Πώς ο Μάης του ’68 επηρέασε τις Κάννες
10 Μαΐου 1968, Κάννες: Η 21η τελετή ξεκινάει, με τους διάσημους προσκεκλημένους να έχουν ήδη φτάσει και την αυλαία του φεστιβάλ να ανοίγει με την επανέκδοση του «Όσα παίρνει ο άνεμος». Η χαρούμενη ατμόσφαιρα με τους ενθουσιασμούς και τα χειροκροτήματα δεν κράτησε και πολύ, αφού η Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου της Γαλλίας ζήτησε την παύση του φεστιβάλ στις 12 Μαΐου, για να συμμετάσχουν οι τεχνικοί στην γενική απεργία, και να συνεχιστεί κανονικά από την επομένη.
Μάιος 1968, Παρίσι: Η κατάσταση στο Παρίσι μυρίζει μπαρούτι. Εργάτες και φοιτητές προχωρούν σε γενική απεργία αντιτιθέμενοι στην κυβέρνηση ντε Γκολ. Η παλλαϊκή εξέγερση άνευ φυλετικών, πολιτιστικών, ηλικιακών και κοινωνικών διακρίσεων κατάφερε να διαλύσει την κυβέρνηση, με τον Nτε Γκολ να προκηρύσσει νέες κοινοβουλευτικές εκλογές. Επιπλέον, πολλοί κινηματογραφιστές αντιδρούν στην απόλυση του διευθυντή της Ταινιοθήκης, Ανρί Λανγκλουά, απόφαση που πήρε ο υπουργός πολιτισμού Αντρέ Μαλρό και που αντιστράφηκε όταν σκηνοθέτες από το Παρίσι ως το Χόλυγουντ διαμαρτυρήθηκαν εντόνως.
17 Μαΐου 1968, Παρίσι: Στο Παρίσι, οι φοιτητές της Σχολής Φωτογραφίας και Κινηματογράφου ψηφίζουν υπέρ της γενικής απεργίας όλων των στούντιο, την κατάληψη των χώρων του Πανεπιστημίου και τη διακοπή του Φεστιβάλ. Μάλιστα, την ίδια μέρα, ο Φρανσουά Τριφό φτάνει στις Κάννες για να προετοιμαστεί για την κρίσιμη συγκέντρωση της 18ης Μαΐου.
18 Μαΐου 1968, Κάννες: Ο Ρομάν Πολάνσκι καταφτάνει στις Κάννες. Μέλος της τότε κριτικής επιτροπής, έρχεται συντροφιά με τη νέα αγαπημένη του, την Σάρον Τέιτ, και μια κόκκινη Φεράρι. Έχοντας πίσω του την τεράστια επιτυχία του «Μωρού της Ρόζμαρι», ο Πολάνσκι ήταν αποφασισμένος να απολαύσει τις ημέρες αυτές στις Κάννες. Όμως τα γεγονότα τον βρήκαν εξ απήνης, χωρίς βέβαια να δείχνει ιδιαίτερα συγκλονισμένος.
19 Μαΐου 1968, Κάννες: Ο Γκοντάρ και άλλοι σκηνοθέτες, μεταξύ των οποίων ο Φρανσουά Τριφό και ο Κλοντ Λελους, κινητοποίησαν μια ομάδα από κινηματογραφιστές, ζητώντας στην παύση του φεστιβάλ. Πολλοί σκηνοθέτες αποσύρουν τις ταινίες τους (ανάμεσα στις ταινίες που αποσύρθηκαν ήταν το Je T’ Aime, Je T’ Aime του Αλέν Ρενέ, το 24 Hours in the Life of a Woman του Ντομινίκ Λελούς και το The Long Day’s Dying του Πίτερ Κόλινσον) και μέλη της επιτροπής παραιτούνται -ανάμεσά τους και ο Πολάνσκι που αργότερα θα δήλωνε ότι εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί και ότι βρήκε την ιδέα της διακοπής του Φεστιβάλ «εντελώς γελοία». Εκείνη η ημέρα έμεινε χαραγμένη στην ιστορία του Φεστιβάλ, όταν ο Κάρλος Σαούρα συνοδευόμενος από την σύντροφό του, Τζεραλντίν Τσάπλιν, καθώς και από τους Ζαν Λυκ Γκοντάρ και Φρανσουά Τριφό προσπάθησαν να εμποδίσουν την προβολή της ταινίας του Σαούρα Peppermint Frappé, τραβώντας την κουρτίνα. Όταν δεν το κατάφεραν, στάθηκαν μπροστά από τη σκηνή, ανάμεσα στους θεατές και το πανί, δημιουργώντας σκιά ικανή να εμποδίσει την ομαλή τους θέαση.
