“I picked a rose of deepest black from the garden as the toad
Shook his head, croaked and said
“What a silly fool you be
Make her your wife, mate for life
But instead you chase the tail
Of every girl who passes by
What a very very lonely life”
And so I asked the crow
“The garden’s full of roses so how am I to know
Which one is the sweetest until I try?”
TheVillaCapri
Εάν όπως έγραφε ο Νέμο, οι Απόγονοι ήταν η πρώτη καλή ταινία της χρονιάς, τότε το Shame είναι μάλλον το πρώτο της αριστούργημα. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν ο Τάιλερ και ο Νέμο που είδαν την ταινία, τη λάτρεψαν και αποφάσισαν να φτιάξουν ένα μίνι τρίμπιουτ…
«Κι ο κακός μου εαυτός απ’ τη μύτη με σέρνει
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει»
Μανώλης Φάμελλος
Ένα γυμνό σώμα ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι. Σκεπασμένο μόνο με ένα σεντόνι. Σηκώνεται. Περπατάει γυμνός στο διαμέρισμα. Ακούει ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή. Το αγνοεί. Ακολουθούν διάφορες σκηνές (αναμνήσεις σεξ). Και ξανά η ίδια σκηνή. Ο Μπράντον σηκώνεται. Περπατάει γυμνός στο διαμέρισμα. Ακούει ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή. Το αγνοεί. Θα μπορούσε να είναι η ίδια μέρα, θα μπορούσε, όμως, να είναι και κάθε μέρα στη ζωή του Μπράντον. Κι αυτό γιατί η καθημερινότητά του είναι γεμάτη σεξουαλικές επαφές. Όχι ερωτικές. Ο έρωτας περιλαμβάνει το συναίσθημα και ο Μπράντον δεν έχει αφήσει χώρο γι’αυτό. Σχεδόν αγχωμένος περνά τη μέρα του με τσόντες, αυνανισμούς, επαφές με πόρνες και ευκαιριακούς συντρόφους.
Οτιδήποτε απαιτεί εγγύτητα συναισθηματική απορρίπτεται. Ακόμα και η σχέση με την αδελφή του, τη Σίσι. Η απροσδόκητη επίσκεψή της και η έλευση της στη ζωή του Μπράντον τον κάνουν να δει τα δικά του προβλήματα. Η Σίσι είναι ένας καθρέφτης των αποτυχιών του: του θυμίζει κάθε ανάσα, κάθε βογγητό, κάθε ερωτική κορύφωση, κάθε ντροπιαστική στιγμή. Δίπλα της φοβάται. Το ότι τον έχει ανάγκη, την αποκάλυψη του, το ότι του ζητά συναίσθημα, ακόμα και το ότι το τέρας μέσα του έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που φοβάται ακόμα και τον εαυτό του δίπλα της.
Ο Μάικλ Φασμπέντερ στήνει μια ερμηνεία στη δύναμη του βλέμματος και των κινήσεων, ακολουθώντας την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του Στιβ ΜακΚουίν. Ο Μπράντον «μεταμορφώνεται» σιγά-σιγά από όμορφο πρόσωπο σε μία τραγική μάσκα: γεμάτη δυστυχία, τραγικότητα. Μια τραγικότητα που εντείνεται προς το τέλος, όταν μία κρίσιμη σκηνή παρουσιάζεται σαν βγαλμένη από βωβό μελόδραμα. Μέχρι τότε ο Στιβ ΜακΚουίν έχει δώσει χρόνο και χώρο σε όλα: στα σώματα, στα βλέμματα, στις κινήσεις, στους ήχους, στη νυχτερινή Νέα Υόρκη. Σε όλα εκτός από τον κλειστοφοβικό ήρωά του…
Τάιλερ
Shame: The American Society of Addiction Medicine begins their definition of addiction by describing it as “a primary, chronic disease of brain reward, motivation, memory and related circuitry”. Wikipedia.
