Σινεμά

Χάρηκα που σε Γνώρισα (Seeking a Friend for the End of the World)

Ένας φίλος… για το τέλος του κόσμου

three-half-popcorn

Seeking a Friend for the End of the World (Χάρηκα που σε Γνώρισα): Ο ελληνικός τίτλος μαζί με τον πρωτότυπο λίγο-πολύ μας λένε όλη την ταινία!

[highlight color=”eg. yellow, black”]Ποτέ δε περίμενα να πεθάνω πολεμώντας πλάι-πλάι με ενα ξωτικό  – Gimli[/highlight]

Η ταινία είναι ένα γλυκό-πικρό κοινωνικό δράμα παρά μια ακόμα ταινία καταστροφής. Ένας αστεροειδής (που οι Αμερικάνοι κλασικά του δώσανε και όνομα -Mατίλντα …αλά Κατρίνα, Σάντι κτλ) πρόκειται να χτυπήσει τη γη καταστρέφοντας την. Ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε καταρρέει και μαζί αξίες κι ιδανικά. Η ταινία εστιάζει στον Dogde (Steve Carell) που ζει δραματικά τις τελευταίες μέρες του, μιας που η γυναίκα του τον εγκαταλείπει και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι φίλοι του τον ερχομό του τέλους δε του αρκεί.  Αποφασίζει να προσπαθήσει να βρει τον εφηβικό του έρωτα, μια γυναίκα με την οποία έχει χρόνια να μιλήσει. Βρίσκει όμως αναπάντεχο σύντροφο ένα σκύλο που κάποιος τον εγκαταλείπει (κυριολεκτικά) στα πόδια του και μια γειτόνισσα του (Keira Knightley) που ψάχνει να βρει τρόπο να φτάσει στην οικογένεια της. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη κινηματογραφική δουλειά της Lorene Scafaria (την γνωρίσαμε σαν ηθοποιό στο The Nines -2007) η οποία εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και το σενάριο.

(για να δείτε τρέιλερ πατήστε εδώ)

Αυτό που μου άρεσε στην ταινία είναι ότι μιλάει για τα χαμένα όνειρα. Σε ένα κόσμο δίχως αύριο ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με τα πιστεύω του και την ψυχική και συναισθηματική του υπόσταση αντιδρά διαφορετικά. Άλλοι συνεχίζουν να ζουν όπως ζούσαν. Άλλοι στρέφονται στο έγκλημα, τις καταστροφές, τις δολοφονίες. Ζευγάρια κανονίζουν όργια και κάνουν χρήση ναρκωτικών και γυναίκες που αλλάζουν ερωτικούς συντρόφους συνέχεια αναζητώντας να συλλέξουν όση περισσότερη ηδονή μπορούν. Η ταινία όμως δεν εστιάζει σε αυτά. Ο κεντρικός πρωταγωνιστής περνά δίπλα από όλα αυτά αλλά τα παραβλέπει ψάχνοντας για κάτι βαθύτερο. Είναι κυρίως ένα Road Trip στην αναζήτηση συμπόνοιας, κατανόησης, στοργής, σε κάτι που θα δώσει νόημα, αλλά και ένα ταξίδι στη ψυχή του κάθε ήρωα. Με έναν τραβηγμένο παραλληλισμό μπορούμε να δούμε και τη χώρα μας μέσα στην κρίση με τους άνεργους να πληθαίνουν και τον κόσμο εγκλωβισμένο με την πλάτη στον τοίχο. Στη σκηνή στην αρχή της ταινίας στο γραφείο χαρακτηριστικά βλέπουμε τον διευθυντή να παρέχει στους εναπομείναντες υπαλλήλους απλόχερα προαγωγές και καλύτερες θέσεις και να τους λέει ότι καταργείται το dress code και μπορούνε να φοράνε ο,τι θέλουν από δω και στο εξής. Από τη μια άποψη αυτό σίγουρα δίνει μια χαρά και σε πολλούς θεατές να νιώσουν την ανακούφιση από τα καθημερινά πρέπει. Από την άλλη μας δείχνει το πόσο μόνοι είμαστε τελικά ανεξαρτήτως αν υπάρχουν κι άλλοι γύρω μας. Γυρνώντας με το αμάξι, ψάχνοντας στα άδεια σπίτια

