ΜΗΧΑΝΗ ΠΡΟΒΟΛΗΣ

Σαββατιάτικες προβολές: Ανακαλύπτοντας ή περιμένοντας τον Σούπερμαν;

Το 2006 ο Μπράιαν Σίνγκερ γύρισε το Superman Returns. Για πολλούς φαν ήταν η ταινία που υπήρξε πιο πιστή στο κλίμα των πρώτων ταινιών του Σούπερμαν με τον Κρίστοφερ Ριβ. Για τους άλλους δεν ήταν ακριβώς υπερθέαμα, δεν ήταν ακριβώς επιτυχημένο το κάστινγκ, δεν ήταν ακριβώς επιτυχημένοι οι χαρακτήρες.

Λίγοι, όμως, γνωρίζουν ότι την ίδια χρονιά, ο σκηνοθέτης υπήρξε υπεύθυνος και για έναν ακόμα Σούπερμαν. Ως παραγωγός αυτή τη φορά. Ο λόγος για το ντοκιμαντέρ Look Up in the Sky: The Amazing Story of Superman.

Με τον Κέβιν Σπέισι ως αφηγητή και τον βετεράνο ντοκιμαντερίστα Κέβιν Μπερνς ως σκηνοθέτη το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στην ιστορία του Σούπερμαν από τα κόμικ στη μεγάλη οθόνη. Το ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε με αφορμή την ταινία Superman Returns και λέει την ιστορία του Ανθρώπου Από Ατσάλι μέσα από συνεντεύξεις, αποσπάσματα παλαιότερων ταινιών, τηλεοπτικών σόου, αλλά και κόμικ.

Σίγουρα ενδιαφέρον για φαν και μη.

Σε διαφορετικούς τόνους κινείται το Περιμένοντας τον Σούπερμαν του 2010. Σε αυτό ο Άνθρωπος Από Ατσάλι αποτελεί απλά μια αφορμή να συζητηθεί ένα άλλο θέμα.

Κι αυτό γιατί το ντοκιμαντέρ του Ντέιβις Γκούγκενχαϊμ, γνωστού για το ντοκιμαντέρ Μια Άβολη Αλήθεια (An Incovenient Truth) δεν επικεντρώνεται στον αγαπημένο ήρωα με τα κολάν, αλλά σε κάποιους αφανείς ήρωες.

Μιλά για το πάθος μερικών παιδιών για τον αγαπημένο σούπερ ήρωα, για φιλίες που αναπτύχθηκαν εξαιτίας της πίστης στον Σούπερμαν και του στόχου του να σώσει τους ανθρώπους. Πολλά από αυτά τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο, αλλά δεν θα μάθουν τίποτα εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο είναι δομημένο το εκπαιδευτικό σύστημα στις ΗΠΑ.

Το ερώτημα παραμένει: Θα συνεχίσουν τα παιδιά αυτά να περιμένουν τον Superman για να τα βγάλει από το αδιέξοδο;

 

 

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *