Αναμνήσεις (Les Souvenirs)
Κεντρικός πρωταγωνιστής μας, o Ρομάν, είναι ένας νεαρός που θα ήθελε να γίνει συγγραφέας, αλλά αντί αυτού, τελικά πιάνει δουλειά ως νυχτερινός υπάλληλος σε ξενοδοχείο. Η γιαγιά του, με την οποία έχει δυνατή σχέση, φαίνεται να έχει καταπέσει τελευταία, μετά το θάνατο του παππού. Έτσι, ο πατέρας του, μετά από συμβούλιο με τα άλλα αδέρφια του, αποφασίζουν να την βάλουν σε οίκο ευγηρίας. Ξαφνικά και ενώ ο πατέρας του, μετά την συνταξιοδότηση του, φαίνεται να αντιμετωπίζει προβλήματα με τη σχέση με τη μητέρα του Ρομάν, η γιαγιά ξαφνικά… εξαφανίζεται.
Ο νεαρός, έχοντας πίστη στη γιαγιά του, αποφασίζει να την ψάξει, σε ένα ταξίδι που το παρελθόν συναντά το παρόν. Οι Αναμνήσεις είναι ένα ανάλαφρο, τρυφερό δράμα για τη ζωή που περνά και το πόσο την εκτιμάμε και τη χαιρόμαστε.
Ενδιαφέρον έχει η έναρξη της ταινίας, με παράλληλα πλάνα ενός νεαρού που τρέχει και μιας κηδείας σε εξέλιξη. Τρέχει για να την προλάβει ή για να την αποφύγει; Είναι άραγε ο νεκρός που θέλει να αποφύγει τη μοίρα του; Τελικά, είναι ο νεαρός που έκανε λάθος νεκροταφείο και έχει αργήσει για την κηδεία του παππού του.
Η δυναμική της ταινίας ξεδιπλώνεται ανάμεσα σε δυο ζευγάρια ανθρώπων. Από τη μια είναι ο νεαρός εγγονός με τη γιαγιά του, το παλιό με το νέο και από την άλλη ο πατέρας με τη μητέρα, σε μια σχέση αποξένωσης από τη φθορά του χρόνου και της συμβίωσης.
Την παλέτα συμπληρώνουν ένας αποτυχημένος ζωγράφος που έχει σταματήσει να ζωγραφίζει, ο συγκάτοικος που αναζητά μανιασμένα κοπέλα και ένας ταμίας βενζινάδικου που μοιάζει να έχει όλες τις απαντήσεις. Η ταινία κάνει ουσιαστικά ένα μεγάλο κύκλο, όπως και η ζωή, κλείνοντας όπως άρχισε.
Υπάρχει ένα μικρό mismatch στον ηθοποιό που παίζει τον πατέρα (Μισέλ Μπλαν) και τη γιαγιά-μητέρα του (Αννί Κορντί), που μοιάζουν να έχουν σχεδόν την ίδια ηλικία. Από την άλλη, τυχαίνει μερικές φορές όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι να είναι δύσκολο να τους διαχωρίσεις ηλικιακά, επομένως τη μικρή αυτή αστοχία μπορούμε να την παραβλέψουμε σχετικά εύκολα.
Δυνατό σημείο της ταινίας, παρά τη ρομαντική της προσέγγιση, μερικές γεμάτες ρεαλισμό ατάκες. Παραδίδουν μικρά μαθήματα ζωής. Οφείλουμε να σταθούμε και στο ότι αποφεύγει να εκφράσει άποψη για τα γηροκομεία, υπέρ ή κατά, επιλέγοντας μια πιο ουδέτερη οπτική, θα έλεγε κανείς ότι περισσότερο αφήνεται στη ροή της ιστορίας του. Ενώ το γηροκομείο αντιμετωπιζόταν ως πολύ δύσκολη οικογενειακή απόφαση σε προηγούμενες γενιές, εδώ είναι μια καταγραφή της άποψης της επόμενης γενιάς, η οποία πιθανώς να έχει κάποιους που έβαλαν τους γονείς της σε τέτοια ιδρύματα, έρχεται λοιπόν πιο συνειδητοποιημένα κι από τις δυο μεριές.