Ο ψηλός νούς μας τα φταίει
21 Δεκεμβρίου 2093. Ο Πήτερ Γουίλαντ είναι πάμπλουτος επιχειρηματίας. Σκεπτόμενος επιχειρηματίας. Τώρα που νιώθει το θάνατο ν΄ ανασαίνει στο σβέρκο του, τα γράφει όλα εκεί που δεν πιάνει μελάνι ,δαπανάει 1 τρις και διοργανώνει επανδρωμένη αποστολή σε άγνωστο μακρινό πλανήτη, οπου πιστευει οτι θα βρεί τις απαντησεις στα θεμελειωδέστερα ερωτήματα που εθεσε ποτέ ο άνθρωπος: “ποιός είμαι; ποιός μ’ εφτιαξε; γιατί; από πού έρχομαι;”
Η ταινία του Ridley Scott με τον πομπώδη τίτλο Prometheus ειναι σίγουρα ένα εντυπωσιακότατο διαστημικό θρίλερ. Η χαρά του θαμώνα της σκοτεινής αίθουσας, με 80αρα οθόνη, με παρέα και ποπ-κορν. Εξαιρετικα σκηνικά που προκαλούν σοκ και δέος και κοστουμια απ΄τηνφοβερή, μονιμη συνεργάτιδα του Scott, Janty Yates.Ναι, ο Scott εχει ακομη την ικανότητα -και χαίρομαι πολύ γι αυτο- να παίρνει απο το χεράκι τον θεατή, και να τον ξετινάζει κανονικά, με όλο αυτο το οπτικό όργιο που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του. ‘Ομως, ΔΕΝ είναι Alien,το θρυλικό και εξεπέραστο επίτευγμα του ’79. Προσωπικά , ξετρελάθηκα και με τούτη την ταινία, αλλά ένιωθα περίεργα ενω την παρακολουθούσα, σα να γνώριζα εκ των προτέρων τι θα συμβεί. Γιατί συνέβη αυτό; Μα απλούστατα επειδή βρισκόμαστε στο 2012 και πιστεύουμε πως εχουμε δεί ήδη τα πάντα, στο σινεμά. Επαναλαμβάνω πάντως, ότι για τον ανυποψίαστο θεατή ή αυτόν που διατηρεί “παρθενα” ματιά, η ταινία ειναι απολαυστική.
Ασύλληπτα για τον κοινό, μη επιστημονικό νού, επιτεύγματα της τεχνολογίας (διαβάστε πάντως και το εξαιρετικο κείμενο του Trinity για τις τεχνολογίες του Προμηθέα και πόσο οικείες μας είναι ),περιστοιχίζουν μία ομαδα 17 επιστημόνων μ’ επικεφαλης ενα βιολόγο και μια αρχαιολογο, την Ελίζαμπεθ Σω ( η μικροσκοπική Noomi Rapace κανει ό,τι μπορεί αλλά δεν είναι σε καμια περίπτωση Σιγκούρνι Γουίβερ αφενός, αφετέρου την έχω ταυτίσει αποκλειστικά με την τριλογία του Κοριτσιού με το Τατουάζ, τελεία) και τον είρωνα, cool Τσάρλι Χολογουέϊ ( ο ωραίος Logan Marshall Green ) εραστής της Σω. Μ’ εποπτρια την ψυχρή ,μυστηριώδη και μάλλον control-freak Μέρεντιθ Βίκερς, θυγατέρα του Γουίλαντ ( η υπέροχη Charlize Theron) και πολύτιμο βοηθό τους ένα ανθρωποειδές μ αμφιλεγομενη παρουσία ,τον Ντέϊβιντ ( ο εξαιρετικός και πάλι, Michael Fassbender ), ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι η μεγάλη αγάπη του γηραλέου Γουίλαντ, “το πιό κοντινό σε γιό” του , (αγνώριστος ο Guy Pearce). Τι ρόλο παίζει ακριβώς ο Ντέϊβιντ σ’αυτη την ιστορία; Η Μέρεντιθ; Είναι όντως κόρη του Γουίλαντ; Τότε γιατι εχουν διαφορετικο επώνυμο;
Σε μια κρίσιμη σκηνή της ταινίας, ο Ντέϊβιντ συζητάει με τον Τσάρλι- “εμένα γιατί με φτιάξατε; ” τον ρωτάει το ρομπότ, που ειναι αθάνατο και αγέραστο αλλά ανίκανο, κατά τα λεγόμενα του “πατέρα” του Γουίλαντ , να το εκτιμήσει επειδη στερείται ψυχής. O Τσάρλι του απαντά: “επιδή μπορούσαμε…”.
