Sherlock: Φινάλε 3ης σεζόν με επιστροφή ενός παλιού γνώριμου

Επειδή σε αυτή τη ζωή δεν υπάρχει μόνο το Game of Thrones, ας δούμε λίγο και τι έγινε σε μία άλλη εξαιρετική σειρά. Πότε ήρθε, πότε τελείωσε η τρίτη σεζόν του Sherlock του BBC, αφήνοντας μας να περιμένουμε την 4^η (και πιθανότατα και την 5^η), ούτε που το κατάλαβα.

Πώς ξεκίνησε η μανία μου με το Σέρλοκ; Γιατί περί μανίας πρόκειται. Από ένα DVD, το πρώτο επεισόδιο του πρώτου κύκλου.

Τι είναι αυτό που με έκανε να «κολλήσω»; Τα εξής μεγάλα πλεονεκτήματα της σειράς.

Kάθε επεισόδιο διαρκεί 90 λεπτά –πρόκειται για μία αυτοτελή ταινία 1,5 ώρας δηλαδή-,  έχει ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ατάκες που θέλεις να επαναλαμβάνεις στην παρέα σου ξανά και ξανά –όπως το «Αυτό το πήρες από ένα βιβλίο», «Όλοι το πήραν αυτό από ένα βιβλίο»-, εξαιρετική σκηνοθεσία και φυσικά δύο ερμηνείες που «φυσάνε». Άλλωστε, οι Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και Μάρτιν Φρίμαν δεν είναι και τυχαίοι ηθοποιοί.

Παρακάτω μπορείτε να ακούσετε το μουσικό θέμα της σειράς

Δεν θα έλεγα ότι η εκδοχή των Μαρκ Γκάτις και Στίβεν Μόφατ (ναι, του Doctor Who) μεγάλη σχέση με την α λα Γκάι Ρίτσι εκδοχή του ήρωα. Ο Σέρλοκ του BBC δεν είναι τόσο fun, όσο εκείνος του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Είναι ένας ακοινώνητος, εμμονικός και αθεράπευτος επαγωγιστής που μόνο στο τελευταίο επεισόδιο του τρίτου κύκλου καταλαβαίνουμε την αιτία πίσω από το παιχνίδι του ντετέκτιβ: αντί για την ηρωίνη, ο Σέρλοκ προτιμά τις επαγωγές.

Γιατί ο Σέρλοκ του Μπένεντικτ Κάμπερματς δεν «κρύβεται» από τις αδυναμίες του, όπως ο ήρωας του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ δεν κρυβόταν από τις δικές του (ενώ εκείνος του Ντάουνι Τζούνιορ ήταν πιο clean cut).

Αυτό που αναδεικνύεται στη σειρά είναι η σχέση του Σέρλοκ με τον Δρ Γουάτσον. Ο Γουάτσον του Μάρτιν Φρίμαν δεν βρίσκεται στη σειρά ως διακοσμητικό στοιχείο, αλλά ως το αντίθετο του Σέρλοκ –όπως παραδέχεται και ο ίδιος. Εκεί που ο Σέρλοκ είναι ακοινώνητος, ο Γουότσον είναι κοινωνικός, εκεί που ο Σέρλοκ είναι αναίσθητος, ο Γουότσον είναι τρυφερός.

Αυτό που ο θεατής παρακολουθεί είναι μία συναρπαστική και σύγχρονη περιπέτεια, επικεντρωμένη σε δύο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες (έναν βετεράνο που τον βασανίζουν οράματα του πολέμου όπου βρέθηκε και έναν εμμονοληπτικό και παράξενο, αλλά τρυφερό ντετέκτιβ).

[Προσοχή, ακολουθούν Σπόιλερ]

Τι μας έφερε λοιπόν η 3^η σεζόν; Την επιστροφή του Σέρλοκ μετά από δύο χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έκανε τον νεκρό, μόνο που δεν μας εξήγησε ποτέ πώς σκηνοθετήθηκε αυτός ο θάνατος. Αντιθέτως, είδαμε ουκ ολίγες φαντασιώσεις φανατικών θαυμαστών να γίνονται πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας όταν σε ένα φανταστικό σενάριο ο Σέρλοκ σκύβει να φιλήσει τον Μοριάρτι! Εμπνευσμένο, αλλά θα θέλαμε μια πιο ξεκάθαρη απάντηση.

Το δεύτερο επεισόδιο μάς αποζημίωσε, καθώς ήταν πιο κεφάτο και έδειξε Σέρλοκ και Γουότσον σε μεγάλα κέφια. Εμβάθυνε στη σχέση τους, είχε και μυστήριο, ήταν και αστείο. Ίσως το καλύτερο του κύκλου, κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Το τρίτο επεισόδιο ήταν μάλλον απογοητευτικό, αν και είχε έναν εξαιρετικό κακό, τον Λαρς Μίκελσεν (αλλά επίσης δεν έδωσε απαντήσεις σε αρκετά ζητήματα, ειδικά σε όσα αφορούσαν τη Μαίρη). Επίσης, αν και τον Μοριάρτι τον έβρισκα υπερβολικό, ήταν ένας διασκεδαστικός αντίπαλος (ειδικά στο αξεπέραστο επεισόδιο του 2^ου κύκλου –εδώ που τα λέμε όλος ο 2^ος κύκλος ήταν εξαιρετικός). Αξίζει, πάντως, να αναφέρουμε τη σκηνή ανθολογίας του His Last  Vow, η οποία είναι εκείνη του πυροβολισμού και ότι ακολουθεί.