Park

Μετά την πορεία της σε Φεστιβάλ του εξωτερικού -από όπου γύρισε και με βραβεία, όπως το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης-, έρχεται στις ελληνικές αίθουσες η ταινία της Σοφίας Εξάρχου.

Το Park εκτυλίσσεται στο Ολυμπιακό Χωριό που κάποια χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας έχει μείνει και ρημάζει. Μια παρέα παιδιών περνά τον χρόνο της εκεί. Ένα από αυτά φροντίζει σκύλους, ενώ ο Δημήτρης δουλεύει στο μαρμαράδικο του συντρόφου της αλκοολικής μητέρας του.

Στην πρώτη σκηνή της ταινίας, μία παρέα παιδιών τρέχει και παίζει. Ο νικητής της ιδιότυπης αυτής δοκιμασίας θα στεφθεί με ένα στεφάνι. Όχι σε κάποιο βάθρο, αλλά στα ερείπια των Ολυμπιακών Αγώνων. Το μήνυμα σαφές: ξεχάστε την τουριστική Ελλάδα, την Ελλάδα των μύθων και των επιτυχιών. Αυτή είναι η Ελλάδα που ρημάζει και η ίδια -όπως τα Ολυμπιακά της Ακίνητα- που αναζητά νόημα και μέλλον μακριά από το δοξασμένο παρελθόν της.

Η Σοφία Εξάρχου χρησιμοποιεί υπέροχα τα τεχνικά μέσα της ταινίας (ήχο, φωτογραφία, μοντάζ) για να δώσει ένα αποτέλεσμα που σφύζει από ενέργεια και ένταση. Το Park δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε επίπεδο παραγωγής από τις άλλες ευρωπαϊκές ταινίες.

Είναι, επίσης, εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι η ταινία κυκλοφόρησε σε μία χρονιά Ολυμπιακή και μάλιστα σε μία χρονιά που έφερε στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρρευσης το Ρίο της Βραζιλίας που φιλοξενούσε τους αγώνες. Ξεπερνά, δηλαδή, τα σύνορα της Ελλάδας και μοιράζεται τις εμπειρίες της με άλλες φτωχές Ολυμπιακές χώρες.

Αν κάτι υπονομεύει τη δύναμη της ταινίας, αυτό είναι ο υπερβολικός μινιμαλισμός του σεναρίου. Ελάχιστα πράγματα που προωθούν την πλοκή μοιάζουν να συμβαίνουν επί της οθόνης, με αποτέλεσμα ο θεατής να αισθάνεται ότι σκηνές (όπως τα παιχνίδια και η καταστροφική μανία των παιδιών στα Ακίνητα) επαναλαμβάνονται. Παράλληλα, ορισμένοι από τους χαρακτήρες -όπως η μητέρα του Δημήτρη, την οποία ερμηνεύει η Λένα Κιτσοπούλου- δεν μοιάζουν να εξελίσσονται με τρόπο που να βοηθούν την πλοκή.