Η ταινία θα σας θυμίσει αρκετά το Last Night (1998) που παρόλο που έθεσαν τα ίδια θέματα (εκεί έδιναν στον κόσμο μονάχα 6 ώρες) και θεωρείται ακόμα και σήμερα cult movie, εμένα οι ερμηνείες Don McKellar και Sandra Oh με έκαναν να μη μπορώ να κρατηθώ από τα γέλια σε αρκετά σημεία. Από την άλλη έχουμε το remake του 1951, The Day the Earth Stood Still (2008) όπου η ημέρα της κρίσης έρχεται στο πρόσωπο ενός εξωγήινου Keanu Reeces και φυσικά άπειρες ταινίες καταστροφολογίας και θεομηνιών (Deep Impact, Day after Tomorrow, 2012, Armagedon, War of the Worlds κτλ). Είναι ένα θέμα που γενικά αρέσει και ενδιαφέρει, τόσο στο μεταφυσικό μας κομμάτι όσο και την υπαρξιακή μας φύση κι αν εμπλέκονται και καταστροφές και εκρήξεις ακόμα καλύτερα. Εδώ, όμως μην περιμένετε τέτοια εφέ αφού σας είπα ότι εστιάζουμε στον άνθρωπο!

Η Κίρα Νάιτλι στο ρόλο της χαρούμενης και ξέγνοιαστης αφελής παιδούλας είναι πολύ καλή, ενώ όπου χρειάζεται να βάλει μια σταγόνα πιο δραματικό παίξιμο εύκολα μας συγκινεί. Από την άλλη ο Στιβ Καρέλ δίπλα της φαίνεται κι αυτός αρκετά ανανεωμένος και φρέσκος. Όχι ότι τον πήρανε τα χρόνια, αλλά ενώ το παίξιμο του είναι μεστό και ώριμο, όπως έχει καθιερώσει στις τελευταίες του ταινίες (Crazy Stupid Love) έχει μια θλίψη και ένα ύφος λογικής αντιμετώπισης και κρίσης μέσα στον παραλογισμό όλων που εύκολα μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί του. Δείχνει από την αρχή ότι έχει αποδεχθεί τη μοίρα του στην ταινία και νωθρά ακολουθεί το σενάριο.

.

.

.

.

.

.

.

Συγκεντρωτικά, θα έλεγα ότι η ταινία είναι λίγο καταθλιπτική στη βάση της, θα μπορούσε να είχε αποφύγει κάποια βαριά κλισέ, αλλά σε αρκετές στιγμές είναι ζεστή και ανθρώπινη. Αποφεύγει κάθε επαφή με εδάφη πίστης και θρησκείας καθώς και επιστημονική σκοπιά. Το ανθρώπινο είδος ούτε προσπαθεί να σωθεί ούτε να σώσει κάτι από τον πολιτισμό του και την ιστορία του. Δεν μας μιλά για κάποια διαστημική αποστολή διάσωσης -έστω κάποιων κατοίκων, δε μας μιλά για τους πολιτικούς, ούτε για τους θρησκευτικούς ηγέτες. Εστιάζει στον απλό λαό και στις ανθρώπινες σχέσεις και αν θέλει να περάσει κάποιο μήνυμα αυτό θα ήταν: Η πραγματική αγάπη αψηφά τον θάνατο.

Αντώνης Γκούμας

Θα μπορούσε να ζήσει εξίσου ευχάριστα στη Μέση Γη όσο στη Metropolis, από τα πιο ρεαλιστικά πλάνα στα πιο σουρεαλιστικά συννεφάκια. Μπαίνοντας στις αίθουσες παθιάζεται αμετανόητα κάθε φορά που σβήνουν τα φώτα. Στα Φεστιβάλ που καλύπτει αντί για τις πολυαναμενόμενες ταινίες προτιμά να ανακαλύπτει άγνωστα μικρά διαμαντάκια που ίσως να μην δούμε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες. Συνήθως καλοπροαίρετος, προσέξτε, όμως, όταν κραδαίνει το «τσεκούρι» του.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *