Star Trek Into Darkness: μακριά από το σκοτάδι των βαρετών μπλοκμπάστερ

Έχω μόλις βγει από την κινηματογραφική αίθουσα όπου έχω δει το βαρετό Wolverine. Είμαι μάλλον εκνευρισμένη από την ταινία, η οποία δεν φάνηκε να μπαίνει καν στον κόπο να θέλει να με κάνει να την ευχαριστηθώ. Κατευθείαν μπαίνω στην επόμενη προβολή: Star Trek Into Darkness.

To Star Trek Into Darkness σώζει την κινηματογραφική μου βραδιά από πλήρες Βατερλώ και στην πορεία σώζει και την «τιμή» του Χόλιγουντ. Γιατί αυτό που έφτιαξε ο Τζ.Τζ.Άμπραμς είναι ένα διασκεδαστικό και συναισθηματικά φορτισμένο blockbuster επιστημονικής φαντασίας που μένει πιστό στο «πνεύμα» του Σταρ Τρεκ.

Η αλήθεια είναι ότι το reboot του Άμπραμς το συμπάθησα από την αρχή. Κι αυτό γιατί ήταν ειλικρινές στις προθέσεις του και γιατί κατάφερνε να «χτίσει» χαρακτήρες για τους οποίους σε έκανε να νοιάζεσαι (με κορυφαίο, φυσικά, τον εξαιρετικό Ζάκαρι Κουίντο στον ρόλο του Σποκ).

Αυτή τη φορά παρακολουθούμε το πλήρωμα του Εντερπράιζ να καλείται να αντιμετωπίσει μία σχεδόν τρομοκρατική απειλή. Ο Κάπτεν Κερκ και το πλήρωμά του θα αναζητήσουν έναν άνθρωπο στο πιο επικίνδυνο σημείο του σύμπαντος, σε μία προσπάθεια να διαφυλάξουν την ειρήνη.

Ο Τζ.Τζ. Άμπραμς έχει τη μοναδική ικανότητα να νοιάζεται για τους χαρακτήρες του. Σε αυτό το δεύτερο Star Trek είναι αποφασισμένος να προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω. Κάτι που φαίνεται τόσο από τις προσπάθειες του Σποκ να εμπλακεί συναισθηματικά σε αυτά που συμβαίνουν γύρω του, όσο και στον καβγά Κερκ-Πάικ για το πόσο ο πρώτος αδιαφορεί για τους κανόνες. Εκεί, όταν ο Κερκ μαθαίνει ότι του πήραν το σκάφος, υπάρχει μια στιγμή που τα χάνει. Μέχρι τότε επέμενε στο δίκιο του, αλλά σε εκείνη τη σκηνή μοιάζει να μην ξέρει πώς ακριβώς να συμπεριφερθεί.

Είναι μια βασική αρχή που διέπει την ταινία και οφείλεται κατά τη γνώμη μου στους εξαιρετικούς σεναριογράφους (που έχουν θητεύσει σε Fringe, Lost και φυσικά Star Trek ανάμεσα σε άλλα). Στόχος δεν είναι μόνο το υπερθέαμα, αλλά και το τι υπάρχει πίσω από αυτό.

Το Star Trek Into Darkness μοιράζεται αρκετά πράγματα με τον Άνθρωπο Από Ατσάλι. Αν κάποιος παρακολουθήσει προσεκτικά τις δύο ταινίες θα δει πολλές σεναριακές ομοιότητες: μια ομάδα πλασμάτων από μία σούπερ-φυλή που έχουν εξοριστεί στα βάθη του διαστήματος, κάποια στιγμή ξυπνούν και ως μηχανές πολέμου αποφασίζουν να τα βάλουν με την ανθρωπότητα. Και όμως. Εκεί που ο Ζακ Σνάιντερ απέτυχε να μας δώσει τις λεπτές αποχρώσεις αυτής της ιστορίας, ο Τζ.Τζ.Άμπραμς καταφέρνει να θριαμβεύσει.

Σε αυτό έχει τη βοήθεια του με-αυτό-το-όνομα-περιμένεις-να-κάνεις-καριέρα (αν και την έχει ήδη κάνει) Μπένεντικτ Κάμπερμπατς. Ο Κάμπερμπατς ερμηνεύει τον Καν (οι Trekkies θα τον θυμούνται από ένα επεισόδιο της πρωτότυπης σειράς και από την ταινία Η Οργή του Καν) με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη σκηνή, να μην ξέρεις εάν είναι καλός ή θύμα των περιστάσεων, να μην ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι με αυτό το μπλοκμπάστερ υψηλών αξιώσεων.

Και δεν χάνει τίποτα από θέαμα ή χιούμορ.

Εντάξει. Αρνητικά υπάρχουν, φυσικά και το τέλος θα μπορούσε να είχε κάπως περιοριστεί για να μην κουράζει τον θεατή, αλλά ποιος πραγματικά μπορεί να κατηγορήσει την ταινία γι’ αυτό; Εγώ προσωπικά είμαι πολύ ικανοποιημένη που ο Τζ.Τζ. Άμπραμς έσωσε την κινηματογραφική μου έξοδο.

Τελικά να το δω;

Ναι. Είτε φαν του Star Trek, είτε όχι, ο Άμπραμς έφτιαξε ένα απολαυστικό μπλοκμπάστερ που και χαρακτήρες έχει και σενάριο και εξαιρετικές ερμηνείες και το κυριότερο δεν κάνει τον θεατή να αισθάνεται ότι πιάστηκε κορόιδο που έδωσε τα ευρώ του σε κάτι που τον έκανε να χάσει τον χρόνο του (ναι, Γουλβερίν για σένα το λέω!!!) Και μας κάνει να ανυπομονούμε για το διά χειρός Άμπραμς Star Wars.