ΜΗΧΑΝΗ ΠΡΟΒΟΛΗΣ

Σαββατιάτικες προβολές: Ένας Χωρισμός

Σπάνια οι σκηνοθέτες θεωρούν την καθημερινότητα «κινηματογραφίσιμη».

Τις περισσότερες φορές αναζητούν το διαφορετικό, την εξαίρεση για να πουν την ιστορία τους. Ο Ιρανός σκηνοθέτης Ασγκάρ Φαραντί -που αυτή τη βδομάδα βλέπουμε την επόμενη ταινία του, Το Παρελθόν στις αίθουσες- κινηματογραφεί αυτή την καθημερινότητα με τρόπο αριστουργηματικό, διηγούμενος με το Ένας Χωρισμός την ιστορία ενός χωρισμού, μιας παρεξήγησης και κάμποσων συγκρούσεων.

Ο Ναντέρ και η Σιμίν διαφωνούν για το αν πρέπει να συνεχίσουν τη ζωή τους στο Ιράν και σκέφτονται να χωρίσουν. Αναγκασμένος να βρει μια γυναίκα να προσέχει τον πατέρα του που πάσχει από Αλτσχάιμερ, ο Ναντέρ θα βρεθεί ξαφνικά μπλεγμένος σε μια μοιραία παρεξήγηση.

Είναι από τις ελάχιστες φορές που οι λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις έχουν καταφέρει να καταγραφούν τόσο ξεκάθαρα σε μία ταινία. Όλα τα βλέμματα, οι απογοητεύσεις, η οργή, η θλίψη κάνουν το θεατή να πιστεύει ότι παρακολουθεί μια αλήθεια. Την πραγματική ζωή.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *