Rogue One: A Star Wars Story
To Rogue One είναι ένα μεγάλο στοίχημα για την Disney. Η πρώτη ταινία που εντάσσεται στο «ευρύτερο σύμπαν» του Πολέμου των Άστρων καλείται τόσο να διατηρήσει την ανεξαρτησία της σε σχέση με τις ταινίες του «κανόνα», όσο και να δείξει τους δεσμούς της με αυτόν.
Και εν μέρει τα καταφέρνει και τα δύο. Η ταινία ξεκινά από τον πλανήτη όπου έχει βρει καταφύγιο ο Γκέιλαν Έρσο, πατέρας ενός μικρού κοριτσιού, με τη σύζυγό του, Λύρα. Επιστήμονας της Αυτοκρατορίας, ο Γκέιλαν καλείται να επιστρέψει για να ξεκινήσει την κατασκευή ενός θανατηφόρου όπλου, του διάσημου σε όλους μας Death Star.
Το Rogue One διαθέτει όλα τα στοιχεία ενός Star Wars: Μία σκηνή στην αρχή όπου η φιλήσυχη ζωή των ηρώων διακόπτεται, επίσκεψη στη Τζέντα έναν πλανήτη και μια αγορά που μοιάζει με αγορά της Ανατολής (η ένστασή μου εδώ έγκειται στο ότι οι εξτρεμιστές μοιάζουν να φορούν μαντίλες στο κεφάλι παραπέμποντας σε τζιχαντιστές – ο κόσμος του Star Wars δεν χρειάζεται τόσο προφανείς συμβολισμούς με τον πραγματικό κόσμο), ενώ στη συνέχεια μπορεί κανείς πάντα να περιμένει αερομαχίες, δύο stormtrooper που σχολιάζουν τις τελευταίες εξελίξεις και την επιτακτική ανάγκη για την διάσωση κάποιων πολύτιμων σχεδίων.
Ίσως γι’ αυτό το πρώτο μέρος να μοιάζει με κάτι που έχουμε ξαναδεί. Ένα εντυπωσιακό déjà vu, που υπάρχουν στιγμές που θα κουράσει τον θεατή.
Στην ουσία του, το «Rogue One» είναι μία πολεμική ταινία. Μία ταινία που φέρνει κοντά μια ομάδα αταίριαστων μεταξύ τους χαρακτήρων που θα κληθούν να συνεργαστούν και ίσως να συμπαθήσουν ο ένας τον άλλο. Στο πρώτο θα τα καταφέρουν, αν και συχνά η δράση λειτουργεί εις βάρος του δεύτερου.
Κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας η Τζιν Έρσο, κόρη του Γκέιλαν, η οποία είναι η απρόθυμη ηρωίδα της ταινίας. Δυναμική, αναγκασμένη να επιβιώνει μόνη της, αποτελεί μία λίγο πιο θυμωμένη εκδοχή της Ρέι, η οποία καλείται να μεσολαβήσει με τον εξτρεμιστή Σο Γκερέρα (Φόρεστ Γουίτακερ) για χάρη των επαναστατών. Στο πλευρό της έχει ένα droid, τον Κ-2SO, έξυπνο και ταυτόχρονα εξυπνάκια. Από την άλλη πλευρά έχουμε τον Κρένικ, τον οποίο ερμηνεύει με τρόπο ψυχρό ο Μπεν Μέντελσον, καταφέροντας να εμφυτεύσει στον ρόλο του κάτι από την ανατριχιαστική απειλή των παλαιών Star Wars. Αυτός, όμως, που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση είναι ο Ντιέγκο Λούνα. Εξαιρετική επιλογή για τον ρόλο, ο Λούνα είναι ένας μη αναμενόμενος πρωταγωνιστής. Δεν είναι ο clean cut Αμερικανός –που ήταν ο Μαρκ Χάμιλ-, ούτε ο ειρωνικός εξυπνάκιας που ήταν ο Χάρισον Φορντ. Είναι το νευρώδες και ξερακιανό αγόρι της διπλανής πόρτας, και στην ουσία του εκφράζει γενιές ολόκληρες από φαν Star Wars.
Κι ενώ το πρώτο μέρος μοιάζει υποτονικό και σχεδόν κινείται με αυτόματο πιλότο –με πολλούς από τους νέους χαρακτήρες να μην καταφέρνουν να κάνουν «γκελ» στον θεατή-, τα πράγματα βελτιώνονται κατά πολύ στο δεύτερο μέρος. Είναι η εμφάνιση του Darth Vader (σε μία σκηνή αντάξια του μεγαλείου του) εκείνη που θέτει σε προοπτική τα πράγματα, ενώ η κάθε επόμενη εμφάνιση του Darth Vader είναι ικανή να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης στους φαν (κάτι που είναι προορισμένο να τους προκαλέσει η επανεμφάνιση συγκεκριμένων σταρ από τις παλιές ταινίες μέσω της χρήσης των εφέ και της τεχνολογίας).
Είναι, όμως, η τρίτη πράξη της ταινίας εκείνη που μπορεί να σε κάνει να συγχωρέσει όλα τα προηγούμενα «στραβοπατήματα». Εντυπωσιακή από άποψη σκηνικών, εφέ, αλλά και δράσης -αν και αρκετά μεγάλη σε διάρκεια-, η κορύφωση του Rogue One είναι αυτό που ονειρεύεται κάθε φαν: Συγκινητική, οικεία και ταυτόχρονα διαφορετική -και λίγο πιο ενήλικη και σκοτεινή.
Οι τελευταίες σκηνές δείχνουν ποια είναι πραγματικά η μαγεία του Star Wars: είναι όλες εκείνες οι προσωπικές ιστορίες, τμήμα μιας μεγαλύτερης ιστορίας, που μπορούν να μας ταξιδέψουν σε έναν γαλαξία πολύ – πολύ μακριά.
