Santa Clarita Diet: Η Ντρου Μπάριμορ τρώει ανθρώπους για τη διασκέδαση μας
Η οικογένεια των Χάμοντ είναι μια τυπική αμερικάνικη οικογένεια με τα προβλήματα της. Κτηματομεσίτες κι οι δυο, η Σίλα και ο Τζόελ ζουν αγαπημένοι με την κόρη τους Άμπι, στη μεσοαστική κατοικία τους, ανάμεσα σε δυο αστυνομικούς. Ξαφνικά, εκεί που δείχνουν ένα σπίτι η Σιλα αρχίζει να ξερνά ακατάπαυστα και λιποθυμά. Όταν συνέρχεται δεν έχει σφιγμό, θα έπρεπε να είναι νεκρή αλλά δεν είναι. Αντίθετα, νιώθει υπερδραστήρια, υπερσεξουαλική, αυθόρμητη στις ορμές της και μια πελώρια λαχτάρα για ανθρώπινη σάρκα! Ο άντρας της και η κόρη της παραδόξος θα προσπαθήσουν να την βοηθήσουν στη νέα της ζωή σαν ζόμπι, με τη βοήθεια και του σπασίκλα γείτονα, Έρικ.
Η Ντρου Μπάριμορ πρωταγωνιστεί, η οποία δεν έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο, με μόνη εξαίρεση τον σχετικά αξιοπρεπή δεύτερο ρόλο στο Μου Λείπεις Ήδη (Miss You Already), δίπλα στην Τόνι Κολέτ και γενικά έχει μπει περισσότερο στο χώρο της παραγωγής. Ας μη ξεχνάμε ότι και στο Santa Clarita Diet είναι και παραγωγός εκτός από πρωταγωνίστρια. Δίπλα της, στο ρόλο του συζύγου ο Τίμοθι Όλιφαντ (Hitman: Agent 47, Crazies).
H σειρά έρχεται να κλέψει την βασική ιδέα δολοφονιών από την πολύ επιτυχημένη σειρά Dexter, εισάγοντας και ολίγον από ζόμπι, όπως στη νεανική μεταφορά από τα κόμικ iZombie που πήγε εξίσου καλά σε τηλεθέαση, προσπαθώντας παράλληλα να προκαλέσει με απενοχοποιημένο ή προκλητικό χιούμορ. Δύσκολα θα μπορούσε να κρατήσει το ενδιαφέρον πολύ ώρα κι έτσι πήγε στην κλασική διάρκεια των κωμικών σειρών, περί του σκάρτου μισάωρου.
Προσπαθώντας να στρέψει την έλλειψη φρεσκάδας υπέρ της, η σειρά περνά πολύ γρήγορα τα στάδια, τόσο γρήγορα που όλες οι αντιδράσεις είναι τόσο μη ρεαλιστικές που πολλές φορές σε κάνουν να γελάς με την προχειρότητα του σεναρίου είτε το υπερβολικό παίξιμο. Το «κακό» με το Netflix είναι ότι βγάζει στον αέρα όλα τα επεισόδια της σειράς με τη μια, επομένως εκεί που θα μπορούσε κανείς να βρει κάτι καλύτερο να του αποσπάσει την προσοχή, με αυτό τον τρόπο, ασυναίσθητα με το που τελειώνει το ένα βάζει κατευθείαν το επόμενο επεισόδιο και ως που να το πάρει χαμπάρι βλέπει όλα τα επεισόδια «νεράκι» το ένα πίσω από το άλλο. Είχε να μου συμβεί από το Stranger Things, χωρίς φυσικά να συγκρίνεται η μια σειρά με την άλλη. Όση δημιουργικότητα και έμπνευση πάντως έλειπε στο σενάριο, τόση είχαν στις αφίσες του πρόμο της σειράς:
Ο πρώτος κύκλος κυλά γρήγορα και τελειώνει σχετικά απότομα, χωρίς ένα μεγάλο «cliff-hanger» να μας κρατά σε αγωνία για επόμενη σεζόν. Πιθανότατα έβγαλε τα πρώτα δέκα επεισόδια δοκιμαστικά, θέλοντας να σφιγομετρήσει τις αντιδράσεις κοινού, αν και προς το παρόν υπάρχει στον προγραμματισμό δεύτερος κύκλος για το 2018. Κάθε επεισόδιο, μετά το πρώτο, επικεντρώνεται κυρίως στο ποιον θα φάει ή όχι η Σεσίλ, που συχνά γίνεται ένα αστείο γαϊτανάκι του «να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί». Παράλληλα, προσπαθεί να θίξει και τα καθημερινά προβλήματα που συνεχίζουν να υπάρχουν, όπως σε κάθε συνηθισμένη feelgood σειρά, με την σαρκαστική ειρωνία της συνθήκης «ζόμπι-μαμάς» να υποβόσκει.
Στα τελευταία επεισόδια τα προβλήματα με τον αχώνευτο γείτονα φαίνονται να λύνονται, καθώς ο αστυνομικός μόνο «αχώνευτος» δεν αποδεικνύεται για τη Σεσίλ. Ενώ ο Τζόελ προσπαθεί να βρει πληροφορίες για πιθανή θεραπεία σε σλάβικους πίνακες και παλιά συγγράμματα, η Σεσίλ κρατά με το ζόρι το σώμα της που αρχίζει να αποσυντίθεται…
H σειρά πάντως έχει και κάποιες ανατριχιαστικές σκηνές, για όσους δεν έχουν γερά στομάχια ή την πάρουν πιο σοβαρά. Με άλλα λόγια, αν δεν αντέχετε κάποιες πιο gore σκηνές, έστω και με χιούμορ γυρισμένες, μη το επιχειρήσετε, απλά θα ανακατώσετε τα στομάχια σας.
Μια γρήγορη ματιά, για να αποφασίσετε αν η σειρά είναι για εσάς, μπορείτε να ρίξετε και στο τρέιλερ:
