Η Strella επιστρέφει στη Micraasia

Σινεφίλ Τετάρτες με ποτό

Με την προβολή της ταινίας Στρέλλα του Πάνου Κούτρα ξεκίνησε τις σινεφίλ Τετάρτες με ποτό, το Micraasia bar στο Γκάζι.  Πρόκειται ουσιαστικά για το σπίτι, που φιλοξένησε τα γυρίσματα της ταινίας πριν από έξι περίπου χρόνια.

Όπως μας λέει ο Δημήτρης Αποστολόπουλος, ιδιοκτήτης του χώρου, η επιλογή της ταινίας με την οποία ξεκίνησαν οι σινεφίλ Τετάρτες με ποτό, έγινε γιατί μέσα στο κτίριο αυτό γυρίστηκε το 2007 η ταινία. Ο Πάνος Κούτρας αγάπησε το σπίτι αυτό, το θεώρησε ιδανικό για τα γυρίσματα και περάσαμε όλοι μαζί σαν ομάδα έναν περίπου μήνα. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά τα γυρίσματα  και προσωπικά είμαι χαρούμενος που το κτίριό μας έχει πλέον θέση στον Ελληνικό Κινηματογράφο.  

Η Στρέλλα προβλήθηκε για πρώτη φορά στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βερολίνου 2009. Η πρωταγωνίστρια Μίνα Ορφανού, θεωρήθηκε από τις αποκαλύψεις του Φεστιβάλ.

Πρόκειται για ένα σκληρό ερωτικό δράμα,  ωμό και αυθεντικό που μας μεταφέρει σε έναν κόσμο που λίγοι έχουν εισχωρήσει. Ο 48χρονος Γιώργος, αποφυλακίζεται μετά από 15 χρόνια κάθειρξης  για έναν φόνο που ομολόγησε πως διέπραξε στο χωριό του. Στο χωριό αυτό κατευθύνεται και πάλι με σκοπό να πουλήσει το πατρικό του σπίτι, να ξεκινήσει μια νέα ζωή στην Αθήνα αλλά να βρει και τα ίχνη του γιού του που έχει χάσει από την μέρα της καταδίκης του.

Στην πορεία του αυτή, γνωρίζει την Στρέλλα, μια νεαρή τρανσέξουαλ, την οποία ερωτεύεται και έρχεται αντιμέτωπος με τον κόσμο της, εαυτό του, τα συναισθήματά του και την σεξουαλική του ταυτότητα. Θα καταφέρει να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί την νέα πραγματικότητα;

Η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια και ό,τι αφήνεις καταχωνιασμένο στα ντουλάπια στης ιστορίας σου είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή  δραπετεύει και έρχεται μπροστά σου.  Εκεί εξαφανίζεσαι ή το αντιμετωπίζεις ή συμφιλιώνεσαι μαζί του.

Την πρόταση της Micraasias για σινεφίλ βραδιές με ποτάκι, την βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μιας και συνδυάζει την ποιότητα του κινηματογράφου με την έξοδο του ποτού και την μετέπειτα άμεση συζήτηση για το τι είδες. Όλα αυτά σε έναν χώρο ατμοσφαιρικό και ζεστό που αποπνέει το μεράκι και την αγάπη των ανθρώπων που το αποτελούν.

Ο Πάνος Κούτρας έχει σημειώσει: 

Η ιστορία της «Στρέλλας» είναι από αυτές που θα μπορούσαμε να ακούσουμε σε μία παρέα με την κοινότυπη εισαγωγή: «θα σας διηγηθώ μία απίθανη ιστορία που άκουσα». Όπως συνήθως η δυναμική αυτών των ανεκδοτικών ιστοριών πηγάζει από κάτι αρχετυπικό, κάτι με το οποίο μπορεί ο καθένας να ταυτιστεί. Παίρνοντας σαν αφετηρία, λοιπόν, αυτό το αρχετυπικό σχήμα και τοποθετώντας το σε μία εποχή, τη σημερινή, και μία κοινωνία, την ελληνική, όπου η αναζήτηση μίας νέας ταυτότητας μέσα σε ένα επίσης νέο σύστημα αξιών έχει γίνει πιο επιτακτική από ποτέ, θελήσαμε να αφηγηθούμε μία ιστορία η οποία δοκιμάζει τη φαντασία μας, τα συναισθήματά μας και τις κεκτημένες αξίες μας. Μία ιστορία που έχει ως στόχο να μιλήσει για τη σημασία της αποδοχής του διαφορετικού, την ανάγκη για συμφιλίωση, τον αλληλοσεβασμό. Τέλος, για την αγάπη πέρα και πάνω από κάθε σύμβαση.

Η Στρέλλα αλλάζει το φύλο της, την ταυτότητά της. Με την ορμή και την αυθάδεια της νεότητας, αλλά και με την ανάγκη για επαναπροσδιορισμό και συμφιλίωση με το παρελθόν, ξεκινάει μία παράτολμη πορεία.  Ο Γιώργος αποφυλακίζεται μετά από δεκαπέντε χρόνια εγκλεισμού. Τα πρώτα του βήματα στην ελεύθερη ζωή αποδεικνύονται αβέβαια και μοιραία. Στη μέση της ζωής του συνειδητοποιεί ότι αυτά που είχε αφήσει έξω περιμένουν υπομονετικά να τον συναντήσουν, ζητώντας του εξηγήσεις και βάζοντάς τον στην πιο οδυνηρή θέση που έχει βρεθεί ποτέ.

Τα επίμονα κοντινά πλάνα στα πρόσωπά τους προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν τις επιθυμίες τους, τις αποφάσεις τους. Η «Στρέλλα» είναι ένα δράμα που δεν αποκλείει το χιούμορ, ακόμα κι αν αυτό είναι πικρό, ούτε την ελαφρότητα, ακόμα κι αν αυτή φαίνεται παράδοξη. Εξάλλου η ισορροπία στις αντιθέσεις είναι ο τρόπος με τον οποίο επιβιώνουν οι ήρωες.

Κριτικές

Gerard Lefort – Liberation 

Μια ταινία απ’ αυτές που σύντομα δε θα γίνονται πια στον κινηματογράφο. Πρέπει να τρέξουμε να δούμε τη Στρέλλα με τον ίδιο τρόπο που πέφτουμε στο νερό χωρίς να είμαστε απολύτως σίγουροι ότι ξέρουμε να κολυμπάμε. Η Στρέλλα είναι ένας μετεωρίτης που μερικές φορές είναι δύσκολο να ακολουθήσουμε. Αλλά τι πανδαισία αστρόσκονης αφήνει στην τροχιά της.

Jacques Mandelbaum – Le Monde

Τι νέα από τον ελληνικό κινηματογράφο, που για καιρό έμοιαζε να έχει χαθεί στον απέραντο ορίζοντα των ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου; Μια ταινία με τέτοια διάθεση ελευθερίας, σεβασμό για τους χαρακτήρες της, απρόσμενες εκρήξεις σκηνοθεσίας και αισθητικής (ανάμεσα στην πικάντικη ζωντάνια ενός Πέδρο Αλμοδόβαρ και τον οπερατικό λυρισμό ενός Βέρνερ Σρέτερ) κάνουν την παράκαμψη ν’ αξίζει τον κόπο.