SPIDER-MAN: NO WAY HOME
Ενώ η ταυτότητα του Spiderman έχει πλέον αποκαλυφθεί (στο φινάλε της προηγούμενης ταινίας από τον Μυστέριο) και όλοι γνωρίζουν πως είναι ο Πίτερ Πάρκερ, ο κόσμος διχάζεται εάν ο ίδιος είναι ήρωας ή καταστροφέας και η ζωή του μαζί με της Εμ Τζέι και των γύρω του γίνεται δύσκολη. Στην προσπάθεια του να κάνει τους πάντες να ξεχάσουν την πραγματική του ταυτότητα, ο Πίτερ θα ζητήσει την βοήθεια του Dr Strange, για να κάνει ένα μαγικό ξόρκι το οποίο όμως θα πάει στραβά, φέρνοντας στο τωρινό σύμπαν κάθε λογής κακό που έχει αντιμετωπίσει ο Spiderman σε παράλληλα σύμπαντα. Και όχι μόνο…
Τρίτη ταινία της συγκεκριμένης σειράς ταινιών (προηγήθηκαν το Επιστροφή στον Τόπο του και το Μακριά από τον Τόπο του) με τον ίδιο σκηνοθέτη τον Jon Watts, που εδώ απογειώνει όλο το σύμπαν που έχτισε το 2017 και που σταδιακά ανέβαζε τόνους. Αφήνοντας πίσω κάθε μορφή ήρεμου και ανθρώπινου στοιχείου, το No Way Home μπορεί να αισθάνεται υπερήφανο για τις ωραίες νέες ιδέες που εισάγει (και που μάλιστα λειτουργούν), για τα 148 λεπτά του (αν και η πρώτη ώρα κυλάει σαν εφηβική περιπέτεια), για τις σεναριακά δυσάρεστες ανατροπές του (θανατικά) κυρίως όμως για τις εκπλήξεις που κρύβει στο μανίκι του και για το υψηλό επίπεδο της παραγωγής και των πολύ προσεγμένων οπτικών εφέ.
Το No Way Home λειτουργεί ως επιτομή και επιστέγασμα όλων των ταινιών Spiderman που έχουμε δει έως τώρα από το 2002 και μετά, εφόσον συμπεριλαμβάνει όλες σχεδόν τις ιστορίες (και τις ταινίες) χωρίς όμως το σενάριο να δείχνει πως μπορεί να τις αφομοιώσει στο έπακρο. Η επιστροφή των κακών δεν δείχνει να λειτουργεί αποτελεσματικά (παρά μόνο στο τελευταίο μισάωρο), ο εντυπωσιασμός όμως νικάει κάθε είδους σεναριακής ακαμψίας. Το στοιχείο της συγκίνησης είναι στα υπέρ, εφόσον δύσκολα συναντάμε πλέον αληθινή συγκίνηση σε τέτοιου είδους ταινία (και μάλιστα ουσιαστική συγκίνηση) και αυτό οφείλεται και στην παρουσία των ηθοποιών αλλά και των καλογραμμένων χαρακτήρων (αλλά όχι διαλόγων). Τομ Χόλαντ και Ζεντάγια είναι τα νέα αγαπημένα πρόσωπα του ηλικιακού target group, η μουσική του Μάικλ Γκιατσίνο θα μπορούσε και καλύτερα και το χιούμορ της ταινίας κυμαίνεται από στιγμές που είναι υποφερτό μέχρι και λίγο ανυπόφορο.
Με λ΄ίγα λόγια αυτός ο Spiderman είναι μία ταινία θαυμασμού, είναι blockbuster άξιο, προσφέρει ψυχαγωγία στην καλύτερη μορφή της (στα πλαίσια των ταινιών με super ήρωες), είναι ένα λούνα παρκ που προσφέρει συγκινήσεις και αδρεναλίνη, χαροποιεί ενώ προσφέρει και δάκρυα, αλ΄λά υπενθυμίζει συνέχεια-άθελα του- τις προθέσεις του. Τα λεφτά στα ταμεία. Κάτι που φαίνεται ότι πέτυχε, κατατροπώνοντας κάθε άλλη ταινία στην μετά covid επανέναρξη των παραγωγ΄ών δίνοντας το έναυσμα για την νέα εποχή στο Αμερικάνικο σινεμά των studio. Στον ιστό του κέρδους και των χρημάτων.
Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους σε διανομή feelgood
