Ο Εγωιστής Γίγαντας

Μετά το εξαιρετικά ενδιαφέρον The Arbor, η Κλιό Μπαρνάρντ μάς φέρνει τον Εγωιστή Γίγαντα, ταινία που ήταν υποψήφια και για το βραβείο Lux του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η σκηνοθέτιδα εμπνέεται από το διήγημα του Όσκαρ Γουάιλντ και φτιάχνει μία ταινία για την κατώτερη βρετανική τάξη, αυτή που ζει μέσα στην φτώχεια και την ανέχεια.

Από την ιδέα και μόνο διαπιστώνει κανείς ότι η Μπαρνάρντ δεν είναι μία τυχαία σκηνοθέτιδα. Δεν πήρε απλά το κείμενο του Γουάιλντ και το μετέφερε στην οθόνη, αλλά εμπνεύστηκε από αυτό, το μετουσίωσε σε μία άλλη μορφή τέχνης, δίνοντάς του δική του πνοή. Στην ταινία παρακολουθούμε δύο αγόρια, τον Άρμπορ και τον Σουίφτι.Ο πρώτος είναι υπερκινητικός, εξοργίζεται εύκολα και δυσκολεύεται να παραμείνει ήρεμος. Ο μόνος που μπορεί να τον βοηθήσει είναι ο ευγενικός Σουίφτι, που αγαπάει τα άλογα. Όταν τα δύο αγόρια αποβληθούν από το σχολείο -ο πρώτος μόνιμα, ο δεύτερος για μερικές ημέρες- θα ξεκινήσουν να μαζεύουν παλιοσίδερα για λογαριασμό του Κίτεν, ενός αδίστακτου και φιλοχρήματου άνδρα. Σύντομα ο Κίτεν θα δείξει την προτίμησή του για τον Σουίφτι, αρνούμενος τον Άρμπορ.

Το σύμπαν της Μπαρνάρντ είναι γεμάτο ξεφτισμένα καλώδια, πυλώνες της ΔΕΗ, σκουριασμένα παλιοσίδερα που στέκουν ως άδεια σημάδια της πάλαι ποτέ ισχυρής βιομηχανίας της Βρετανίας. Ισχυρή εργατική τάξη; Δεν υπάρχει σε αυτή την ταινία. Στον Εγωιστή Γίγαντα η αίγλη έχει πια χαθεί. Ο Σουίφτι αναγκάζεται να μένει σε ένα σπίτι που οι δικοί του τρώνε συνέχεια μια μπουκιά από το ίδιο φαγητό, που τα μέλη είναι πολλά -άρα και τα στόματα που πρέπει να τραφούν- που ο τρόπος για να επιβιώσεις είναι να πουλήσεις τα λιγοστά που έχεις ή να κλέψεις αυτά που έχουν οι άλλοι.

Πάνω απ’ όλα, ο Εγωιστής Γίγαντας είναι ένας ύμνος στη φιλία. Ο Άρμπορ ανακαλύπτει στον Σουίφτι τον άνθρωπο που διαφέρει από αυτόν, τον ωθεί στις σκανταλιές όσο ο δεύτερος τον κρατά εντός των ορίων του. Τα δύο αγόρια (Κόνερ Τσάπμαν, Σον Τόμας) ενσαρκώνουν τους ρόλους τους με απόλυτη πιστότητα -ειδικά ο πρώτος που κουβαλά στην πλάτη του το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Σίγουρα μία ταινία που συστήνει στο ευρύτερο κοινό ένα σπουδαίο ταλέντο.

Τάιλερ

H ταινία, που στην Αγγλία θεωρείται από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων, είναι τρυφερή και ανθρώπινη και χαρακτηρίζεται από έντονη εσωστρέφεια. Το κοινωνικό φαινόμενο της Αγγλίας που «τρώει» τα παιδιά της (το λεγόμενο ‘teenage wasteland’, όπως είχε εκφραστεί και στο τραγούδι Baba O’Reily των Who το ’70) δεν είναι πρόσφατο.

Οι ερμηνείες των δυο μικρών πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικές και η φιλία τους χτίζει το δυνατό συγκινησιακό μέρος. Η ένσταση είναι ότι το πρώτο μέρος που επικρατεί η σκληρότητα των εκφράσεων και της ίδιας της καθημερινότητας κρατά λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε και κουράζει σε σημεία, ενώ στο δεύτερο μέρος που είναι το πιο συγκλονιστικό αφιερώνεται λιγότερος χρόνος αναλογικά. Αν το κρατούσε λίγο παραπάνω ο ‘ξανθομπάμπουρας’ πρωταγωνιστής, που έτσι κι αλλιώς ήταν αρκετά καλός, θα μπορούσε να κλέψει την ερμηνεία της χρονιάς.

Gimli