Star Wars: Skywalker Η Άνοδος
Grand finale για τη θρυλική διαστημική saga με το αποτελεσματικό άγγιγμα του J J Abrams στη σκηνοθεσία και τον Adam Driver να τα δίνει όλα ως Πρίγκηπας της Σκοτεινής Πλευράς!
Παραγωγή: ΗΠΑ – 2019
Διάρκεια: 142 λεπτά
Είδος: SciFi Περιπέτεια
Βαθμολογία: * * *
Σκηνοθεσία: J.J. Abrams
Πρωταγωνιστούν: Adam Driver, Daisy Ridley, Billie Lourd, Keri Russell, Mark Hamill, Ian McDiarmid, Kelly Marie Tran, Lupita Nyong’o, Oscar Isaac, Domhnall Gleeson, John Boyega, Billy Dee Williams, Joonas Suotamo, Dominic Monaghan, Richard E. Grant, Anthony Daniels, Naomi Ackie, Greg Grunberg, Jimmy Vee, Richard Bremmer, Dave Chapman, Nasser Memarzia, Simon Paisley Day.
Με την Carrie Fisher (από υλικό αρχείου) και την φωνή του Andy Serkis.
Καθώς οι μαχητές της Αντίστασης υπό την Λέϊα Οργκάνα και η ατρόμητη Ρέι ανασυντάσσονται, ο Κάιλο Ρεν παραδίδεται όλο και περισσότερο στο σκοτάδι της εξουσίας των Σιθ και ετοιμάζεται για την κατάκτηση του Γαλαξία. Η τελική αναμέτρηση είναι ζήτημα χρόνου… -Και κάπου εδώ, μετά από 2 ώρες και 22 λεπτά ασταμάτητης δράσης θα γραφτεί το φινάλε μιας διαστημικής όπερας που υπήρξε ορόσημο στην παγκόσμια κουλτούρα του προηγούμενου αιώνα. 42 χρόνια μετά τον Πόλεμο των Άστρων, η Δύναμη είναι ακόμη εδώ, στη φωτεινή πλευρά του θεάματος, έστω και χωρίς να αφήνει πια την ίδια αίσθηση όπως παλιά, με τις σκηνές δράσης να μη διακρίνονται από κάποια πρωτοτυπία στην εποχή μας των μεγάλων ψηφιακών θεαμάτων, sequels, prequels, reboots, rethinkings και δε συμμαζεύεται. Δεν έχουμε να πούμε πολλά για την πλοκή αφού οτιδήποτε γραφτεί είναι δυνάμει spoiler εξάλλου σε μια διαστημική όπερα όλα είναι αναμενόμενα σχηματοποιημένα και κυλάνε στα πλαίσια ενός προαιώνιου αφηγήματος του καλού και του κακού.
Σ αυτό το τελευταίο κεφάλαιο ωστόσο το καλό και το κακό είναι λιγάκι μπερδεμένα και δισυπόστατα, κάτι όχι απαραίτητα αρνητικό, πόσο μάλλον όταν κακός της υπόθεσης είναι ένας ηθοποιός του διαμετρήματος του Άνταμ Ντράιβερ που εδώ κάνει την πιο ολοκληρωμένη του εμφάνιση από τις τρεις ως Κάιλο Ρεν, σε μια χρονιά που καλλιτεχνικά μοιάζει να του ανήκει απόλυτα. Απέναντι του στέκει εξίσου ικανοποιητικά η Νταίζη Ρίντλι, ως pop ηρωίδα της νέας εποχής. Αυτό το δίδυμο είναι και το κύριο προσόν μιας ταινίας που αντίθετα με το Force Awakens του 2015 αποφεύγει τους ρομαντικούς φόρους τιμής στο παρελθόν και προτιμά να πλησιάσει τα όρια των σύγχρονων και εμπορικά αποδοτικών comic θεαμάτων. Η νέα ιδιοκτήτρια Disney εξάλλου, προφανώς και είναι οπαδός της ομογενοποίησης προϊόντων για τη μεγιστοποίηση της απόδοσης, ωστόσο δεν χωράνε όλα τα πουλόβερ στο ίδιο καλούπι. Κι αν δεν υπήρχε αυτή η αίσθηση της βαρύτητας και της μελαγχολίας με την οποία το φιλμ αντανακλά την σύγχρονη τραγική παγκόσμια κατάσταση στην σύγκρουση της αναδυόμενης σκοτεινής γαλαξιακής τάξης με μια χούφτα πλανητικούς αντάρτες της φωτεινής πλευράς, δεν θα είχαμε παρά ένα ακόμη sci fi comic του συρμού. Ευτυχώς είναι πολλά αυτά που θυμίζουν το Prestige της σειράς, τα οποία θα εκτιμήσουν οι fans (και όχι μόνο) αν και θα περιμέναμε κάτι παραπάνω από ένα grand finale. Ίσως ένας άλλος σκηνοθέτης που θα είχε περισσότερες καλλιτεχνικές φιλοδοξίες (και δυνατότητες) από τον καλύτερο ως παραγωγό J J Abrams.
Τα πολλά λόγια όμως είναι άσκοπα για μια ταινία που ανήκει από κατασκευής στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Στην ίδια που ανήκει και το σκορ του Τζον Γουίλιαμς .
Πάμε λοιπόν με Δύναμη για φινάλε, με την ελπίδα να τη σκεφτεί πολύ καλά η Disney την όποια επιστροφή σε ένα Γαλαξία πολύ-πολύ μακριά…