ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινε-προτάσειςΣινεμά

Το ξύπνημα της Άνοιξης

3popcorn

Μία παρέα εφήβων που ζει στην Ελλάδα του σήμερα ελκύεται από τη βία και το έγκλημα. Δημιουργεί μία συμμορία, ερωτεύεται, κάνει σεξ, φοβάται και δεν ελπίζει. Ο θεατής τους παρακολουθεί στην αστυνομία, ενώ δίνουν τις καταθέσεις τους με τον καθένα να προχωρά σε μία δική του εκδοχή των γεγονότων.

Μπορεί να έχουν περάσει 20 χρόνια από το «Από την Άκρη της Πόλης» και πολλοί να μη θεωρούν ότι «Το Ξύπνημα της Άνοιξης» φτάνει την ποιότητα εκείνης της ταινίας, ωστόσο ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης γνωρίζει καλά πώς να κινηματογραφεί και πώς να προσεγγίζει την νεανική σκέψη και κουλτούρα.

ξύπνημα-άνοιξης-002

Οι ήρωες της ταινίας του είναι παιδιά που αισθάνονται ότι τους έχουν προδώσει: γονείς, συγγενείς. Είναι 16χρονα που θέλουν να αισθανθούν ότι κάπου ανήκουν. Εξ ου και η «συμμορία» σε μία Ελλάδα που βράζει: σε μία Ελλάδα όπου τα νέα παιδιά της τσακώνονται με την αστυνομία, πέφτουν θύμα ρατσισμού και ξενοφοβία, όπου δεν μπορούν να ελπίζουν σε κανένα μέλλον.

Και ταυτόχρονα γνωρίζει ότι πρόκειται για 16χρονα παιδιά. Υπάρχει μια σκηνή όπου η Ιωάννα (Δάφνη Πατακιά) μιλά γρήγορα, βιαστικά, χωρίς να παίρνει ανάσα στον Χρήστο (Κώστας Νικούλις) για την επικείμενη ένταξη στην ομάδα. Είναι όπως όταν ήμασταν μικρά παιδιά και περιγράφαμε με ενθουσιασμό στους φίλους μας το καινούριο μας παιχνίδι. Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης δεν ξεχνά ότι οι ήρωές του είναι παιδιά. Παιδιά που οδηγούνται σε φετιχισμό των όπλων. Αγοράζουν μόνο δύο, το κολτ και το καλάζνικοφ (Καλάζνικοφ ήταν ο αρχικός τίτλος της ταινίας) και κρέμονται από αυτά. Ποιος θα έχει το όπλο, ποιος θα τραβήξει την σκανδάλη, ποιος θα επιλέξει τη βία. «Είναι ωραία η βία» λέει σε κάποια στιγμή ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας και ο Γιάνναρης φαίνεται να γνωρίζει καλά το παιχνίδι εξουσίας.

ξύπνημα-άνοιξης-001

Στο «Ξύπνημα της Άνοιξης» τα στερεότυπα του καθενός μας χρησιμοποιούνται εναντίον μας: Η ομάδα των παιδιών μπαίνει σε ένα σπίτι πλούσιων Γερμανών. «Θα με βρίσεις στη χώρα μου;» λέει η Ιωάννα στη σύζυγο, έχοντας προφανώς το πάνω χέρι, έχοντας τη δυνατότητα να ασκήσει τη δική της εξουσία.

Ο Γιάνναρης δεν κρίνει τους ήρωές τους -αν και σε αυτή την ταινία εμφανίζεται λίγο πιο ηθικοπλαστικός, δείχνοντας την τιμωρία τους (ας μην ξεχνάμε ότι από την αρχή βρίσκουμε τους ήρωές μας σε ένα αστυνομικό τμήμα). Πρόκειται περισσότερο για μια σκηνοθετική επιλογή, καθώς ο σκηνοθέτης θέλει να βάλει τους χαρακτήρες να αφηγούνται οι ίδιοι τα γεγονότα, ενώ ο ίδιος δεν επιλέγει κάποια συγκεκριμένη εκδοχή. Τελικά δεν έχει σημασία ποιος από τους ήρωες κάνει τι. Ο Γιάνναρης αφήνει τέτοιες «αναλύσεις» στα δελτία ειδήσεων.

ksipnima-anoiksis-004

Υπάρχουν σεναριακές αφέλειες, κυρίως στους διαλόγους -αισθάνεσαι ορισμένες φορές ότι κάποια πράγματα είναι βεβιασμένα ή ότι δεν θα γίνονταν κατ’ αυτόν τον τρόπο στην πραγματικότητα. Όσο για τις ερμηνείες, αυτοί που ξεχωρίζουν είναι ο Κωνσταντίνος Ελματζίογλου με την ηγετική του αύρα και η Δάφνη Πατακιά. Επικίνδυνη και ταυτόχρονα αθώα, γυναίκα και ταυτόχρονα παιδί, αποδεικνύεται δικαίως σε μεγάλη αποκάλυψη της ταινίας. Με απογοήτευσε, όμως, ο Κώστας Νικούλι, καθώς μού φάνηκε πιο αμήχανος εδώ.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στη φωτογραφία του Γιώργου Αργυροηλιόπουλου. Συνήθως ο Γιάνναρης επιλέγει ένα πιο homemade ύφος, ξενίζοντας κάποιους, εδώ όμως έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στη φωτογραφία. Ταιριαστό είναι και το τέχνασμα της παράθεσης stills (φωτογραφικών στιγμιοτύπων), τα οποία διακόπτουν και ταυτόχρονα συνεχίζουν τη δράση.

ksipnima-anoiksis-003

Τελικά να τη δω;

Μία ακόμα ενδιαφέρουσα ταινία από τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη που αποδεικνύει ότι εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κινηματογραφικά μας «κεφάλαια».

Fun trivia: Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει φυσικά στο κλασικό πλέον έργο του Φρανκ Βέντεκιντ. Σε αυτό, μια ομάδα ταλαντούχων νέων ηθοποιών διεκτραγωδεί τα δεινά της εφηβείας, τη σεξουαλική σύγχυση, το άγχος, τη βία, το θάνατο.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *