Party Girl
Η ιστορία μιας 60χρονης πόρνης, που αποφασίζει να αφήσει πίσω της τη ζωή αυτή, να παντρευτεί και να τακτοποιηθεί. Αληθινή ιστορία.
Η ταινία που έκανε την έκπληξη, κερδίζοντας τη Χρυσή Κάμερα στο φετινό φεστιβάλ Καννών.
Δύο είναι τα πλέον ενδιαφέροντα στοιχεία στην περίπτωση αυτή. Το ένα, ότι η πρωταγωνίστρια υποδύεται τον εαυτό της και γίνεται με αυτό τον τρόπο μέτοχος του παρελθόντος της. Το άλλο, ότι η σκηνοθεσία γίνεται από κοινού από τρία άτομα, πράγμα αρκετά σπάνιο για μη σπονδυλωτή ταινία. Το περίεργο είναι πως πραγματικά δεν φαίνεται κάποια διαφορά στον σκηνοθετικό τομέα. Μιας και ο στόχος ήταν να αποτυπωθεί απόλυτος ρεαλισμός, ίσως η σκηνοθετική συνεργασία να επέβαλε μεγαλύτερη αντικειμενικότητα, για την επίτευξη ενός κατά το δυνατό πιο «προσγειωμένου» και απρόσωπου αποτελέσματος, ώστε να καλυφθούν τυχόν ιδιαιτερότητες και να αποκτήσει το έργο μια σταθερή ροή. Το γεγονός αυτό το καθιστά ακόμα πιο αδιάφορο, μιας και όταν έχουμε να κάνουμε με τέτοιας μορφής ρεαλισμό, δεν υπάρχει κανένα είδος κλιμάκωσης, επομένως ο τόνος μένει διαρκώς χαμηλός και ουδέτερος, αδυνατώντας να συγκρατήσει το ενδιαφέρον μας.
Το ότι η πρωταγωνίστρια παίζει τον εαυτό της αποτελεί σίγουρα για την ίδια μια ιδιαίτερη και ενδεχομένως ωφέλιμη ως προς την αυτογνωσία της εμπειρία, μιας και καλείται να ξαναζήσει τη μετάβαση μεταξύ δύο διαφορετικών περιόδων της ζωής της. Εφόσον όμως, η ίδια δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, που να την κάνει ξεχωριστή και ενδιαφέρουσα ως κινηματογραφικό χαρακτήρα, η ταινία αυτή δεν φαίνεται ωφέλιμη προς την τέχνη του κινηματογράφου.
Σε πολλές από τις ταινίες πρωτοστατεί ο ρεαλισμός. Στον ελληνικό κινηματογράφο ιδιαίτερα, οι περισσότερες σύγχρονες ταινίες είναι βαθιά εμποτισμένες με το στοιχείο του ρεαλισμού. Το πρόβλημα με αυτά τα έργα, είναι ότι παίρνουν αυτούσια την πραγματικότητα και την παρουσιάζουν ως κινηματογράφο. Ο ρεαλισμός δεν είναι παρά ένα κινηματογραφικό ύφος έκφρασης, το πάτημα πάνω στην πραγματικότητα και η αξιοποίηση αυτής για το στήσιμο και την ανάδειξη μιας θεματολογίας. Όταν δεν υφίσταται στιβαρή θεματολογία, ο ρεαλισμός από μόνος του δεν αρκεί, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ταύτιση από την πλευρά του θεατή. Ο θεατής δεν περιμένει να δει στον κινηματογράφο την ίδια πραγματικότητα που και πάλι ως παρατηρητής βιώνει και έξω από αυτόν, αλλά καταστάσεις στις οποίες ο ίδιος θα δύναται να μετέχει πνευματικά.
Ενδιαφέρον, συνεπώς, το πείραμα, αλλά αποτυχημένο ως καλλιτεχνική προσπάθεια, μιας και ούτε διαθέτει την αφηγηματική δύναμη ενός ντοκιμαντέρ, ούτε προσφέρει τη δυνατότητα της ταύτισης ως μυθοπλασία.
