SPENCER

Παραμονή Χριστουγέννων και η Πριγκίπισσα Νταϊάνα προσπαθεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του παλατιού, να παλέψει με τους εσωτερικούς της δαίμονες, να αντιμετωπίσει την βασιλική οικογένεια και τον αδιάφορο σύζυγο της, να δώσει θάρρος στα παιδιά της αλλά και να βρει την γαλήνη αν και η ίδια γνωρίζει κατά βάθος πως δεν υπάρχει μέλλον σε αυτό το καταπιεστικό περιβάλλον.

Σε σκηνοθεσία Πάμπλο Λαραίν (Τζάκι) το SPENCER είναι μία ταινία δώρο για την ηθοποιό και τον ρόλο της. Όπως ακριβώς και στο ΤΖΑΚΙ, ο σκηνοθέτης και όλο το επιτελείο της ταινίας δουλεύουν για χάρη της Κρίστεν Στίουαρτ, προκειμένου η ηθοποιός να ξεδιπλώσει όλη της την ερμηνευτική δυνατότητα. Από το σενάριο του Στίβεν Νάιτ, την μουσική του Τζονι Γκρίνγουντ , τα κοστούμια της Ζακλίν Ντουράν, τα σκηνικά, την σκοτεινή ακόμα και στους έξω χώρους φωτογραφία, όλα γυρνάνε γύρω από την ηθοποιό-ρόλο, με μπροστάρη βέβαια τον σκηνοθέτη. Η Νταϊάνα νοιώθει μία μόνιμη απειλή που την αισθανόμαστε και εμείς μαζί της, προσπαθεί-μάταια-να δραπετεύσει, να επιστρέψει στις ρίζες της, να νοιώσει ξανά αισθήματα ανθρώπου αλλά το προδιαγεγραμμένο τέλος, είναι κάτι που η ίδια το γνωρίζει. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα της ταινίας, ενισχύει το αίσθημα της απειλής και η μόνη αχτίδα φωτός, τα παιδιά της και ο έξω κόσμος.

Ο σκηνοθέτης και το σενάριο, είχαν την ευστροφία να αφήσουν την ημερομηνία ανοιχτή, να αποφύγουν κουτσομπολίστικες διαθέσεις, εικασίες και συνομωσίες και να επικεντρωθούν στην πριγκίπισσα Νταϊάνα ως άνθρωπο, να πάρουν την απαιτούμενη απόσταση και να παραδώσουν μία ταινία, όχι για την ζωή της Νταϊάνα αλλά για τον διαταραγμένο ψυχικό της κόσμο. Μπορεί στο φινάλε να υπάρχει η αίσθηση του ανολοκλήρωτου και αν όλο αυτό οδηγεί κάπου (το ίδιο γι΄νόταν και στο ΤΖΑΚΙ) αλλά το επίτευγμα της ταινίας που είναι η ερμηνεία της Κρίστεν Στίουαρτ, υπερνικά κάθε εμπόδιο ολοκλήρωσης. Η ηθοποιός καταφέρνει να ταιριάξει την ”σπαστική” ερμηνευτική της μανιέρα, σε κάτι που της ταιριάζει γάντι. Λιτά αλλά και πολύπλοκα ταυτόχρονα, η Νταϊάνα της Κρίστεν Στίουαρτ είναι σπουδαίος ρόλος, αλλά έχουμε και την αίσθηση πως η ταινία και η επιθυμία του Λαραίν να κάνει το διαφορετικό, την παίρνουν και λίγο στο λαιμό τους.

Εν κατακλείδι το SPENCER (το πατρικό επίθετο της Νταϊάνα) είναι μία ταινία πρωτίστως ερμηνείας αλλά και ατμόσφαιρας. Φέρνει το βάρος ενός ανθρώπου που προσπάθησε να αλλάξει μία ολόκληρη παράδοση με οδηγό την καλοσύνη και την ευγένεια αλλά δεν τα κατάφερε. Άφησε όμως μία σπουδαία κληρονομιά. ”Θα με σκοτώσουν πιστεύεις;” ρωτάει κάποια στιγμή η Κρίστεν Στίουαρτ, σε μία στιγμή σεναριακής κορύφωσης. Μπορεί και να γνώριζε.

H ταινία κυκλοφορεί 21 Ιουλίου σε διανομή ΣΠΕΝΤΖΟΣ