Somewhere (over the rainbow)

Ένα πλάνο στα κουρασμένα μάτια ενός άνδρα που παρακολουθεί δυο ημίγυμνες γυναίκες να χορεύουν. Μια μάσκα που κρύβει τα πάντα. Από κάτω κλειστοφοβικός στέκει ο πραγματικός εαυτός. Ο πραγματικός; Ποιος είναι ο πραγματικός; Κάτω από τη μάσκα ακούγεται μονάχα μια ανάσα, βαριά. Το υπόλοιπο είναι καλούπι. Ένα αυτοκίνητο τρέχει στο δρόμο, ένα κορίτσι ακουμπά το κεφάλι της στον ώμο του πατέρα της. Σε αναζήτηση τρυφερότητας.
Ο Τζόνι Μάρκο είναι ένας χολιγουντιανός σταρ χωρίς σπίτι. Μένει σε ξενοδοχεία, ζει το εφήμερο της διάσημης ύπαρξής του με ότι αυτό συνεπάγεται… σχέσεις ανύπαρκτες, πραγματική επαφή με ανθρώπους ελάχιστη. Εξαίρεση η 11χρονη κόρη του Κλίο, της οποίας η επίσκεψη θα αποτελέσει για τον Τζόνι μάθημα.

Η Σοφία Κόπολα παρακολουθεί στιγμές των δύο πρωταγωνιστών της. Αφήνει λες την κάμερα να γράφει, δεν προσπαθεί να κόψει, να τους βάλει στα δικά της καλούπια. Αφήνει τον Τζόνι να παρακολουθεί εντυπωσιασμένος ολόκληρο τον χορό της Κλίο, τον αφήνει να κοιμηθεί καθώς προσπαθεί να κάνει σεξ με μια ξανθιά –σαν όλες εκείνες που διεκδικεί (;)-, τον αφήνει να κάνει λάθη –κυρίως αυτά.

Κι αν κάτι τέτοιο καταντά σε αρκετές στιγμές κουραστικό (θα ήθελες τις σκηνές λίγο πιο «σφιχτοδεμένες» μεταξύ τους στο μοντάζ), δεν μπορεί παρά να σε αγγίξει η ιστορία ενός ανθρώπου που ουσιαστικά δεν υπάρχει: είναι ένα τίποτα, όπως λέει και ο ίδιος. Ένας άνθρωπος που κινείται τυχαία ανάμεσα σε πράγματα που συμβαίνουν γύρω από αυτόν, ερήμην του. Μέχρι τη στιγμή που η κόρη του προσπαθεί να τον πλησιάσει.

Η ταινία φέρνει στο νου το Χαμένοι στη Μετάφραση –είναι κατώτερη εκεινής, βέβαια-, και σηματοδοτεί την επιστροφή της Κόπολα σε θέματα πιο μικρά, πιο ανθρώπινα.

Δεν είναι τα τερτίπια ενός σταρ που προσελκύουν το ενδιαφέρον, είναι η βαθιά συναισθηματική σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κλυδωνίζονται από ανασφάλειες και μοναξιά.

Για να μην αναφερθούμε στο μείγμα αδιαφορίας και κόπωσης στα μάτια του Στήβεν Ντορφ, ο οποίος αναλαμβάνει –επιτέλους- έναν ρόλο που του αξίζει.