Ψυχρός Πόλεμος (Cold War)
Η ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι αφηγείται μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε έναν μαέστρο και μία τραγουδίστρια folk μουσικής που καλύπτει μια περίοδο 15 ετών. Από την μεταπολεμική Πολωνία στο Παρίσι και από εκεί πάλι επιστροφή στα πάτρια εδάφη για την καταγραφή μιας παθιασμένης ερωτικής σχέσης που ξεπερνά σύνορα και ιστορικές συνθήκες.
> Διαβάστε περισσότερα: Πάβελ Παβλικόφσκι: Βιώνω μια περίοδο ύστερου κλασικισμού
Με ένα σφιχτοδεμένο σενάριο και οικονομία σκηνοθετική, ο Παβλικόφσκι παρουσιάζει επί της οθόνης τα απολύτως απαραίτητα. Επικεντρώνει την κάμερά του στους δύο φωτογενείς πρωταγωνιστές του, επιλέγοντας να ρίξει το βάρος σε αυτούς, αφήνοντας τους υπόλοιπους χαρακτήρες σε μια κατάσταση δορυφόρων: υπάρχουν εκεί για να κινούν την πλοκή, αλλά δεν φαίνεται να έχουν σημασία για το σχεδόν «καταραμένο» ζευγάρι του που ο ένας μοιάζει να υπάρχει μόνο για τον άλλο.
Η μόλις 85 λεπτών ταινία του Πολωνού σκηνοθέτη ξεκινά με πολύ μουσική από την Πολωνία του 1949 και την ανάγκη επιστροφής στην απλότητα του χωριού και της μουσικής των όρεων για να συνεχίσει με μία έμμεση αναφορά στην σταλινική περίοδο. Ο Παβλικόφσκι κάνει πολιτικές ταινίες, αλλά ταυτόχρονα ανθρώπινες. Έτσι και στον Ψυχρό Πόλεμο η Ιστορία αποτελεί το background πάνω στο οποίο θα ξετυλιχθεί η ιστορία των ηρώων του. Από ένα τραγούδι αφιερωμένο στον «πατερούλη», μέχρι την διαφυγή στο Παρίσι, η ταινία αντιπαραβάλλει δύο διαφορετικούς τρόπους ζωής, αλλά δείχνει ότι ο έρωτας μπορεί να παραμένει δυνατός κάτω από οποιεσδήποτε ιστορικές συνθήκες.
Μετά την υπέροχη Ida, ο Παβλικόφσκι επιστρέφει με άλλη μια εξαιρετικής ομορφιάς ταινία που κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στις Κάννες (με πολλούς να λένε ότι η ταινία ήταν η καλύτερη του Φεστιβάλ). Ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε κάδρο 4:3, ασπρόμαυρη φωτογραφία και πλάνα που άλλοτε φέρνουν στο νου τις ταινίες του Μπέργκμαν, άλλοτε του Ταρκόφσκι -με το τμήμα που είναι γυρισμένο στο Παρίσι να παραπέμπει σε ταινίες της νουβέλ βαγκ.
Υπέροχο το πρωταγωνιστικό ζευγάρι της ταινίας, με την πανέμορφη Τζοάνα Κούλιγκ να στοιχειώνει την οθόνη και τον Τόμας Κοτ να μοιάζει με ένα σχεδόν alter ego του σκηνοθέτη (φέροντας κάτι από την αύρα του Μπελμοντό). Ο Παβλικόφσκι έχει παραδεχθεί, άλλωστε, ότι εμπνεύστηκε από τον γεμάτο ένταση έρωτα των γονιών του, μόνο που εδώ γεγονότα και ολόκληρες περιόδους, επιλέγοντας στιγμιότυπα έρωτα και ιστορίας και φτιάχνοντας ένα υπέροχο παζλ εικόνων για τον… Ψυχρό Πόλεμο ενός ζευγαριού που επιλέγει να εγκαταλείψει τα «χαρακώματα», κουρασμένο από τις προσωπικές -και όχι μόνο- μάχες.
