Ο πύργος καταρρέει

Ξυπνάτε, κοιμάστε, εργάζεστε, κάνετε σεξ, διαβάζετε, σκεφτεστε, αγωνιάτε, αθλείστε, λογομαχείτε, παραιτείστε, εν ολίγοις, ΖΕΙΤΕ, όντες -στις περισσοτερες  των περιπτώσεων- υγιείς, αρτιμελείς, και με τις πέντε αισθήσεις σας  ακέραιες. Μιά μέρα εντελώς ξαφνικά,  δεν ακούτε τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ. Κουφαίνεστε.Νιώθετε σα να  σας φυλάκισαν μέσα σε γυάλινο κουτί με 10πλά  τζάμια , ουρλιάζετε έντρομοι, μιλάτε και ξεφωνίζετε,γ ιατι νομίζετε  οτι οι άλλοι, που σας ακουνε κανονικά, δεν  σας ακουνε, επιδή εσείς δεν μπορειτε ν’ακουσετε πλέον τη φωνή σας. Μαγειρεύετε/τρώτε, και ξαφνικά σα να πέφτει ένας διακόπτης μέσα στο σώμα σας και δεν εχετε καθόλου άισθηση γέυσης ή οσφρησης. Δεν μυρίζετε  τίποτα- ούτε το σώμα σας (και την ενδεχόμενη δυσοσμία σας ), ούτε τους άλλους, ούτε τα λουλούδια ουτε τον αέρα.

Η ταινία του David MackenziePerfect Sense ,παρουσιάζει  ένα πιθανό(;), εφιαλτικό μέλλον. Κάτι, άγνωστο τί ακριβώς, προσβάλλει τους ανθρώπους παγκοσμίως και τους στερεί  από τις αισθήσεις τους. Τα  “παράθυρά ” τους  στον έξω κόσμο , τα οχήματα με τα οποία φτάνουν στη Γνώση, διευρύνουν τον αντιληπτικό τους ορίζοντα. Πρώτα νεκρώνεται η  όσφρηση. Μετά η γεύση, οι δύο χημικές αισθησεις μας. Ακολουθεί η ακοή. Μετά η όραση. Τα ελάχιστα δεδομένα , τα προσωπικά προ-απαιτούμενα, μέσω των οποίων αποκτουμε  αυτο-συνείδηση και συνείδηση των άλλων, δεν είναι πιά δεδομένα. Το πρωταγωνιστικό  ζεύγος των γοητευτικών και τοσο ωραίων φυσιογνωμικά, Ewan Mc Gregor- Eva Green, αποδίδει ικανοποιητικότατα τους ρόλους  του  σεφ Μάικλ και της επιδημιολόγου Σούζαν, που παρακολουθούν ,χωρις να μένουν και οι ίδιοι στο απυρόβλητο, τον κόσμο όπως τον  γνώριζαν, να καταρρεει χωρις επαναφορά. Η ταινία του Mackenzie ειναι παράξενα όμορφη. “Ενοχλητική” ,επειδή  κατορθώνει να μεταδώσει ύπουλα και αθόρυβα  το άγχος  “μανουλα μου! φαντάσου να ξυπνήσω αύριο και να μην ακούω τίποτα! να μην μπορώ να μυρίσω! ” Είναι τρομερά δύσκολο ,και εδώ εντοπίζω μια σεναρικαή ανεπάρκεια, να βιώσει ο θεατής το πως αντιμετωπίζει τη ζωή κάποιος που στερείται βαθμιαία τις αισθήσεις του,αν δεν είναι ήδη σε τέτοια δυσμενή κατάσταση. Θα με ικανοποιούσε μιά μεγαλύτερη ενασχόληση με  τα συμπτώματα αυτής της επιδημίας.