Πρωινό στην Νέα Υόρκη… ένας γυμνός άντρας στο κρεβάτι, σκέφτεται λίγο πριν σηκωθεί για να ακολουθήσει όλα όσα του επιβάλει η καθημερινότητα… Δουλειά, κοινωνικές συναναστροφές και σεξ…Μόνο που το σεξ για τον Μπράντον είναι κάτι περισσότερο από απόλαυση… είναι ανάγκη, είναι εθισμός! Η κάμερα του Μακ Κουίν ακολουθεί έναν σεξομανή, υποδουλωμένο στο πάθος του και χωρίς (ή με;;;) ντροπή για όλα όσα του αρέσουν στο σεξ…. Δοκιμάζει τα πάντα χωρίς περιορισμούς, σεξ επί πληρωμή, με δύο γυναίκες, στο δρόμο, με άντρα, ιντερνετικό-περιοδικό πορνό….. Αποτυγχάνει στο σεξ με συναίσθημα και η γυναικεία παρουσία της αδερφής του τον αναστατώνει …. Η απρόσμενη, και καθόλου ευχάριστη για τον Μπράντον, επίσκεψη της αδερφής του είναι δυναμική, δίνει ένταση στα συναισθήματα που νιώθει ο Μπράντον, σε εκείνα που αφορούν την «αγνή» αγάπη για έναν άνθρωπο και έρχονται σε κόντρα με το «πονηρό» κυνήγι του σεξ. Μια αδερφή με δικές της εμμονές και αυτοκτονικές τάσεις…
Σκηνές που αγάπησα: Στο διπλανό δωμάτιο η αδερφή του Μπράντον κάνει σεξ με το αφεντικό του, ο Μπράντον ακούγοντας μόνο τους ήχους τρελαίνεται, δεν αντέχει και ξεκινάει να τρέχει στην πόλη της Νέας Υόρκης μέσα στην νύχτα….τρέχει για να ξεφύγει, να γλιτώσει από τις σκέψεις του και από ότι διαστροφικό μπορεί αυτές να περιέχουν και ίσως να αφορούν την αδερφή του.. Μαγευτική σκηνοθεσία στην ερωτική σκηνή του Μπράντον με δύο κοπέλες, όπου η σκηνή ξεκινάει σαν πορνoταινία, συνεχίζει σε ένα έντεχνο γυμνό και καταλήγει σε απίστευτη στιγμή ερμηνείας απλά αφιερώνοντας κάποια δευτερόλεπτα στο ταλαιπωρημένο και αποκρουστικό πρόσωπο του Μπράντον.
Κάθε σκηνή είναι έχει κάτι να πει και όχι απλά να δώσει μια πληροφορία σαν εικόνα… Οι αισθησιακές αναπνοές που ακούγονται στις περισσότερες σκηνές της ταινίας, είτε αυτές είναι σκηνές γυμνού είτε όχι σε βάζουν μέσα στην σκέψη του ήρωα, που δεν είναι τίποτα άλλο από την συνεχή αναζήτηση της ηδονής…. Γιατί το σεξ υπάρχει παντού, στο μπαρ, στο τρένο, στην δουλειά……
Και τέλος κάτι μικρό για τον Φασμπέντερ….. Η ερμηνεία του συγκλονίζει, από τον Μαγκνίτο στον Μπράντον γίνεται σιγά σιγά ο Γερμανός που θα αγαπήσουμε (και δεν είναι πολλοί αυτοί λόγω εποχής!)
Αν προτείνω την ταινία; Δεν ξέρω… ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του…εγώ την θεωρώ απ τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί τα τελευταία χρόνια. Όμως, μπορώ να καταλάβω ότι οι προκλητικές σκηνές σεξ, και ο διαστροφικός ήρωας ίσως να μην είναι και το ευκολότερο θέαμα για κάποιον από εμάς που θέλει τις εικόνες του σινεμά λίγο πιο ρομαντικές.. Παρ’ όλο που η ταινία δεν είναι ένα προκλητικό πορνό αλλά ένα ψυχογράφημα ενός ανθρώπου εθισμένου στην ηδονή της σάρκας.
Νέμο
Ο Μάικλ και ο Στιβ…
Μιλώντας στο W Magazine, ο Μάικλ Φασμπέντερ, ο οποίος στις Κάννες απέσπασε και βραβείο ερμηνείας για τoShame, ενώ αγνοήθηκε σκανδαλωδώς στα Όσκαρ, δήλωσε: «Πρέπει να το παραδεχθώ: Αρχικά σκέφτηκα ότι θα είχε πλάκα. Ακούς “σεξ” και σκέφτεσαι… το σεξ. Αλλά στην πραγματικότητα αυτή ήταν η πιο δύσκολη δουλειά που έχω κάνει στη ζωή μου».
Ο Φασμπέντερ είναι συνηθισμένος στα βασανιστήρια που τον υποβάλλει ο σκηνοθέτης του. Οι δυο τους είχαν συνεργαστεί ξανά στο Hunger, μια ιστορία για Ιρλανδούς κρατούμενους που αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν απεργία πείνας, προκειμένου να πιέσουν τη βρετανική κυβέρνηση να τους δώσει τον τίτλο του «πολιτικού κρατούμενου».
