Paradies/Liebe: Απόψεις Κοινού
Πολλοί αναγνώστες μας έστειλαν κείμενα τους για την ταινία μετά την πρεμιέρα του Paradies/Liebe (Ο παράδεισος του Έρωτα) και μετά την πολύ καλή και αναλυτική κριτική του Roulis. Το κοινό αμφιλεγόμενο το ίδιο και οι γνώμες του. Τελικά, αποφασίσαμε να τις διαβάσουμε όλες και να ανεβάσουμε τις 3 καλύτερες απόψεις:
Παράδεισος στον έρωτα….
Πως μπορεί να συνυπάρξει η δυτική ευρωπαϊκή αποξένωση και μοναξιά με την κραυγή για επιβίωση του τρίτου κόσμου;
Στην ταινία ¨ο Παράδεισος στον έρωτα” ο σκηνοθέτης Ούλριχ Ζάιντλ καταφέρνει να τα συνδυάσει με συγκλονιστικό τρόπο: Μια Αυστριακή γυναίκα που “διψάει” για έρωτα και συντροφικότητα, ρομαντισμό και ματιά στην ψυχή, επιδίδεται σε σεξοτουρισμό προσπαθώντας να βρει αυτό που αναζητά. Αρχικά πληγώνεται, αλλά έπειτα αφήνεται στην απόλαυση. Απο την άλλη πλευρά, νεαροί αφρικανοί άντρες που διψάνε για επιβίωση, ως σύγχρονοι ζιγκολό, ικανοποιούν λευκές γυναίκες για να εξασφαλίσουν λίγα χρήματα.
Το “δέσιμο” είναι αναπόφευκτο, και οι σκηνές σκληρές, και κάποιες φορές ανεπιθύμητες για τον θεατή.
Η αντιπαράθεση της εικόνας του σώματος μιας παχουλής λευκής, τυλιγμένου σε μπλε τούλι, βγαλμένο σαν από πίνακα ζωγραφικής της Αναγέννησης, με την εικόνα πολλών μαύρων νέων ανδρών, που περιμένουν, σε παράταξη, ελεημοσύνη από τους πλούσιους λευκούς, στην εξωτική παραλία της Κένυας, είναι χαρακτηριστική της τρομακτικής αντίθεσης των δύο κόσμων, αναδεικνύοντας έτσι και τον σκοπό της ταινίας.
Κατερίνα Παπ.
Η ταινία αυτή κρατεί καθ’ όλη τη διάρκεια της το ύφος του ντοκιμαντέρ και προσφέρει άπλετη τροφή για σκέψη σε ατομικό επίπεδο αλλά και σε μακροεπίπεδο… Παρόλο που παρουσιάζει τον γυναικείο σεξοτουρισμό και την εκμετάλλευση των Κενυατών από μεσήλικες γυναίκες της Κεντρικής Ευρώπης, επουδενί δεν υπάρχει χυδαιότητα και εξευτελισμό της ανάγκης για συναισθηματική επικοινωνία και αγάπη. Είναι ευχάριστο, θα έλεγα που ασχολήθηκε ο σκηνοθέτης με τις ανάγκες του “αδύναμου φύλου” και που τόνισε πόσο πολύ εξαρτάται η γυναίκα από το συναίσθημά της, στην αρχή τουλάχιστον!
Πιο αναλυτικά η ανάγκη της πρωταγωνίστριας να συμφιλιωθεί με την μοναξιά της, με την ανάγκη επιβίωσης που έχουν οι ντόπιοι δημιουργεί μια σύγκρουση συμφερόντων κατά τη διάρκεια του έργου θα έλεγε κανείς. Παρόλα αυτά πλέκει με τέχνη ο σκηνοθέτης την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης σχέσης, να υπάρχει ουσιαστικό υπόβαθρο και δέσιμο ανάμεσα σε 2 μονάδες, με την ιστορία της ανθρωπότητας και συγκεκριμένα με τα παιχνίδια εξουσίας που είναι απόρροια της αποικιοκρατίας. Μπορεί να νιώσει κανείς ως πιο ισχυρός ή παντογνώστης μονό και μόνο λόγω γεωγραφικής προέλευσης, άνεσης χρημάτων ή καταναλωτικών αγαθών? Έτσι φαίνεται ότι δρα η πρωταγωνίστρια στην αρχή ειδικά στην απαίτησή της να διδάξει τον νεαρό Κενυάτη πώς να την ακουμπήσει η χαιδεύσει μέσα στην αφέλεια της σχετικά με τους άτυπους κανόνες τέτοιας συνδιαλλαγής.
