Πρεμιέρα: Ο Papadopoulos, τα Fish’n’Chips και το Μέγαρο!
Την ταινία “Papadopoulos & Sons” την είδαμε πρώτη φορά στο 53ο ΦΚΘ, όπου πήρε και το βραβείο κοινού. Την επίσημη πρεμιέρα της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών παρακολουθήσαμε όμως χθες (Δευτέρα, 11/12/2012). Η ταινία πήρε διανομή και θα αρχίσει να προβάλλεται στις αίθουσες από τις 20 του μήνα.
Η πρεμιέρα και οι δηλώσεις:
Ο κεντρικός πρωταγωνιστής, Χάρης Παπαδόπουλος (Stephen Dillane) έχει μια από τις πιο μεγάλες εταιρίες παραγωγής παραδοσιακών ελληνικών τροφίμων στη Βρετανία όπου και ζει πλουσιοπάροχα με την οικογένεια του. Η εταιρία του όμως πέφτει έξω λόγω ενός δανείου που είχε πάρει (αχ, αυτό με τους Έλληνες και τα δάνεια!) και τα χάνει όλα ακόμα και το σπίτι του. Τότε κάνει την επανεμφάνιση του ο μεγάλος του αδερφός Σπύρος (Γιώργος Χωραφάς) που έχει χρόνια να τον δει και του προτείνει να ξανανοίξουν το ξεχασμένο εστιατόριο Fish’n’Chips “τα Τρία Αδέρφια” που δούλευαν παλιά.
Στην πρεμιέρα από τους συντελεστές παραβρέθηκαν ο Κύπριος σκηνοθέτης Μάρκος Μάρκου και ο αγέραστος, εντυπωσιακός, Γιώργος Χωραφάς. Μη νομίζετε κι αυτοί για μια μέρα ήρθαν, μιας που μένουν μόνιμα στο εξωτερικό. Πριν την προβολή της ταινίας προηγήθηκε μικρό βιντεο-αφιέρωμα στον Έλληνα ηθοποιό που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γαλλία. Μεταξύ των καλών στιγμών ήταν φυσικά η σκηνή του “Escape from L.A.” (η συνέχεια του γνωστού Escape from N.Y.) που πυροβολεί τον πετούμενο Steve Buscemi, το φιλί του με την Catherine Zeta-Jones και φυσικά το χαστούκι που έδωσε στον Hugh Grant (που σας βάλαμε ως ερώτηση και στο trivia στη σελίδα των σινεπιβατών στο facebook πριν λίγες μέρες). Άλλο στοιχείο που μας έκανε εντύπωση στην πολύ επιτυχημένη καριέρα του ήταν το πόσες πολλές διαφορετικές γλώσσες μιλούσε, που έτσι βαλμένες γρήγορα στο μικρό αφιέρωμα φαινόταν πολύ αστείο.
Στις δηλώσεις, μάθαμε ότι η ταινία είναι η πρώτη που προβλήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο! Με απλότητα οι συντελεστές παραδέχθηκαν ότι για να γίνει αυτό βοήθησε το θέμα της για την οικονομική κρίση, αλλά χρησιμοποιήθηκε και η “βοήθεια ενός γνωστού” ευρωβουλευτή (Γιώργος Κουμουτσάκος). Στη διπλανή αίθουσα ήταν ο πρωθυπουργός και η ελληνική αποστολή και ενώ προβαλλόταν η ταινία περνούσε από έξω ο Μπαρόζο!
Ο Γιώργος Χωραφάς μίλησε χιουμοριστικά και απλά στο κοινό, αρχικά ζητώντας συγνώμη για το βιντεο-αφιέρωμα στο πρόσωπο του, ενώ έσπευσε να δηλώσει χαριτολογώντας την ανησυχία του γιατί τέτοιου είδους αφιερώματα σε ηθοποιούς γίνονται συνήθως μετά το θάνατο τους. Έκανε λογοπαίγνιο με το όνομα του χαρακτήρα του, Σπύρο Παπαδόπουλο και τον γνωστό τηλεπαρουσιαστή και ηθοποιό. Κάλεσε το παρευρισκόμενο κοινό αν τους αρέσει η ταινία να πουν στους φίλους τους να πάνε να την δουν στις 20 του μήνα που βγαίνει, “…γιατί στις 21 είναι το τέλος του κόσμου! Τώρα δε ξέρω γιατί αποφάσισαν να βγάλουν την ταινία μια μέρα πριν το τέλος του κόσμου, σίγουρα κάτι θα έχουν στο μυαλό τους”! Κλείνοντας, μας ανακοίνωσε ότι ελπίζει η ταινία να μας δώσει την όρεξη για τη ζωή με την οποία φτιάχτηκε, αλλά σίγουρα θα μας δώσει όρεξη για fish’n’chips που θα μας περιμένουν έξω μετά από την προβολή στο φουαγιέ του Μεγάρου.
Ο σκηνοθέτης Μάρκος Μάρκου λιτός στις δηλώσεις του, μας ευχαρίστησε όλους και δήλωσε ότι η ταινία είναι για όλους εμάς και για την Ελλάδα.
Τέλος, οι συντελεστές είπαν ότι επιτυχία του κινηματογράφου είναι να μας κάνει να γελάσουμε και να κλάψουμε και είναι βέβαιοι ότι η ταινία τους τα πετυχαίνει και τα δυο. (Εδώ δυστυχώς, δεν μπορώ να συμφωνήσω ούτε με την πρόταση αλλά ούτε και με το αποτέλεσμα της ταινίας απόλυτα).
Η προβολή, Papadopoulos & ΣΙΑ:
H ταινία είναι κατά βάση προϊόν ξένων συντελεστών και Ελλήνων του εξωτερικού, ενώ η ομιλούσα γλώσσα είναι η αγγλική. Παρόλα αυτά έχει έντονο ελληνικό ενδιαφέρον αφού επίκεντρο της είναι μια ελληνική οικογένεια μεταναστών που ζει στην Αγγλία. Για εμάς που ζούμε στην Ελλάδα μπορεί κάποια στοιχεία να μας φαίνονται αστεία, ίσως όμως μια πτυχή της ταινίας είναι να καταδείξει αυτό ακριβώς, δηλαδή πως έχει μείνει η Ελλάδα στο μυαλό των μεταναστών δεύτερης και τρίτης πλέον γενιάς, που πραγματικά πολλοί από αυτούς δε μιλάνε πλέον ούτε τη γλώσσα. Επίσης, ένα σημαντικό σημείο έναντι άλλων του είδους είναι να παρατηρήσουμε τις διπλωματικές υποχωρήσεις που γίνονται σε σημαντικά ζητήματα και πως παρουσιάζονται στην ταινία. Ενδιαφέρον έχει για παράδειγμα η νοοτροπία της ελληνοτουρκικής διαμάχης. Πλέον παρουσιάζεται σαν μια φιλία που έχει παγώσει από τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε δυο εστιατόρια. Παρόλο που τα δυο αδέρφια είναι πρόσφυγες από την Κύπρο μετά την εισβολή των Τούρκων δε δείχνουν μίσος ή έχθρα στο γείτονα λαό, κατηγορούν τη φωτιά για το χαμό της υπόλοιπης οικογένειας τους. Παράλληλα, όσοι έχουν πάει στη Μεγάλη Βρετανία θα ξέρουν για την περίφημη διαμάχη των ελληνικών “σουβλατζίδικων” και των τουρκικών “κεμπαμπτζίδικων”. Σε πολλές πόλεις έχουν επικρατήσει τα ελληνικά μαγαζιά, σε άλλες τα τούρκικα. Εδώ οι Έλληνες -για άλλη μια φορά- σε ένδειξη καλής θέλησης παραχωρούν τον τομέα στους Τούρκους με ένας αστείο και ιεροτελετουργικό τρόπο. Ωραία δοσμένο είναι επίσης το ειδύλλιο της Ελληνίδας με τον Τούρκο , δυο πολύ αστείους χαρακτήρες που ανανεώνουν την ταινία βγάζοντας γέλιο. Για το τέλος σας άφησα το καλύτερο, τη μουσική! H ταινία είναι ντυμένη με ελληνικά παλιά κυρίως ακούσματα κάτι που μπορεί συχνά να φαίνεται παράταιρο και αταίριαστο αλλά σε μερικές στιγμές δίνει ένα cult χιουμοριστικό στοιχείο που πρόσθεσε κάτι σε μια κατά τα άλλα ελαφριά κομεντί.
Και τo μεγάλο φαγοπότι:
Η βραδιά έκλεισε όπως μας υποσχέθηκαν, με fish’n’chips ή κάτι σαν, για όσους έχουν δοκιμάσει το αντίστοιχο βρετανικό -ιδίως για εμένα που το σκωτσέζικο δε το αλλάζω με τίποτα. Παρόλα αυτά οι προσκεκλημένοι τα περιδρόμιασαν όλα και επισκέφτηκαν όλοι τον μπουφέ μπόλικες φορές μέχρι που τα εξαφάνισαν όλα, μέχρι τελευταίας πατατούλας, επιβεβαιώνοντας το ότι εμάς τους Έλληνες στο φαγητό δε μας πιάνει κανείς! Το σπρώξιμο στην ουρά σερβιρίσματος (ποια ουρά, στο πειναλέο μπουλούκι των λιμάριδων να λέμε καλύτερα) ήταν όλα τα λεφτά. Κορυφαίος, ένας καλοκάγαθος γεράκος, που σε επίδειξη καλών τρόπων, όταν πήγε να ξαναγεμίσει έδωσε στον σερβιτόρο το άδειο του πιατάκι, “ε, μη λερώνουμε κι άλλο πιάτο”!
