RoboCop
Ένα -περίπου- ριμέικ της διάσημης ταινίας του 1987, σε σκηνοθεσία Πολ Φερχόφεν. Σε ένα δυστοπικό μέλλον, ένας αστυνομικός σχεδόν πεθαίνει στη διάρκεια μιας επίθεσης. Μία εταιρεία που κατασκευάζει ρομπότ και θέλει να βγάλει στους δρόμους αστυνομικούς – μηχανές, αποφασίζει να του δώσει ένα ρομποτικό σώμα, προκειμένου να δημιουργήσει τη συμπάθεια της κοινής γνώμης για τα ρομπότ.
Το θέμα της τεχνολογικής εξάπλωσης είναι και εδώ παρόν -όπως και στην ταινία του Φερχόφεν-, αλλά με λιγότερη ειρωνεία για την κοινωνική και πολιτική κατάσταση.
Περισσότερο η ταινία ασχολείται με ζητήματα βιοηθικής: πόσο σωστό είναι να δίνουμε ζωή σε κάποιον που θα έπρεπε να είναι νεκρός; Και πόσο δικαιούμαστε -εξαιτίας αυτού να πειραματιζόμαστε με την ύπαρξή του;
Αυτά προσφέρουν στην ταινία ένα βάρος που ένα απλό μπλοκμπάστερ δεν θα είχε, αλλά δεν διαθέτουν το χιούμορ της ταινίας του Φερχόφεν. Από τη στιγμή που ο Ρόμποκοπ φορά τη στολή και του αφαιρείται το συναίσθημα, η ταινία φλερτάρει επικίνδυνα με τους κανόνες του βίντεο γκέιμ. Αυτά που ακολουθούν κρατούν τον θεατή σε εγρήγορση, αλλά δεν ξεφεύγουν από τα όρια μιας συνηθισμένης περιπέτειας που θέλει να ξαναγράψει τους κανόνες του παιχνιδιού με όρους υπερηρώων.
Το ερώτημα είναι γιατί να θέλει να το κάνει αυτό, μόλις 27 χρόνια μετά την πρώτη ταινία;
Από άποψη ερμηνειών ξεχωρίζουν οι Μάικλ Κίτον και Γκάρι Όλντμαν, όχι ότι οι Τζόελ Κίναμαν και Άμπι Κόρνις δεν είναι καλοί.
Τελικά να το δω;
Θα περάσετε δύο ευχάριστες ώρες. Η ταινία έχει δράση και έχει και μυαλό, αν και είναι λιγότερο ευρηματική από την ταινία του 1987.