Ο αλαζόνας ,ανυποψίαστος ή μήπως υπέρ-υποψιασμένος επιστήμονας του απαντάει με τρόπο αντάξιο ενός θιασώτη της θεωρίας του παντοδύναμου όντος. Η ομάδα των επιστημόνων μ’επικεφαλής την αγχώδη Σώ που διψάει για απαντήσεις με κάθε θυσία, μοιάζει σαν ομάδα πειραματόζωων υπό το ραβδί του αφανούς Γουίλαντ. Κι αυτος ο μυστήριος Ντέϊβιντ που μπορεί μέχρι και τα όνειρά τους να διαβάζει, φαινεται πως ταξιδεύει μαζί τους όχι μονο ως πολύτιμος αρωγός, αλλά και ως “σαρκωμένη” προβολή των αποριών τους. Σα να τους λέει έμμεσα ο Γουίλαντ : “αναρωτιέστε ποιός μας δημιούργησε; Κοιτάξτε τον Ντέϊβιντ- αν απαντήσετε τα ερωτήματα σχετικά με τη δική του προέλευση, ίσως καταφερετε να απαντησετε και τα ερωτήματα σχετικά με τη δική σας(μας)”.
Αν όμως ισχύει αυτή η υπόθεση, τότε αυτο που τους περιμένει στον πλανήτη, την ανατρέπει. Ο Scott φαίνεται πως ειναι πεπεισμένος ότι αν υπάρχει όντως κατι “εκεί έξω”, αυτο σίγουρα ΔΕΝ είναι καθολου φιλικά διακείμενο. Ούτε σκοπευει ν’απαντησει τα υπαρξιακά μας ερωτήματα. Πολύ έξυπνα, η ταινια δεν γκρεμίζει 3 αιώνες Δαρβινισμού, απλώς τους δίνει ενα γερό ταρακουνημα απ΄το οποίο ελάχιστοι γλιτώνουν. Νομιζω πως η ταινια θα μπορούσε να εκληφθεί και ως ένα εξυπνο σχόλιο πάνω στην ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σ’ενα υπέρτατο ον, σ’ έναν θεό. Σε τελικη ανάλυση τι ήταν αυτή η αποστολή; Ενα γεροντικο καπριτσιο, που ακριβοπλήρωσε ένας μεγιστάνας , ο οποιος νομισε , υπο την πίεση του επερχόμενου θανάτου, ότι θα λάβει απαντήσεις. Το τι έλαβε παρουσιάζεται με εντυπωσιακό τρόπο.
Η φρίκη είναι δεδομένη σ’αυτο το θεωρουμενο prequell του Alien του ’79.
Απορία του συνηγόρου του Διαβόλου: αν οι άνθρωποι έχουμε κατατρομάξει χρόνια τώρα, με ολες αυτές τις διαστημικές παραγωγές, γιατι συνεχίζουμε με λύσσα ,και μάλιστα δαπανηρότατη λύσσα, να ψαχουλευουμε το Διάστημα; Γιατί δεν καθόμαστε στ’ αυγά μας επιτέλους; Και κυρίως γιατι δεν διοχετεύουμε όλο αυτον τον πακτωλό χρημάτων στη βελτιωση του βίου πάνω στη Γη και όχι εκτός αυτής;
Προφανώς οι υπέρμαχοι της κατάκτησης του Διαστήματος θεωρουν αφελέστατη την παραπάνω ερώτηση .Μόνο ενας ανυποψιάστος αναφορικά με την αχόρταγη για Γνώση ανθρώπινη φύση, θα έκανε τετοια ερώτηση. Αντιθέτως, αυτός/ή/οί που μας έφτιαξαν, επειδή ξερουν ακριβως τι κουμάσια είμαστε μας περιποιούνται δεόντως.
‘Αλλωστε “στο διάστημα όσο και να ουρλιάξεις δεν σ’ ακούει κανείς”…