People Like Us

2 Δεκεμβρίου, 2012 Αντώνης Γκούμας

Άνθρωποι απλοί, σαν κι εμάς

People Like Us: Μια απλή ιστορία, πολύ ωραία ειπωμένη

[highlight color=”eg. yellow, black”]Πέταξε με απέναντι και στο ξωτικό ούτε λέξη – Gimli[/highlight]

Ο νεαρός Sam (Chris Pine) επιστρέφει με την κοπέλα του Hannah (Olivia Wilde) στη γενέτηρά του λόγω του θανάτου του πατέρα του. Εκεί βρίσκει, εκτός της μητέρας του (Michelle Pfeiffer) τον δικηγόρο του πατέρα του (Philip Baker Hall) που του αναθέτει να δώσει για λογαριασμό του πατέρα του μια βαλίτσα με λεφτά σε μια άγνωστη γυναίκα (Elizabeth Banks). Ο Sam έχοντας ο ίδιος οικονομικά προβλήματα σκέφτεται να κρατήσει τη βαλίτσα. Ανακαλύπτει όμως ότι η άγνωστη γυναίκα είναι ετεροθαλής αδερφή του και μάλιστα ότι έχει κι έναν ανιψιό τον ιδιόμορφο Josh (Michael Hall D’Addario).

(δείτε το τρέιλερ)

Πάνω απ’όλα η οικογένεια ή όχι;

O κατά κύριο λόγο παραγωγός μεγάλων τίτλων, Alex Kurtzman σκηνοθετεί μια γλυκιά ανθρώπινη ιστορία. Η ιστορία είναι απλή, ίσως και χιλιοειπωμένη. O χαρακτήρας του Sam είναι το επίκεντρο. Η κάμερα τον ακολουθεί σχεδόν όπου κι αν πάει. Αυτό γίνεται γιατί είναι ο κεντρικός μας χαρακτήρας. Όλη η ταινία είναι ένα τεράστιο ταξίδι, μια μεταμόρφωση για αυτόν. Μεγάλωσε δύσκολα κι έμαθε να είναι ανεξάρτητος και να μη δένεται. Η ταινία θα του θέσει αναπόφευκτα διλήμματα και θα αναζητήσει μέσα του ηθικές αξίες και αρχές. Από αυτή τη διαδικασία δε θα βγει ο ίδιος. Η ταινία δεν είναι επιφανειακή αλλά έχει αρκετές στρώσεις επιπέδων που ξεδιπλώνονται καθώς κυλά ο χρόνος. O κανόνας ότι τα πιτσιρίκια παίζουν εξαιρετικά στο Χόλιγουντ επαληθεύεται για άλλη μια φορά. Ο μικρός Michael Hall D’Addario, που εμφανίστηκε φέτος και στο θρίλερ Sinister με τον Ethan Hawke, έχει ένα φυσικό παίξιμο και εύκολα κλέβει καλά σχόλια για την ερμηνεία του. O πρωταγωνιστής Chris Pine (o κάπτεν-Κέρκ του Star Trek, 2009) είναι λίγο πιο ατσαλάκωτος. Παρόλα αυτά έχει υιοθετήσει ένα ενδιαφέρον 90’s στιλ που είχαμε καιρό να δούμε. Πολύ καλή η μουσική επένδυση της ταινίας, μιας που ο αποθανόντας πατέρας ήταν υποτίθεται μουσικός παραγωγός και το άρωμα του βινυλίου ζεσταίνει συχνά το χώρο. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια καλή κοινωνική ταινία, από το συρφετό που περιμένουμε και μαζί με το Arbitrage αποτελούν καλές επιλογές για θέαση. Εκτός αν θέλετε μόνο ταραντινίστικο western Django ή sci-fi εφέ κι άγιος ο Θεός.