Stand up Guys – Ο λύκος κι αν εγέρασε…

Ξεκινάς με το δεδομένο ότι θα δεις μια ταινία με Πατσίνο, Γουόκεν και Αρκιν… Πιστεύω ότι έχεις μια εικόνα στο μυαλό σου τι να περιμένεις. Ok, καταρχάς δε περιμένεις την τρελή δράση -από την άλλη θα πρέπει να έχει και δράση. Ο,τι και να περίμενες πάντως σίγουρα  δεν θα δεις κάτι που δε θα το ξεχάσεις βγαίνοντας από την αίθουσα!

Φέρε το γλυκό σου πρόσωπο στο τσεκούρι μου – Gimli

Η υπόθεση «για κάποιο περίεργο μεταφυσικό λόγο» θα σας φανεί γνωστή και χιλιοπαιγμένη: Το αιώνιο κακό παιδί (Αλ Πατσίνο) αποφυλακίζεται γέρος πια έχοντας εκτίσει την ποινή του για τη δολοφονία του γιου ενός μεγαλοκακοποιού (Μαρκ Μαργκώλης). Έξω από το σωφρονιστικό κτίριο τον περιμένει ο φίλος του  (Κρίστοφερ Γουόκεν), του οποίου όμως έχουν αναθέσει τελευταία αποστολή να τον σκοτώσει εντός 24ωρου. Βρίσκουν και το τελευταίο μέλος της παλιάς συμμορίας τους (Άλαν Αρκιν) τον βγάζουν από το γηροκομείο και το οξυγόνο και ξεκινάνε για να κάνουν το τελευταίο «μπαμ» τους. Όλα “τελευταία” λοιπόν, επομένως αν είναι να τη δείτε σκεφτείτε το κι εσείς μέχρι τελευταίας στιγμής!

 Early Retirement: Δεν μπορεί κανείς να πεί σε κάποιον πόσο θα παίζει ούτε σε ποιους ρόλους. Ιδίως εμείς στην Ελλάδα δε μπορούμε να μιλάμε μιας που οι δικές μας «ντίβες» σε τηλεόραση και θέατρο παίζουν τα «τζόβενα» σχεδόν μέχρι το τέλος (τους). Ούτε μπορεί να πεί κάποιος ότι απλά «κολλάνε ένσημα κάτι γερασμένα παλικάρια» γιατί δε δείχνουν να κάνουν αγγαρία, το παλεύουν. Αυτό που με στεναχωρεί είναι να βλέπω κάποιους ανθρώπους που θεωρούνται καταξιωμένοι να ιδρώνουν να αποδείξουν –περισσότερο στους εαυτούς τους ότι μπορούν να παίξουν αυτό που απαιτεί το σενάριο, που στην τελική είναι ειδικά διαμορφωμένο για αυτούς! Τίποτα, …τελικά πρέπει να περιμένω λίγα χρόνια ακόμα να δω το Ocean’s 55 να απολαύσω γέρους Κλούνι και Μπραντ Πιτ στην τρίτη ηλικία πλέον να χτυπάνε το τελευταίο εναπομείναν καζίνο (πιθανολογώ στο Τόκιο)!

Ο Αλ έχει τα πάνω και τα κάτω του, πιστεύω ότι αυτή η προσέγγιση ρόλου είναι στα πολύ κάτω του. Ίσως να προτιμούσα να το είχαν πάει ένα βήμα πιο πέρα να γίνει καθαρή κωμωδία ώστε να χαλαρώσει κι αυτός κι ο κόσμος που τον βλέπει. Επίσης ας το πάρει απόφαση ότι γέρασε! Τι μου βάφεις το μαλλί και μου κουνιέσαι αφού δε μπορείς; Τσαλαπατάει και το τανγκό από το Αρωμα Γυναίκας με ένα ανούσιο slow κομματάκι. Θα θυμάστε πολλοί στα 90’s τέτοιου είδους κομματάκια τα χαρακτηρίζαμε εσφαλμένα ως Blues. Τελικά, ίσως τυφλός να το είχε περισσότερο με το χορό. Ίσως γιατί δεν έπαιζε και ποτέ τον «Ζεν Πρεμιέ». Αν θυμάστε και παλιότερα δίπλα στον Τζόνι Ντεπ, στο καταπληκτικό Donnie Brasco (1997) πάλι τον γερασμένο μικρομαφιόζο έπαιζε.  Ποτέ δεν ήμουν τρελός φαν του Αρκιν. Ο καραφλός γεράκος εμφανίζεται λιγότερο από τους άλλους δυο (κουράζεται πιο εύκολα), εξάλλου αν τον βάλουμε πρέπει να αναφερθούμε και στον ελληνικής καταγωγής Mark Margolis, που με το ξυνισμένο προσωπό του είναι μια χαρά ο κακός γέρος της ταινίας. Πάντως, το πέρασμα του Αρκιν δεν είναι κακό, μάλλον αδιάφορο αν εξαιρέσουμε τη σεκάνς που αποφάσισε να κοντράρει τον Βιν Ντίζελ στο Fast & Furious. Από την τριπλέτα αυτή εκτιμώ αφάνταστα τον Κρίστοφερ Γουόκεν. Το κακό είναι ότι γερνώντας έχει κολλήσει στον ίδιο ρόλο (μοιάζει και ενδυματολογικά να είναι ακόμα στο σενάριο των «7 ψυχοπαθών» που είδαμε πριν λίγους μήνες). Δεν είναι σε καμία περίπτωση  κακός, απλά είναι αναμενόμενος. Ας τον απολαύσουμε στο υπέροχο χορευτικό του στο βίντεοκλιπ του Weapon of Choice του Fatboy Slim:

Είναι κρίμα να έχεις στο πλατό 3 μεγάλα ονόματα και να λάμπει η ταινία σου από τη φρεσκάδα των νέων ηθοποιών σε τριτο-τέταρτους ρόλους, όπως για παράδειγμα η  Addison Timlin  που γεμίζει το πλάνο, το ζεστό παίξιμο της Julianna Margulies που της έμεινε από το ER ή η Vanessa Ferlito σε μια ακόμα εκρηκτική παρουσία, μετά το lap-dance στο Death Proοf του Ταραντίνο. Σίγουρα βάρος πέφτει και στο ελαφρύ σενάριο και την αγχωμένη σκηνοθεσία του φιλόδοξουFisher Stevens.

Τι θα ήθελα: Να έκλειναν μια ταινία με Ντε Νίρο αντί Πατσίνο να τον απολαύσω άλλη μια φορά δίπλα στον Γουόκεν, όπως στις συγκλονηστικές ερμηνείες τους στον Ελαφοκυνηγό (1978). Θα ήθελα κι άλλο από το σεναριογράφο: Αφού έχει στην κατοχή του τα «παππούδια» να ζορίσει ο κ. Noah Haidle το μυαλό του να φτιάξει ένα σενάριο τουλάχιστον αντάξιο του  Tough Guys (1986) με τους υπέροχους Μπάρτ Λάγκαστερ/Κιρκ Ντάγκλας. Τα δυο γεροντοπαλίκαρα  που βγαίνουν από τη φυλακή μέσα στη δεκαετία του 80 προσπαθούν να επανενταχθούν στην κοινωνία, αλλά τελικά αποφασίζουν να απαγάγουν ένα τρένο! Η αξία της ταινίας δεν ορίζεται μόνο στις ωραίες ερμηνείες των δυο ηθοποιών, αλλά και στο ότι κοντράρει έξυπνα και εύστοχα τις γκαγκστερικές ταινίες 30-50 με το χάος, το χρώμα και την μουσική των 80’s. Όσοι από εσάς την έχετε δει θυμηθείτε τη σκηνή που ο Κιρκ δοκιμάζει ρούχα! Επίσης, ξέρετε το κόλλημα μου με τη μουσική: Αν θες να κάνεις μια ταινία που να μυρίζει ρομαντική ναφθαλίνη, πιάνεις ακούσματα που να ταξιδεύουν το μυαλό σε εποχές που οι πρωταγωνιστές σου μεγαλουργούσαν και την κοντράρεις με σύγχρονα ακούσματα. Η μουσική της ταινίας είναι τουλάχιστον αδιάφορη. Κάτι που εκτίμησα στην ταινία είναι οι ωραίοι πίνακες ζωγραφικής, που υποτίθεται δημιουργεί ο Γουόκεν. Γιατί δε του έδιναν μια πιο κουλτουρίστικη, ψευτό-αρτιστίκ, αν θέλετε, πινελιά να πάρει λίγο ποιότητα;