Στην ταινία ο Μ.Φασμπέντερ ερμήνευε το στέλεχος του IRA, Μπόμπι Σαντς, σε μία σωματική και ψυχολογική δοκιμασία που οδήγησε σε μια ερμηνεία που συγκέντρωσε ιδιαιτέρως θετικά σχόλια.
Μετά την εμπειρία του Hunger, ο ΜακΚουίν και ο Φασμπέντερ ανυπομονούσαν να ξαναδουλέψουν μαζί. «Ο Μάικλ είναι μια πραγματική διάνοια» λέει ο σκηνοθέτης.
«Θέλω να δουλεύω με τον καλύτερο ηθοποιό που υπάρχει, και πιστεύω πως είναι αυτός» λέει.
Ο θαυμασμός του Μ.Φασμπέντερ προς τον σκηνοθέτη ήταν ο λόγος που τον οδήγησε να συνεργαστεί μαζί του και πάλι, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την τάση του ΜακΚουίν να ωθεί τους ηθοποιούς του στα όριά τους.
«Ο Στιβ είναι εκείνος που δίνει το πρόσταγμα, οπότε όλοι είναι ενθουσιασμένοι και τρομοκρατημένοι μαζί» λέει ο ηθοποιός. «Είναι λιγάκι σαν να αφήνεσαι, να βγάζεις το δίχτυ ασφαλείας και να κάνεις ελεύθερη πτώση».
«Το να συνεργάζεσαι με τον Στιβ είναι σαν να ανεβαίνεις ένα γκρεμό», σύμφωνα με τον Τζέιμς Ματζ Ντέιλ, που υποδύεται το ρόλο του αφεντικού του Μπράντον.
«Δεν μπορείς να δεις τι γίνεται στην κορυφή, αλλά εκείνος σου λέει πήγαινε, πήδα, χωρίς να ξέρεις τι θα συμβεί… Κι ο Στιβ πηδάει κι αυτός μαζί σου, γιατί ρισκάρει, ποντάροντας σε σένα» προσθέτει ο Τζ.Ματζ.
Η ευκαιρία να δουλέψει με τον ΜακΚουίν και το καστ του, έκανε την Κάρεϊ Μάλιγκαν να κυνηγήσει το ρόλο προτού καν να της τον προτείνουν. «Όταν διάβασα το σενάριο κι έμαθα ποιοι ήταν οι συντελεστές, ήξερα ότι επρόκειτο για ονειρεμένη δουλειά» σχολιάζει η ηθοποιός.
«Βρεθήκαμε με τον Στιβ για έναν καφέ στο Λονδίνο και βασικά στη διάρκεια της συνάντησης αυτός προσπαθούσε να φύγει, κι εγώ προσπαθούσα να τον σταματήσω λέγοντας: “Όχι, όχι, μη φεύγεις, ακόμα δε μου έδωσες το ρόλο!” Κυριολεκτικά τον ανάγκασα να μου δώσει αυτή τη δουλειά» λέει η ηθοποιός που ανέλαβε τον ρόλο της αδελφής του Μπράντον (Φασμπέντερ).
Σύμφωνα με τον παραγωγό της ταινίας, Ίαν Κάνινγκ, τόσο το Hunger, όσο και το Shame (το οποίο προέκυψε μέσα από μια συζήτηση του σκηνοθέτη με τη συν-σεναριογράφο Αμπι Μόργκαν) μιλούν για το σώμα.
«Το Hunger μιλάει για ένα φυλακισμένο άντρα που χρησιμοποιεί το σώμα του για να δημιουργήσει τη μόνη ελευθερία που μπορεί» τονίζει ο παραγωγός. «Ενώ η ιστορία του Shame μιλάει για το αντίστροφο: έναν άντρα που έχει άπλετη ελευθερία, αλλά μέσω του σώματός του γίνεται δέσμιος του εαυτού του».
(αποσπάσματα αυτού του κειμένου δημοσιεύσαμε στο in.gr)
Λίγα λόγια για τον Φασμπέντερ
Εάν ο χαρακτήρας του στην ταινία
Ντροπή είναι εθισμένος στο σεξ, ο ίδιος ο Φασμπέντερ μοιάζει εθισμένος στη δουλειά.Καταφέροντας να ισορροπήσει ανάμεσα σε περιπέτειες τύπου
300 και σε δράματα χαρακτήρων όπως το
Fish Tank της Άντρεα Άρνολντ, στο οποίο ερμηνεύει έναν άνδρα που κάνει σχέση με μία γυναίκα, αλλά προσεγγίζει ερωτικά και την ανήλικη κόρη της, ο Μάικλ Φασμπέντερ αρέσκεται στο να ερμηνεύει ρόλους σε πολλά και διαφορετικά είδη.
