Σαββατιάτικες προβολές: Το Κουτί της Πανδώρας (1929)

Πρόκειται για μία από τις πιο εμβληματικές ταινίες του βωβού σινεμά. Ο λόγος για το Κουτί της Πανδώρας του Βίλχελμ Παμπστ χρησιμοποιεί εξπρεσιονιστικά στοιχεία, αλλά και στοιχεία από την ψυχανάλυση και παραδίδει στο κοινό σπουδαία αριστουργήματα, όπως το Λούλου (1928) με την πανέμορφη Λούιζ Μπρουκς.

Η Αμερικανίδα ήταν 22 χρονών όταν έφτασε στη Γερμανία για να παίξει στην ταινία του Παμπστ. Ο σκηνοθέτης είχε στο μυαλό «τη δική του Λούλου» και τη βρήκε μετά από μία σκηνή χορού, όπου η Μπρουκς απέδειξε ότι γνωρίζει να χορεύει.

Είναι η εποχή μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο που το Βερολίνο «ξοδεύεται» σε ένα συνεχές πάρτι. Το σεξ είναι φυσικά το επίκεντρο, καθώς οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν, να ερωτευτούν, ακόμα και να καταστραφούν.

Η ταινία περιγράφει τα σεξουαλικά ήθη της εποχής. Το κοινό, όμως, δεν μπορούσε να συγχωρέσει ότι μία πόρνη εμφανίζεται σαν ένα λαμπερό πλάσμα που οδηγεί τους άνδρες στην καταστροφή, αλλά ότι εκείνοι παραμένουν μαγεμένοι μαζί της.

Η Λούλου μπορεί να μην έγινε αμέσως αποδεκτή, αλλά χρόνια αργότερα αποτελεί σύμβολο μόδας, ερωτισμού, αντικείμενο λατρείας. Το 1955 σε μία εκδήλωση για το σινεμά που οργάνωνε το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Παρίσι, όταν ο διευθυντής ρωτήθηκε γιατί επέλεξε να βάλει μια τεράστια αφίσα της Μπρουκς στην είσοδο και όχι κάποιας άλλης, μεγαλύτερης σταρ της βωβής εποχής, εκείνος είπε:  «Δεν υπάρχει Γκάρμπο! Δεν υπάρχει Ντίτριχ! Υπάρχει μόνο Λουίζ Μπρουκς!».

Εξαιτίας αυτού του αφιερώματος ξανα-λατρεύτηκε η ταινία, η οποία παραμένει μοντέρνα, όσο και το 1929 που πρωτοπροβλήθηκε.