Υπόθεση Φριτς Μπάουερ: Μυστική Ατζέντα
Στη μεταπολεμική Γερμανία, ένας γενικός εισαγγελέας καλείται να φέρει ενώπιον της Δικαιοσύνης τους Ναζί που έχουν εισχωρήσει στον κρατικό μηχανισμό και τις μεγάλες γερμανικές εταιρείες. Ανάμεσα σε αυτούς που κυνηγά είναι και ο Αδόλφος Άιχμαν, ο εμπνευστής της τελικής λύσης. Ο εισαγγελέας Φριτς Μπάουερ θα χρειαστεί να κινηθεί με άκρα μυστικότητα, καθώς παντού υπάρχουν ακόμα υποστηρικτές του ναζιστικού καθεστώτος.
Με θέμα παρόμοιο με τον Λαβύρινθο της Σιωπής, τον οποίο είδαμε πέρυσι στις κινηματογραφικές αίθουσες, η ταινία του Λαρς Κράουμε επιχειρεί να συμφιλιώσει τη Γερμανία με το παρελθόν της (με το μήνυμα «δείτε δεν ήταν όλοι κακοί»).
Κι ενώ ασχολείται λιγότερο με τη συλλογική ευθύνη των Γερμανών -όπως είχε κάνει ο «Λαβύρινθος της Σιωπής»- με το ότι γνώριζαν, αλλά έκαναν τα στραβά μάτια, το Υπόθεση Φριτς Μπάουερ κατηγορεί τους Γερμανούς για κάτι άλλο: για το γεγονός ότι παρόλο που φαινομενικά ήθελαν να απαλλαχθούν από το ναζιστικό παρελθόν τους, δεν δίσταζαν να χρησιμοποιούν ναζιστικές πρακτικές.
Υπάρχει, ωστόσο, ένα μεγάλο ζήτημα που αφορά την ταινία. Εκτός από τον Μπάουερ που υπήρξε γενικός εισαγγελέας της Γερμανίας και ήταν όντως ο άνθρωπος που οδήγησε στη Δικαιοσύνη πολλούς Ναζί, ένας εκ των κεντρικών χαρακτήρων είναι ο Καρλ Άνγκερμαν, βοηθός του Μπάουερ. Ωστόσο, πρόκειται για ένα πρόσωπο που δεν υπήρξε ποτέ και που χρησιμοποιείται για κινηματογραφικούς λόγους -για να προσφέρει μεγαλύτερη αγωνία στον θεατή. Το να τοποθετείς στο επίκεντρο μιας ταινίας που έχει ως στόχο την κινηματογραφική αποκατάσταση της αλήθειας έναν χαρακτήρα που δεν υπάρχει, είναι εξ αρχής προβληματικό. Κι αυτό γιατί δεν μιλάμε για μικρά περιστατικά ή συζητήσεις που έχουν κατασκευαστεί εξ αρχής -κάτι που επιτρέπεται και εν μέρει επιβάλλεται καθώς βλέπεις ταινία και δεν διαβάζεις βιογραφία-, ωστόσο η κατασκευή ενός ολόκληρου χαρακτήρα και μιας ολόκληρης πλοκής που βασίζεται σε αυτόν, δίνει λανθασμένες ιδέες.
Για την αξία του σοκ, ο Κράουμε τοποθετεί άλλη μία σκηνή στην ταινία. Εκείνη που αφορά μια αποκάλυψη που γίνεται σε ένα νυχτερινό κλαμπ και λαμβάνει χώρα μεταξύ μιας περφόρμερ σε καμπαρέ και του εν λόγω πλασματικού χαρακτήρα Άνγκερμαν. Πρόκειται για μία σκηνή που είναι γυρισμένη χωρίς ιδιαίτερο τακτ και όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην ταινία, αλλά μοιάζει να έχει μπει μόνο και μόνο για να προκαλέσει.
