Uncategorized

Prince of Persia: The sands of time (Ο πρίγκιπας δεν είναι ξυπόλυτος…)

Όπως η ηρωίδα Λάρα Κροφτ των δύο κινηματογραφικών ταινιών με πρωταγωνίστρια την Αντζελίνα Τζολί, έτσι και ο πρίγκιπας Ντάσταν της Περσίας, ερμηνευμένος από τον Τζέικ Γκίλενχαλ, δεν είναι πρόσωπα πραγματικά ή φανταστικά, «γεννημένα» στο μυαλό ενός συγγραφέα/σεναριογράφου, αλλά χαρακτήρες βγαλμένοι από τον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών.

Η εμβάθυνση λοιπόν, που απαιτείται να δώσουν σε έναν εκ προοιμίου μονοδιάστατο χαρακτήρα, προκειμένου να μπορέσει να «χωρέσει» καλύτερα στις διαστάσεις της μεγάλης οθόνης, είναι -κυρίως- έργο των σεναριογράφων και, ακολούθως, των ηθοποιών. Στην περίπτωση της ριψοκίνδυνης αρχαιολόγου Λάρα Κροφτ -και ιδιαίτερα στην πρώτη ταινία της σειράς- οι σεναριογράφοι Πάτρικ Μάσετ και Τζον Ζίμαν, καθώς και ο σκηνοθέτης Σάιμον Γουέστ, που ανέλαβαν να μεταφέρουν την ιστορία στον κινηματογράφο, μαζί με την ακαταμάχητη και θαρρείς πλασμένη για το ρόλο, Αντζελίνα Τζολί, κατάφεραν να δώσουν κάποιο -υποτυπώδες, έστω- βάθος στο χαρακτήρα της ηρωίδας, χωρίς ωστόσο να πετύχουν να υπερβούν, στο μέγιστο βαθμό, όλα εκείνα τα εμπόδια που συναντά η… επιχείρηση «video game to movie adaptation».
Στον «Πρίγκιπα της Περσίας», ωστόσο, τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Οι σεναριογράφοι Μπόαζ Γιακίν και Νταγκ Μιρό, μαζί με τον σκηνοθέτη ταινιών όπως η «Τέσσερις γάμοι και μία κηδεία», Μάικ Νιούελ, έβαλαν τα δυνατά τους και, από κοινού με τον εμφανώς κεφάτο Γκίλενχαλ, χαρίζουν στο κοινό έναν ήρωα που ήρθε για να μείνει. Έχοντας ενδεχομένως ως κίνητρο το να αποδείξει, σε όλους όσους αμφισβήτησαν την επιλογή του ως πρωταγωνιστή, ότι έκαναν λάθος, ο Γκίλενχαλ «ντύνεται», κυριολεκτικά και μεταφορικά, τον πριγκιπικό μανδύα του πρίγκιπα Ντάσταν, και συνθέτει ένα εξαιρετικό δίδυμο με την εκπληκτικής ομορφιάς Τζέμα Άντερτον, που, ως πριγκίπισσα Ταμίνα, του κάνει το βίο… αβίωτο, μέχρι τελικά να συνειδητοποιήσει πως δεν μπορεί, παρά να τον ερωτευτεί…
Την εξαιρετική και όχι και τόσο αναμενόμενη, για τα δικά μου γούστα, «χημεία» του πρωταγωνιστικού ζεύγους, έρχεται να πλαισιώσει ιδανικά μία σειρά από ετερόκλητους χαρακτήρες, όπως ο κακός «θείος» του πρίγκιπα Ντάσταν, ερμηνευμένος από έναν πειστικό Μπεν Κίνγκσλεϊ, και ο απατεωνίσκος-έμπορος-σεϊχης Άμαρ, Άλφρεντ Μολίνα, ο οποίος, ως άλλος Τζακ Σπάροου εκ των «Πειρατών της Καραϊβικής», δίνει μια εξαιρετική… παράσταση, διανθισμένη με ατάκες όπως «φτιάξαμε αυτό το μύθο για να μας φοβάται το κράτος και να γλιτώνουμε τους φόρους», που παραπέμπουν έξυπνα στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα και δεν «ξενίζουν» ως μέρος του παραμυθιού… «Αν μας αφήσεις, θα σου δώσω όσο χρυσάφι θέλεις, αφορολόγητο» λέει, σε μια άλλη σκηνή της ταινίας, ο Ντάσταν στον Άμαρ, αποδεικνύοντας ότι οι σεναριογράφοι δεν θέλησαν απλά να διατηρήσουν την παραμυθένια διάσταση του φιλμ, αλλά το «έψαξαν» λιγάκι παραπάνω, πετυχαίνοντας να μας δώσουν ένα πραγματικά «φρέσκο», ευρηματικό, διασκεδαστικό και διαφορετικό «blockbuster».
Ένα ακόμη ατού της ταινίας είναι τα υπέροχα σκηνικά της. Γυρισμένο λίγο έξω από το κοσμοπολίτικο Μαρόκο, το φιλμ του Μάικ Νιούελ έχει μια διαρκή ανατολίτικη αύρα που σε «τυλίγει» καθ’ όλη τη διάρκειά του, παραπέμποντας ίσως σε ταινίες του… Ροδόλφο Βαλεντίνο ή, για να μην πάμε και τόσο μακριά, στον αξεπέραστο «Λόρενς της Αραβίας». Τα ειδικά εφέ παρεμβάλλονται σε καίρια σημεία, χωρίς να κουράζουν το μάτι, με μόνη εξαίρεση στο φινάλε, όπου… πέφτουν κάπως βαριά στο στομάχι. Κάπως έτσι, έχοντας καταφέρει να ισορροπήσει ιδανικά ανάμεσα στο σοβαρό και το αστείο, ο «Πρίγκιπας της Περσίας» παραμένει, από την πρώτη σκηνή μέχρι τους τίτλους τέλους, ένα ανατολίτικο «χαρμάνι» από φαντασία, δράση, μαγεία, «άρωμα» παλαιότερων εποχών και καλό χιούμορ, που «δένουν» αρμονικά σε ένα απολαυστικό για τα μάτια και την ψυχή υπερθέαμα. Με λίγα λόγια, ένα «blockbuster» που δεν περιμέναμε!

Frank Serpico

cinepivates

Συντακτική ομάδα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *