SOS Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα
Κανείς δεν έχει παρουσιάσει τον Ψυχρό Πόλεμο όπως ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Στο SOS Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα (ξένος τίτλος: Dr Strangelove, or How I Learned To Stop Worrying and Love The Bomb), o ιδιοφυής σκηνοθέτης ασχολείται με την… κωμωδία και παρουσιάζει μια σχέση αγάπης-μίσους με τη Μόσχα. Σήμερα βιώνουμε πάλι έναν ιδιότυπο Ψυχρό Πόλεμο -που ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια με την επίδειξη ισχύος της Ρωσίας στην Κριμαία και συνεχίζεται στη Συρία και με τις φήμες για ρωσική εμπλοκή στις αμερικάνικες εκλογές- και το ψυχροπολεμικό κλίμα περασμένων εποχών μοιάζει ιδιαίτερα επίκαιρο (όπως και η ταινία).
Ο στρατηγός Τζακ Ντ. Ρίπερ (αναφορά στον Τζακ τον Μαχαιροβγάλτη, φυσικά), πιστεύοντας ότι οι Ρώσοι έχουν βάλει στόχο «τα πολύτιμα υγρά» των Αμερικανών -μια αναφορά στη συζήτηση που κυριαρχούσε και στη δεκαετία του 1960 για μια δήθεν επαπειλούμενη ανδρική ταυτότητα-, αποφασίζει να εξαπολύσει πυρηνική επίθεση στη Σοβιετική Ένωση χωρίς την έγκριση των ανωτέρων του.
Στην «αίθουσα πολέμου» ο γενικός επιτελάρχης Μπακ Τέρτζιντζον και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μέρκιν Μάφλεϊ, προσπαθούν να σταματήσουν αυτή την τρέλα, μιλώντας απευθείας με τον πρωθυπουργό της Σοβιετικής Ένωσης, Ντμίτρι Κισόφ. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν οι Σοβιετικοί δηλώνουν ότι έχουν στην κατοχή τους την «Συσκευή Αποκάλυψης», την οποία θα χρησιμοποιήσουν σε περίπτωση επίθεσης εναντίον τους. Και την ίδια στιγμή κάνει την εμφάνισή του ένας μάλλον τρελός επιστήμονας με φασιστικές εξάρχεις, ο περίφημος Dr Strangelove… Παιδί του ναζισμού -ο Dr. Strangelove μιλά με γερμανική προφορά- δεν κρύβει τον ενθουσιασμό του για το επικείμενο doomsday, ενθουσιασμός που στο τέλος της ταινίας τον οδηγεί να σηκωθεί να περπατήσει, αναφωνώντας Mein Fuhrer I can walk!
Το αριστούργημα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ (και προσωπικά μία από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών) δείχνει όλη την παράνοια του Ψυχρού Πολέμου με έναν τρόπο ανατρεπτικό και διασκεδαστικό. Βοηθάει φυσικά και η τριπλή συμμετοχή του Πήτερ Σέλερς, στους ρόλους του στρατηγού Ρίπερ, του αμερικανού προέδρου και του Dr Strangelove. Βαθιά σατιρική, η ταινία αποκαλύπτει στις επαναλαμβανόμενες θεάσεις της τον αριστοτεχνικό χαρακτήρα του σεναρίου: Λεπτομέρειες που δεν είχες προσέξει αποκαλύπτονται ξανά, ενώ δίνεται χώρος τόσο στον Τζορτζ Σ. Σκοτ να λάμψει όσο και -κυρίως- στην κωμική ιδιοφυΐα του Πήτερ Σέλερς να αναπτυχθεί.
Όχι τυχαία, το 1989, η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου έκρινε την ταινία «πολιτιστικά σημαντική» και την επέλεξε για διατήρηση στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου. O Κιούμπρικ κατάφερε για άλλη μια φορά να «διαβάσει» σωστά τους μηχανισμούς της εξουσίας, να αναγνωρίσει τύπους ανθρώπων και να τους μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, χωρίς ίσως να φαντάζεται πως οι συνεδριάσεις του Eurogroup και οι Σύνοδοι Κορυφής θα μετατρέπονταν στο μέλλον σε νέες «αίθουσες πολέμου».