Τη στιγμή που οι πρώτες εικόνες της ταινίας κάνουν την εμφάνισή τους στην οθόνη, άνδρες της ασφάλειας τρέχουν προς τους διαδηλωτές. Ο Τριφό δέχεται χτύπημα από ζώνη και πέφτει καταγής, ενώ ο Γκοντάρ τρώει σφαλιάρα. Η κινητοποίηση των διαδηλωτών σηματοδοτούσε την υποστήριξη της γαλλικής κινηματογραφικής βιομηχανίας στον αγώνα των διαδηλωτών.
Όπως όμως συμβαίνει πάντα, έτσι και εδώ, οι απόψεις για τον τερματισμό του 21ου Φεστιβάλ Καννών διίσταντο. Για παράδειγμα, ο Γκοντάρ πρότεινε να μην υπάρχει διαγωνιστικό κομμάτι με βραβεία και απλά να παρουσιαστούν αποσπάσματα από τα όσα συνέβαιναν στους δρόμους της Γαλλίας. Αυτή η πρόταση βρήκε σύμφωνους αρκετούς σκηνοθέτες, με τον Τριφό να δηλώνει αντίθετος και να ζητά την οριστική διακοπή του Φεστιβάλ.
Διαβάστε επίσης: Γκοντάρ VS (;) Τριφό;
Όσο για τον Ρομάν Πολάνσκι; Ο Πολωνός σκηνοθέτης είχε τελείως διαφορετική άποψη σχετικά με την παύση του φεστιβάλ. Το αντίθετο μάλιστα! Έβρισκε παράλογη τη διακοπή του Φεστιβάλ με τη δικαιολογία ότι είναι σύμβολο του καπιταλισμού και του ελιτισμού! Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Πολάνσκι παίρνει την σύντροφό του και την κόκκινη Φεράρι και δραπετεύουν στη Ριβιέρα, συνεχίζοντας τις διακοπές τους.
Έπειτα από όλα αυτά τα γεγονότα, λοιπόν, το διοικητικό συμβούλιο του Φεστιβάλ αποφασίζει πως το 21ο Φεστιβάλ Καννών διακόπτεται οριστικά και αμετάκλητα και ζητά συγγνώμη από τους ξένους προσκεκλημένους για την ταλαιπωρία. Η ημερομηνία 19 Μαΐου σηματοδοτεί, εν τέλει, την υποστήριξη του κινηματογράφου – και των τεχνών γενικότερα – στους αγώνες του κοινωνικού συνόλου.
Ή όπως είπε ο Γκοντάρ σε κάποιον που ήταν αντίθετος με τη διακοπή του Φεστιβάλ: «Σας μιλώ για αλληλεγγύη με τους φοιτητές και τους εργάτες και εσείς μου μιλάτε για tracking shot και close up!»
Αξίζει να σημειωθεί ότι από τον Μάη του 68 γεννήθηκε η αλλαγή και στο ίδιο το Φεστιβάλ και στον τρόπο προγραμματισμού των ταινιών. Όπως αναφέρουν οι Los Angeles Times, μέχρι εκείνη τη στιγμή, το Φεστιβάλ δεχόταν σε μεγάλο βαθμό τις προτάσεις εθνικών επιτροπών, κάτι που τις επόμενες χρονιές αλλάζει. Οι Κάννες αρχίζουν και ενδιαφέρονται για τους δημιουργούς, μια τάση που ισχύει μέχρι σήμερα. Παράλληλα, γεννιέται το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών για ταινίες που δεν καταφέρνουν να μπουν στο Φεστιβάλ.
