ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινε-προτάσειςΣινεμά

Έρωτας Χωρίς Τέλος (Sin Fin)

sin-fin0001

two-half-popcorn

Αξιοπρεπέστατη ρομαντική δραμεντί με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας έρχεται του Αγίου Βαλεντίνου στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μια παράξενη μηχανή αρχίζει να δουλεύει και ένας άνδρας εμφανίζεται. Περπατά στους δρόμους και μπαίνει σε ένα διαμέρισμα όπου βλέπει ένα ζευγάρι να κοιμάται. Ο άνδρας που κοιμάται είναι ο εαυτός του και ο άνδρας που ήρθε θα πρέπει να πείσει την σύντροφό του να τού χαρίσει μια μέρα για να ξαναζήσουν τις στιγμές που έζησαν στην πρώτη τους γνωριμία.

Η ταινία κινείται μεταξύ δύο χρονικών στιγμών: της συνάντησης των δύο νεαρών πρωταγωνιστών (εκείνη θέλει να τη φωνάζουν Νίνα από το θεατρικό Ο Γλάρος και επιμένει να φωνάζει τον νεαρό Τρίγκο) και των μεγαλύτερης ηλικίας εαυτών τους (η Νίνα έχει γίνει Μαρία και πάσχει από κατάθλιψη, ενώ ο Τρίγκο είναι ο Χαβιέ, βαθιά χωμένος στην έρευνα και τη δουλειά του). Στην πρώτη περίπτωση μια νέα σχέση ξεκινά, ενώ στη δεύτερη παλεύει να μην φτάσει στο στέλος της.

sin-fin0002

Το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας της ταινίας βασίζεται στο πρωταγωνιστικό δίδυμο: τη Μαρία Λεόν και τον Χαβιέ Ρέι που καταφέρνουν και μεταφέρουν στον θεατή την νεανική ενέργεια, αλλά και την ωριμότητα των δύο χαρακτήρων.

Το σενάριο δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αν και το στοιχείο της χρονομηχανής το κάνει πιο ενδιαφέρον. Ευτυχώς το σκηνοθετικό και σεναριακό δίδυμο Σεζάρ και Χοσέ Εστεμπάν Αλέντα επικεντρώνεται στην πραγματική σχέση και όχι τόσο στις λεπτομέρειες των ταξιδιών στο χρόνο (πράγμα που εξηγεί γιατί τα πάντα είναι μάλλον ασαφή όσον αφορά αυτό το κομμάτι).

sin-fin0003

Η ταινία αφήνει μια γλυκιά αίσθηση που προέρχεται από τη ρεαλιστική αντιμετώπιση της σχέσης. Και παρά τη γλυκερή μουσική που παίζει σχεδόν συνεχώς -και σε σημεία καταντά ενοχλητική- το Sin Fin διαθέτει ένα ικανοποιητικότατο φινάλε και τελικά αποτελεί σχεδόν ιδανική επιλογή για μια κινηματογραφική έξοδο του Αγίου Βαλεντίνου.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *