SCREAM
Εικοσιπέντε χρόνια μετά τα γεγονότα στο Γούντσμπορο οι φόνοι ξαναρχίζουν με έναν νέο δολοφόνο να φοράει την μάσκα του Ghostface και να σφαγιάζει με συγκεκριμένο σχέδιο όσους εμπλέκονται σε γεγονότα του παρελθόντος; Θα μπορούσε αλλά σε αυτή την ιστορία (ταινία) το παρελθόν αφορά την ίδια την ιστορία του franchise και όχι κοινότυπα μυστικά του παρελθόντος. Η Σίντνεϊ Π΄ρέσκοτ και η Γκέηλ Γουέδερς θα επιστρέψουν αναγκαστικά στην πόλη για να βοηθήσουν την κατάσταση ως βετεράνες επιζήσασες και με μοναδικό σκοπό να εξολοθρεύσουν τον δολοφόνο αλλά και να διδάξουν μαθήματα σινεφιλικής ιστορίας σε σινεφίλ θύματα και επίδοξους δολοφόνους.
Μεγάλο στοίχημα η νέα ταινία Scream, διότι όταν έχεις να κάνεις με 4 ταινίες του Wes Craven ( ένα πρώτο μέρος αριστούργημα, δύο ιδιαίτερες αλλά πάντα αξιοπρεπείς συνέχειες και ένα τέταρτο που έφερνε τον μύθο στην νέα τότε εποχή) οφείλεις να κάνεις όχι κάτι διαφορετικό, ούτε να κάνεις prequel αλλά ούτε και reboot όπως μαθαίνουμε μέσα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, αλλά requel (ότι θα συμβεί και του χρόνου με τον Εξορκιστή). Δηλαδή να επιστρέψεις στο πρώτο μέρος, να πατήσεις σε αυτό σαν να μην υπάρχουν οι συνέχειες, πάντα όμως με απόλυτο σεβασμό στους fans της ταινίας αλλά και στους θεατές που αρέσκονται στο είδος των ταινιών τρόμου. Από την απόλυτη homage εναρκτήρια σκηνή το σενάριο αρχίζει να πετάει μπηχτές για το είδος εκπροσοπώντας τους φαν του slasher τρόμου, λέγοντας μας ξεκάθαρα πως καλό το είδος του σκεπτόμενου ψυχολογικού τρόμου ( Hereditary, Babadook, It Follows και Jordan Peele πληρώνουν την νύφη) αλλά μήπως είναι λίγο βαρετά για να λέγονται ταινίες τρόμου; Τα καμπανάκια αρχίζουν να χτυπάνε από νωρίς και γρήγορα καταλαβαίνουμε πως κάτι πάει πολύ καλά.
Η σκηνοθεσία του διδύμου Ματ Μπετινέλι Όλπιν και Τάιλερ Τζιλέτ, δείχνει να έχει μαθητεύσει από τον δάσκαλο Wes (συνεχόμενες οι αναφορές) ενώ το σενάριο δείχνει να έχει στόχο τον σεβασμό στην ιστορία αλλά κυρίως στους fans του είδους και στην διασκέδαση του θεατή. Όχι με ευρεσιτεχνίες αλλά με διαλόγους σινεφιλικούς και αυτοαναφορικότητα που όχι μόνο δεν ενοχλεί αλλά προκαλεί και θαυμασμό. Οι νέοι χαρακτήρες είναι έρμαια του δολοφόνου αλλά έχουν και αυτοί μαθητεύσει πλέον από την ίδια την ταινία σε σημείο να υποπτεύεται ο ένας τον άλλον σύμφωνα με τους κανόνες του είδους. Το νέο Scream δεν φοβάται να δείξει το αίμα του, ούτε κρύβει το μαχαίρι του που σκίζει σάρκες, πάντα με σινεφιλικό τρόπο και κινηματογραφική άγάπη όπως έκανε και ο πατέρας Wes Craven. Η διασκέδαση είναι δεδομένη και το team της ταινίας δείχνει ξεκάθαρα πως θέλει να ικανοποιήσει τον θεατή που αγαπάει το Scream και όχι τον θεατή που αγαπάει τα μυστήρια του Netflix (υπάρχει αναφορά ακόμα και για την πλατφόρμα).
H Μελίσα Μπαρέρα ωραιότατη ως απόγονος της κληρονομιάς κυρίως από την πρώτη ταινία, η Νυβ Κάμπελ επιστρέφει ως Σίντνεη πιο δυναμική από ποτέ, η Κόρτνει Κοξ είναι πάντα η Γκέιλ Γουέδερς (υπέροχη η αρχική της σκηνή με το κατακόκκινο ταγιέρ της φόρος τιμής στα φανταχτερά χρώματα που φόραγε στο παρελθόν) που μαζί φτιάχνουν ένα δίδυμο που χαίρεσαι να βλέπεις καθώς έρχονται αντιμέτωπες με κάτι που τους είναι σχεδόν ρουτίνα και συνήθεια πλέον. Οι φόνοι χωρίς να είναι ευφάνταστοι λειτουργούν ικανοποιητικά, το ποιος είναι ο δολοφόνος λειτουργεί πάλι ως κίνητρο ( το περίμενα αλλά και όχι μαζί) οι κανόνες αλλάζουν αλλά μένουν και ίδιοι, κρατήστε όμως μια σκηνή με αφορμή ένα αντισηπτικό που στέκεται από μόνη της ως μία από τις top σκηνές όλων των Scream.
Ψυχαγωγία στο είδος που μας είχε λείψει, αναζωπύρωση αγάπης (όπως είχε γίνει το 1996) για τις ταινίες τρόμου με δολοφόνους-όχι απέθαντους-αλλά με σινεφιλικές ανησυχίες, χιούμορ και χαρακτήρες που μία ολόκληρη γενιά αγαπάει (και άλλη μία που δεν τους αποδέχεται ποτέ γιατί δεν κατανοεί το είδος), την επόμενη φορά λοιπόν που θα ερωτηθείτε ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία τρόμου να θυμάστε και να γυρνάτε πάντα όχι μόνο στις αίθουσες αλλά και στις βάσεις του είδους και όχι στις διακλαδώσεις του και στα υποείδη του. Για τον Wes.
Η ταινία SCREAM κυκλοφορεί στις αίθουσες 13 Ιανουαρίου σε διανομή ODEON