Για παράδειγμα στο A Dangerous Method του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ αναλαμβάνει τον ρόλο του ψυχαναλυτή Καρλ Γιούνγκ. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε ερμηνεύσει τον Μαγκνίτο στο X-men: Η Πρώτη Γενιά στο πλάι του Τζέιμς ΜακΆβοϊ.
Στη σκηνή, ο ηθοποιός ανέβηκε σε ηλικία 17 ετών. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε σκεφτεί να κάνει διάφορα επαγγέλματα: δικηγόρος, αρχιτέκτονας, ακόμα και πολεμικός ανταποκριτής.
Ο Μ.Φασμπέντερ μεγάλωσε βλέποντας ταινίες του Σκορσέζε, του Σίντνεϊ Λιούμετ, τις οποίες αγαπούσε πολύ η μητέρα του. Σε ηλικία 19 ετών μετακομίζει στο Λονδίνο για να σπουδάσει υποκριτική.
Η καριέρα του στο σινεμά ξεκινάει στην πραγματικότητα από τη μικρή οθόνη. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ του δίνει ρόλο στην τηλεοπτική σειρά Band of Brothers, αλλά θα πρέπει να περάσουν μερικά χρόνια ακόμα μέχρι ο Φασμπέντερ να καταφέρει να κάνει τη μεγάλη του επιτυχία.
Αυτή έρχεται με το Άδωξοι Μπάστερδη του Κουέντιν Ταραντίνο. Ακολουθεί το Centurion, όπου ο Μ.Φασμπέντερ αποδεικνύει ότι μπορεί να αναλάβει ρόλο πρωταγωνιστή σε μία περιπέτεια και ξαφνικά όλοι οι σκηνοθέτες θέλουν να συνεργαστούν μαζί του: ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ (A Dangerous Method), ο Βινς Βον (X-men), ο Ρίντλεϊ Σκοτ (Prometheus), ο Στίβεν Σόντερμπεργκ (Heywire) ακόμα και ο Τζιμ Τζάρμους.
Είναι, όμως, η συνεργασία του με τον Βρετανό σκηνοθέτη Στιβ ΜακΚουίν που θεωρείται από τις πλέον επιτυχημένες, οδήγησε σε δύο ταινίες, ενώ ετοιμάζεται και μία τρίτη.
Ο Φασμπέντερ θα πρωταγωνιστήσει στη νέα ταινία του ΜακΚουίν με τίτλο 12 years a slave (12 χρόνια σκλάβος) που βασίζεται στην αυτοβιογραφία του Σολομών Νόρθραπ ενός Αφροαμερικανού Νεοϋορκέζου που απήχθη το 1841 από δύο άνδρες και έζησε 12 χρόνια σκλαβιάς. Ο ρόλος που θα αναλάβει ο Φασμπέντερ στην ταινία δεν έχει γίνει ακόμα γνωστός.
«Εκτός από το ότι είναι μεγάλος και δυνατός και θαρραλέος, υπάρχει μια ευθραυστότητα στον Μάικλ και συγκεκριμένα πράγματα αποκαλύπτονται μέσα από αυτόν, στοιχεία που μπορούμε να τα δούμε και στους εαυτούς μας, κάτι που είναι πολύ σπάνιο. Έχει καρδιά, δεν απομακρύνεσαι συναισθηματικά ποτέ από αυτόν» δηλώνει ο ΣτιβΜακΚουίν για τον πρωταγωνιστή του.
Ίσως να είναι αυτή η ιδιότητά του που του έχει χαρίσει αυτούς τους ρόλους που τον βλέπουμε να ερμηνεύει στη μεγάλη οθόνη. Όπως τον Ρότσεστερ στο Τζέιν Έιρ, το κλασικό αριστούργημα της Σαρλότ Μπροντέ, έναν ρόλο που έχει ερμηνεύσει ακόμα και ο Όρσον Γουέλς.
Όπως λέει και ο ίδιος: τους τελευταίους 18 μήνες δεν έχει σταθεί καθόλου. Αλλά σίγουρα θα βρει χρόνο να πείσει την μητέρα του να εκπληρώσει το παιδικό της όνειρο να γίνει ηθοποιός: «Δεν είναι ποτέ αργά για να κάνεις αυτά που επιθυμείς» λέει ο ίδιος.
(αποσπάσματα αυτού του κειμένου δημοσιεύσαμε στο in.gr)
* Ο τίτλος είναι στίχος από το τραγούδι Shame της P.J.Harvey