Αν αξίζει κάτι αυτή η δυστοπική ταινία, είναι οτι σε κάνει να ξανα εκτιμήσεις την ίδια τη ζωή, με  όλα όσα περιέχει. Εκεί  ομως ακριβώς βρίσκεται πιστευω, και η παγίδα: ο εργαζομενος φερειπείν, στα λεωφορεία, ο οποίος ξαφνικά χάνει μια εκ των αισθήσεών του, κι απαρηγόρητος κατεβάζει  τους επιβάτες ‘αρον-άρον, σκεπτόμενος ίσως ” πάει, όλα τέλειωσαν, είμαι ένας άχρηστος” πιθανότατα να εκτιμήσει θετικά ακόμη και το κακό εργασιακό περιβάλλον, αν επανακτήσει  τη χαμένη του αισθηση. Η χαρά του θα ειναι τοσο απερίγραπτη, που πλέον δεν θα παραπονιέται για τίποτα. Δεν θα βαρυγκομάει, ο ιδανικός υπάλληλος…

Να ποιός είναι ο μεγάλος κίνδυνος , που εγώ τουλάχιστον  διέκρινα, σ’αυτη την ταινία: να  χάσουμε μαζί με τις αισθήσεις μας και την ικανότητα ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ, γευστικής, αισθητικής ,ακόμη και ηθικής. Σε μία συγκλονιστική σκηνή , οι άνθρωποι χτυπημένοι απ΄την μυστηριώδη  ασθένεια ,  παθαίνουν ομαδικό αμόκ, αρχίζουν να καταβροχθίζουν, κυριολεκτικά τα πάντα, εδώδιμα και μή, απο κραγιόν, αφρό ξυρίσματος, ωμά σφαχτάρια, μέχρι λάδι, λουλούδια και σαπούνι!!

Η ενδιαφέρουσα- γευστικά- εμπειρία  που προκύπτει , ενέχει μεγιστο κίνδυνο γιατι η γευση όπως και η όσφρηση, μας προφυλάσσουν και από  πιθανές δηλητηριάσεις ή θάνατο.  Αν  δεν έχετε όσφρηση ή γευση, και σας προσφέρουν  σ’ ενα ποτήρι, καθαρό  οινόπνευμα, ή βενζινη, τι θα σας εμποδίζει να το πιείτε; Το κουδούνι που ξυπνάει το ένστικτο αυτοσυντήρησης, εχει σιγήσει. Το  πολύ τρυφερο ,και κατά βάση αισιόδοξο, φινάλε με  προβλημάτισε- ναι , το συμπέρασμα που φαινεται να προκύπτει είναι   ” μας χτύπησε αυτό το φοβερό  πράγμα ,αλλά η ζωή , κουτσή, στραβή, κουφή, υπερτερεί όλων. Γιαυτό θα συνεχίσουμε, αλλιώς. Θα επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας”, αλλα κατι μ’ ενοχλεί. Μήπως μια τέτοια θετική στάση γίνει το άλλοθι κάποιου αρρρωστημένου νού, που τυχόν θελήσει να εξαπολύσει μια τετοια ασθενεια.

Απολαυστικοί και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, ιδιαίτερα ο Ewen Bremner στο ρόλο του συναδέλφου του Μάικλ, Τζέημς, που εχει αδυναμία στις γυναίκες  και το σνιφάρισμα… Σχεδόν αγνώριστη η Connie Nielsen υποδυόμενη την επίσης ωραία αδελφή της Σούζαν. Η πολυ ομορφη μουσικη ειναι του Μαx Richter. H ταινια του Μackenzie μπορει να χαρακτηριστεί ως ταινία επιβίωσης. Οταν χάνουμε  την όσφρησή μας,λέει η αφηγήτρια , χάνουμε μαζί και ενα τεράστιο απόθεμα αναμνήσεων, αφού η όσφρηση πυροδοτεί τη μνήμη, και χωρίς μνήμη ειμαστε παντέρημα κούτσουρα μεσα στον αφιλόξενο ωκεανό. Η μνημη ,μας δένει  με τους αλλους. Και η αγάπη. Οταν όλα εχουν πάει στο  διάολο, η αγάπη και μονο αυτη,  φαινεται πως μπορει να μας προφυλάξει απ΄την αποκτήνωση και την αλληλοεξόντωση.