Πινόκιο (Pinocchio)

Βαθμολογία: *** ( 3 στα 5)

Ο πάμπτωχος ξυλουργός Τζεπέτο κατασκευάζει μια ξύλινη μαριονέτα, τον Πινόκιο, που ζωντανεύει και ονειρεύεται να γίνει αληθινό παιδί. Στην προσπάθεια του να γνωρίσει τον κόσμο θα ζήσει μια μεγάλη σκοτεινή περιπέτεια αλλά στο τέλος θα καταφέρει να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα.

Το σκοτεινό και αλληγορικό παραμύθι του Carlo Collodi που φρόντισε ο Walt Disney να κάνει διάσημο με το animation του 1940, αποκτάει άλλη μία κινηματογραφική μεταφορά (μετά την μέτρια προσπάθεια του Μπενίνι το 2002) αυτή την φορά με σκηνοθέτη τον δύσκολο και σκοτεινό Ματέο Γκαρόνε ( Γόμορρα, Dogman). O Γκαρόνε που είναι και υπεύθυνος για το σενάριο, κρατάει αν και λίγο άγαρμπα την σκοτεινή και δυστοπική πλευρά της ιστορίας και του σύμπαντος του βιβλίου, και παραδίδει μία παλαιομοδίτικη αλλά ταυτόχρονα και εμπνευσμένη εκδοχή κερδίζοντας στα σημεία. Οι χαρακτήρες της ταινίας αποδίδονται ικανοποιητικά χωρίς καμμία καρικατούρα αντιθέτως η καλλιτεχνική διεύθυνση έχει κάνει μια εξαιρετική δουλειά (με μόνη κακοφωνία την παρουσίαση του γρύλου). Σεναριακά δεν υπάρχει καμία αστοχία, σκηνοθετικά ο Γκαρόνε εμφανίζεται άνετος με το θέμα του, τολμώντας ακόμα και να δείξει τον Πινόκιο κρεμασμένο από δύο κακοποιούς.

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι ως Τζεπέτο κρατάει ευτυχώς χαμηλούς τόνους ενώ ο μικρός Federico Ielapi είναι ένας γλυκός, άμυαλος Πινόκιο. Η παιδική ηλικία, η επιθυμία του γονιού, οι παγίδες, το ταξίδι προς την γνώση και τα μαθήματα ζωής με βοήθεια την μαγεία, αποδίδονται όμορφα και με ρυθμό και με την βοήθεια της μουσικής υπόκρουσης του Ντάριο Μαριανέλι, ο Πινόκιο στις δύο ώρες του είναι μία ωραία ταινία που με λίγες σουρεαλιστικές πινελιές στο σενάριο θα γινόταν ακόμα καλύτερος.

Η σκηνή που μεγαλώνει η μύτη του Πινόκιο είναι λίγο αμήχανη αλλά στο σύνολο του ο Ματέο Γκαρόνε έκανε μια ταινία παιδική, σκοτεινή και ευφάνταστη. Πιστός στην ιστορία και στο σινεμά που πρεσβεύει. Λίγο σουρεαλισμό ακόμα θα θέλαμε…αλλά έστω!