γκλίσον στον ρόλο του σκληροτράχηλου εγκληματία που συγκινείται από ένα σάντουιτς μαρμελάδας, αλλά ακόμα μεγαλύτερη απόλαυση είναι να βλέπει κανείς τι μπορεί να δημιουργήσει ο Χιού Γκραντ όταν έχει χώρο ελεύθερο. Μάστερ των μεταμφιέσεων, υπερβολικά αυτάρεσκος ηθοποιός, ο Χιού Γκραντ φτιάχνει ένα ρόλο που συνομιλεί παιχνιδιάρικα με τη δική του υπόσταση ως άνθρωπο του θεάματος. Και αποτελεί με διαφορά το καλύτερο στοιχείο αυτής της -ούτως ή άλλως- γλυκύτατης (σαν μαρμελάδα πορτοκάλι) ταινίας.