Από την άλλη κ οι Κενυάτες, ως επί των πλείστων έχουν γαλουχηθεί στην ιδέα ότι ο λευκός τουρίστας έχει το κλειδί στην επιβίωση τους με τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν κ εκμεταλλεύονται και αυτοί τις ανάγκες των θυτών τους. Έτσι θύμα και θύτης τελικά είναι το ένα και το αυτό… Μέχρι που υπάρχει και η εξαίρεση στον κανόνα από γηγενή που στον επίλογο της ταινίας, ίσως ξύπνησε την Τερέζα από τον λήθαργο κ την ψευδαίσθηση που ζούσε ώστε να αντιμετωπίσει αληθινά τις ανάγκες της και να δράσει στην πραγματικότητά που ζει.
Erato TSI
Παιδιά, σόρρυ αλλά εμένα προσωπικά η ταινία με άφησε λίγο-πολύ ασυγκίνητο. Ίσως επειδή με προσβάλει και λίγο ως άντρα να μας δείχνει τους Κενυάτες σαν λιγούρια, ιθαγενείς και “Καλώς Ήρθε το Δολάριο”! Καταλαβαίνω ότι ο Ούλριχ ήθελε να αρχίσει την τριλογία του με τον τουρισμό που “πουλάει” περισσότερο και στην πραγματικότητα (άρα και στο σινεμά;). Ναι, ναι, αν είχε ασχοληθεί με τον αγροτουρισμό και η ίδια παχουλή κυρία είχε πάει κι έσπερνε ραπανάκια σίγουρα δε θα είχε την ίδια απήχηση στο “φιλότεχνο” κοινό με την εικόνα της να είναι σάντουιτς ανάμεσα σε δυο λιγνόκορμους μαύρους. Το νόημα της τέχνης είναι να ψάξει να βρει αυτές τις υπέροχες εικόνες και να μας τις δείξει απλόχερα και μεγαλόκαρδα να τις απολαύσουμε κι εμείς. Ίσως γιατί είναι πιο εξουσία να βγω στο δρόμο κουνώντας ένα δολάριο και να με ακολουθεί κάποιος με τη γλώσσα έξω από πίσω παρά να βγάλω το σκύλο βόλτα. Στη δεύτερη περίπτωση αν καταλάβατε υπάρχει και λουρί. Ο σκύλος είναι αναγκασμένος να με ακολουθήσει, ενώ ο πρώτος όχι. Ας μη πάμε μακρυά, αρκετές χώρες του ανατολικού μπλοκ κατέρρευσαν οικονομικά. Δεν πέσανε όμως σε ΌΛΕΣ τις χώρες οι νέες κοπέλες στην πορνεία. Ενέχει και θέμα κουλτούρας η κοσμοθεωρία του κάθε πιθήκου. Τέλος, όσο αφορά το θέμα της εξουσίας της γυναίκας πάνω στο σεξ… και η γυναίκα έχει κι αυτή το δικαίωμα να πληρώσει για το σεξ… τι να πω, το black on blondes δεν είναι κάτι πολύ καινούργιο ούτε επαναστατικό. Νομίζω ότι υπάρχει σεξουαλική απελευθέρωση έτσι κι αλλιώς. Εμείς εδώ στην Ελλάδα κάτι τέτοια τα έχουμε ζήσει με τη περίφημη βίλα στην Εκάλη, το σκάνδαλο με τις 50αρες στη Λάρισα, την “σεξουάλα” καθηγήτρια που την έπεφτε στους μαθητές και τόσα πολλά άλλα, thx είμαστε μπολιασμένοι!
Γιώργος Β.
