Ο Παραλίας (The Beach Bum)
Πρώην επιτυχημένος ποιητής ζει την ζωή του στο Μαϊάμι, πνιγμένος στην μαριχουάνα, στο σεξ, στο ποτό και στις παραλίες χωρίς να υπολογίζει τίποτα παρά μόνο την καλοπέραση και τα ξέφρενα γλέντια. Από την χλιδή την οποία έζησε με την πρώην σύζυγο του, βρίσκεται σε μια συνεχόμενη δίνη καταχρήσεων και καταστάσεων που ακόμα και στις δύσκολες στιγμές δεν φαίνεται να τον πτοεί απολύτως τίποτα!
Σε σκηνοθεσία του Χάρμονι Κορίν, σεναριογράφου και σκηνοθέτη που αρέσκεται στο να κάνει ταινίες με αμφιλεγόμενους χαρακτήρες και καταστάσεις που επιτηδευμένα προσβάλλουν κάθε έννοια του συντηρητισμού και του politically corect ( The Spring Breakers, το σενάριο του Kids του Λάρι Κλαρκ), o Παραλίας μπορεί να φαντάζει σαν μια ρέμπελη κωμωδία αλλά σίγουρα θέλει να πει πολλά περισσότερα, ιδίως στην Αμερική του Τραμπ. Το θέμα είναι όμως πως αν και η ταινία είναι κινηματογραφικά χάρμα οφθαλμών (χορτάσαμε ηλιοβασιλέματα στη Φλόριντα και στην Κούβα) η ιστορία του ρέμπελου χαρακτήρα που ζει την ζωή του σαν να μην υπάρχει αύριο, ακροβατεί ανάμεσα στο τραγικό αλλά και στο γελοίο, κάτι που ο Χάρμονι Κορίν γνωρίζει αλλά δεν τον ενοχλεί. Δίπλα του χαρακτήρες όπως η ζάμπλουτη πρώην σύζυγος που φυσικά τον αγαπάει και τον αποδέχεται όπως ακριβώς είναι, ένας καπετάνιος που η εμμονή του με τα δελφίνια θα του βγει σε κακό σε μια εξαιρετικά κωμικοτραγική σκηνή, ένας έμπορος μαριχουάνας και ο Ζακ Έφρον σε ένα δεκάλεπτο πέρασμα.
Αναρχική κωμωδία που της λείπει όμως η δυνατή ιστορία που θα την έκανε cult, ο Μάθιου Μακόναχι δείχνει να διασκεδάζει την μεταοσκαρική εποχή του, επιλέγοντας ταινίες που δύσκολα άλλος χολυγουντιανός ηθοποιός θα τολμούσε αλλά σίγουρα ο ρόλος του ταιριάζει γάντι και η ερμηνεία του είναι υπέροχη. Την ”ακούσαμε” για λίγο αλλά η επήρεια περνάει γρήγορα.
