Σινεμά

Οδηγός Αισιοδοξίας (Silver Linings Playbook)

Rom-com με τα όλα της. Χρόνια είχα να δω τόσο ξεχωριστή και ευφάνταστη ρομαντική κομεντί (ίσως το τελευταίο να ήταν το 500 μέρες με τη Σάμερ και ας βρίζει ο Ε.Τ. ότι δεν ήταν ρομαντική κομεντί). Πρωταγωνιστές ο Πατ και η Τίφανι. Εκείνος, πάσχων από διπολική διαταραχή, βγαίνει από ψυχιατρείο μετά από τέσσερα χρόνια εγκλεισμού και πηγαίνει να ζήσει με τους γονείς του. Εκείνη έχει πρόσφατα χάσει τον σύζυγό της, καταπίνει τα δικά της χάπια και βρίσκει διέξοδο στο σεξ και τον χορό. Καθώς ο Πατ προσπαθεί να ξανακερδίσει την πρώην γυναίκα του, εκείνος και η Τίφανι καταλήγουν σε μια συμφωνία: εάν ο Πατ χορέψει μαζί της σε έναν διαγωνισμό, εκείνη θα δώσει στην πρώην σύζυγό του ένα γράμμα.

Δεν είναι ότι η ταινία του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ είναι πια και κάτι τόσο πρωτότυπο. Αλλά είναι γεμάτη χιούμορ, φρεσκάδα και… αισιοδοξία. Ο ήρωας αναζητά το ουράνιο τόξο του (ελεύθερη μετάφραση του silver lining), ενώ έχει να παλέψει με την ασθένειά του και τις κρίσεις πανικού του.

Ο Πατ του Μπράντλεϊ Κούπερ δεν είναι μια καρικατούρα, είναι ένας πραγματικός άνθρωπος, μόνο λίγο πιο προβληματικός. Η Τίφανι της Τζένιφερ Λόρενς δεν είναι ένα μοντέλο, αλλά μια πληγωμένη ψυχή που αναζητά τη δυνατότητα στην ευτυχία. Εκτός από τους δύο κεντρικούς ρόλους, ο Οδηγός Αισιοδοξίας έχει την τύχη να δίνουν πολύ καλές ερμηνείες και οι δεύτεροι ρόλοι. Ειδικά ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι εξαιρετικός στον ρόλο του προληπτικού πατέρα του Πατ. Και, ευτυχώς, αφήνει πίσω του τις γκριμάτσες που ξεκίνησε στο Ανάλυσέ το και συνέχισε σε όλους τους Φόκερς. Εδώ είναι ευάλωτος και χειροπιαστός και αν δεν είχε τόσο μεγάλο ανταγωνισμό θα άξιζε το Όσκαρ Β΄Ανδρικού Ρόλου.

Προσωπική μου ένσταση το τελείωμα της ταινίας. Aν είχε κάνει μια πιο «αντισυμβατική» επιλογή, τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για την πιο χαρισματική ταινία της χρονιάς. Όπως έχουν τα πράγματα, μπορούμε να αρκεστούμε στον όρο «πιο feelgood ταινία της χρονιάς».

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *