Δυστυχώς Απουσιάζατε (Sorry We Missed You)
Βαθμολογία: 4 στα 5 (****)
O Ricky, η Abby και τα δύο τους παιδιά ζουν στο Newcastle. Είναι μια δεμένη οικογένεια και ο ένας νοιάζεται για τον άλλον. Ο Ricky αλλάζει δουλειές, ενώ η Abby, που αγαπά τη δική της, προσέχει ηλικιωμένους. Παρόλο που δουλεύουν όλο και περισσότερες ώρες, όλο και πιο σκληρά, συνειδητοποιούν ότι ποτέ δεν θα αποκτήσουν το δικό τους σπίτι. Όταν προκύπτει μια χρυσή ευκαιρία, η Abby πουλάει το αυτοκίνητο της και ο Ricky αγοράζει ένα ολοκαίνουριο φορτηγάκι για να δουλέψει ως αυτοαπασχολούμενος μεταφορέας. Τα εξαντλητικά όμως ωράρια και η πίεση θα προκαλέσουν ρωγμές στις σχέσεις της οικογένειας.
Στο Δυστυχώς Απουσιάζατε, ο Κεν Λόουτς μαζί πάντα με τον πιστό του σεναριογράφο Πολ Λάβερτι, μας παρουσιάζουν μια οικογένεια η οποία δοκιμάζεται από τον εργασιακό μεσαίωνα που χτυπάει την εργατική τάξη τάξη της Αγγλίας και κυρίως των περιχώρων (σαν να μας λέει φτάνει με την φούσκα του Λονδίνου και του Brexit) και πόσο το zero hours δημιουργεί τριγμούς και τοξικότητα μέσα στην ίδια την οικογένεια. Ο Ρίκυ (Kris Hitchen) αναγκάζεται να μπει σε ένα νέο εργασιακό καθεστώς προκειμένου να συντηρηθεί η οικογένεια αυτό όμως θα του στερήσει τον οποιοδήποτε ελεύθερο χρόνο. Η Άμπι (Debbie Honeywood) εργάζεται ως care worker υπερήλικων η οποία αναγκάζεται να πουλήσει το αμάξι της για να αγοράσει το μίνι βαν ο Ρίκυ για την νέα του δουλειά. Αυτό της κάνει πιο δύσκολη την καθημερινότητα και της στερεί επίσης χρόνο από τα δύο παιδιά τους. Οι εντάσεις και τα απρόβλεπτα που θα δημιουργηθούν όταν ο Ρίκυ θα θελήσει μία μικρή άδεια για να αντιμετωπίσουν ένα οικογενειακό πρόβλημα, φανερώνουν το αδιέξοδο που έχει δημιουργήσει η συγκεκριμένη οικονομική κατάσταση όλης της Ευρώπης.
Ο Κεν Λόουτς κερδίζει και πάλι στα σημεία με την αμεσότητα του. Τα σενάρια του Λάβερτι βρίσκουν την απόλυτη απεικόνιση τους με την κάμερα του Λόουτς και αυτή η συνεργασία πλέον με το πέρασμα του χρόνου δείχνει να γίνεται όλο και καλύτερη. Τίποτα πιο απλό αλλά και τίποτα πιο αληθινό. Χαρακτήρες και διάλογοι απόλυτα ρεαλιστικοί και αυτή την φορά σε συνδυασμό με άμεση συγκίνηση. Όπως και στο Εγώ, Ο Ντάνιελ Μπλέηκ έτσι και εδώ, οι άνθρωποι και τα προβλήματα στο επίκεντρο. Αυτή την φορά ο θεσμός της οικογένειας, τα θεμέλια της, ο πατέρας, η μητέρα, η αγάπη που δοκιμάζεται αλλά πάντα είναι εκεί και η νέα γενιά των παιδιών που ανα ζητούν την θαλπωρή της οικογένειας που η οικονομική κατάσταση τους στερεί. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι εξαιρετικές, με ιδιαίτερη μνεία στην Debbie Honeywood, στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο που σοκάρει με την ειλικρίνεια των συναισθημάτων που αποτυπώνει στην ταινία.
Το είδος της κοινωνικής ταινίας έχει βρει εδώ και πολλά χρόνια τον καλύτερο εκπρόσωπο του στον Κεν Λόουτς. Ευτυχώς που δεν απουσιάζουμε!
