Side Effect: Οι παράπλευρες Απώλειες
Μα πραγματικά, τι έπαθε ο Σόντεμπεργκ σε αυτή την ταινία;
[highlight color=”eg. yellow, black”]Έχει αρκετούς και για τους δυο μας.. ας νικήσει ο καλύτερος νάνος! – Gimli[/highlight]
Η ταινία είναι δυο ταχυτήτων. Ξεκινά δυναμικά με πρωτότυπο και ενδιαφέρον σενάριο και μας κάνει να απορούμε ευχάριστα αν ο σκηνοθέτης θα τα βάλει με όλους και με όλα σε ένα φλέγον θέμα της σημερινής εποχής, τα ψυχοφάρμακα, τις παρενέργειες, την κατάθλιψη, την εξάρτηση ασθενών από τους ψυχοθεραπευτές τους, τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και τα “πειράματα” σε ασθενείς με νέα φάρμακα. Ίσως κι ο ίδιος δεν το είχε πολυαποφασίσει αν θέλει να το τραβήξει κι άλλο το σκοινί ή όχι κι έτσι συρρικνώνεται σε ένα κλασικό (έως πολύ αναμενόμενο) θριλεράκι. Δεν θα αποκαλύψω πολλά για την έκβαση της ταινίας για να μη σας στερήσω την έκπληξη, ούτε να σας προκαταβάλλω. To σενάριο της πάντως πάσχει. Έχει κρίση προσωπικότητας και δεν έχει αποφασίσει προς τα που να τραβήξει. Ξεκινά κοινωνικό δράμα, φλερτάρει με το δικαστικό και καταλήγει να μπει στη θεσούλα του ανάμεσα στα υπόλοιπα θρίλερ. Τουλάχιστον βρήκα ένα καλό στοιχείο σεναριακά, για να μη λέτε ότι τα “θάβω” όλα: Κάτι που συνηθίζεται τελευταία να βλέπουμε, ότι όλοι οι χαρακτήρες είναι λίγο πολύ βρώμικοι ή λασπωμένοι αν θέλετε. Και ο ψυχίατρος αντιμετωπίζει λίγο αδιάφορα τους ασθενείς του και μπαίνει σε κλίκες κυκλώματος προώθησης φαρμάκων για εύκολο χρήμα και η ασθενής κρύβει μέσα της κίνητρα και ο άντρας της είχε λερωμένο παρελθόν και φυσικά οι φαρμακοβιομηχανίες παίζουν τα παιχνίδια τους. Δεν υπάρχει στην ταινία το καθαρόαιμο θύμα, ο “αμνός”. Έτσι, όταν πλέκει το θέμα της δολοφονίας ενισχύει το μέρος του θρίλερ για να κρατήσει το ενδιαφέρον ψηλά. Απλά, για μένα το σενάριο πήρε τελικά την εύκολη λύση, ενώ θα μπορούσε να είχε κάνει το μεγάλο βήμα μπροστά.
Ο σκηνοθέτης που διακρίνεται για τα υπνωτιστικά ατμοσφαιρικά του πλάνα και την ομαλή κίνηση κάμερας την αρμονική μουσική ένδυση έκανε αυτό το αποτέλεσμα; Φαντάζει λίγο περίεργο. Χρησιμοποιεί έναν φακό που είναι εξαιρετικός στα κοντινά πλάνα και είναι λογικό βάσει του καστ που διαχειρίζεται (Ρούνει Μάρα, Τζούντ Λο, Κάνινγκ Τάτουμ, Κάθριν Ζέτα Τζόουνς) αλλά βαριέται να τον αλλάξει φαίνεται μετά και στα γενικά. Σε αρκετές περιπτώσεις κάποια από τα πρόσωπα είναι θολά ή περίεργα ανετάριστα. Αυτό δεν θα το σχολίαζα καν για κάποιον άλλο, σίγουρα όμως μου έκανε πολύ εντύπωση για τον συγκεκριμένο που είναι πολύ ψείρας σε αυτά! Η μουσική είναι καλή και κρατάει το θεατή.
Από το καστ ξεχωρίζει η Rooney Mara. Όλο το πρώτο μέρος της ανήκει δικαιωματικά! Η ηθοποιός είναι πολύ ανεβασμένη τελευταία μετά την καλή ερμηνεία της στο Κορίτσι με το Τατουάζ (2011) και το Social Network (2010). Ο Jude Law δείχνει αγέραστα γοητευτικός, λένε τα κορίτσια, νωθρός στην αρχή τα δίνει όλα πιο μετά. Ξανασυνεργάζεται με τον Steven Soderbergh μετά το Contagion (2011), το οποίο, νομίζω, συγκεντρωτικά μου άρεσε περισσότερο. Το συνοδευτικό δίδυμο Channing Tatum – Catherine Zeta-Jones δεν προσφέρει πολλά πέραν των ονομάτων τους θα έλεγα είναι λίγο πολύ αδιάφοροι, με την Κάθριν να δείχνει και ενοχλητική σε κάποια πλάνα.
