Support Art Workers: Ο καλλιτεχνικός κόσμος για την κρίση (Part B)

Σε μια άκρως αβέβαιη χρονιά για φεστιβάλ, συναυλίες, εκθέσεις και λοιπές πολιτιστικές εκδηλώσεις, οι άνθρωποι των τεχνών αντιδρούν και ζητούν να εισακουστούν τα δικαιώματά τους. Αγαπώντας όχι μόνο τον κινηματογράφο, αλλά και την τέχνη γενικότερα, οι Cinepivates μίλησαν με ανθρώπους των τεχνών σχετικά με το πως βίωσαν τα lockdowns, τις απαγορεύσεις, τον εγκλεισμό και τι αντίκτυπο είχε στην δουλειά τους.

Νεοφώτιστος Θανάσης – Σκηνοθέτης

Ήμουν από τις ευτυχείς περιπτώσεις των καλλιτεχνών εκείνων που βρισκόμουν σε μια φάση που δεν απαιτούνταν δουλειά έξω από το σπίτι. Έτσι λοιπόν μέχρι τώρα δε θα έλεγα ότι έχω επηρεαστεί φοβερά.

Δυστυχώς, όμως, βρίσκομαι ταυτόχρονα σε μια φάση προετοιμασίας της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας μου, οπότε θα μπορούσε η συνέχιση αυτής της κατάστασης να σημάνει πολύ δύσκολα πράγματα.

Επίσης, όντας ενεργός πολίτης δεν μπορώ παρά να βλέπω πόσο δυσοίωνα είναι τα πράγματα για τον πολιτισμό και τους ανθρώπους της τέχνης, αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα. Προσπαθώ να διατηρώ μια αισιοδοξία, αλλά γίνεται ‘όλο και δυσκολότερο.

Mica Eio – Producer/Vocalist

Κλειστήκαμε σε 4 τοίχους αδυνατώντας να  ολοκληρώσουμε τον κύκλο της καλλιτεχνικής μας δημιουργίας και το πιστέψαμε και εμείς οι ίδιοι. Ωστόσο, μια χαρά δημιουργήσαμε εκμεταλλευόμενοι τον ελεύθερο χρόνο μας. Ένα στάδιο μετά, στην διάθεση του μουσικού ψηφιακού προϊόντος, κανένα πρόβλημα πάλι, τα δεδομένα και οι πρακτικές δεν αλλάζουν. 

Όμως, η γλυκά μιας ζωντανής συναυλίας δεν έχει υποκατάστατο. Ο πυρήνας της μουσικής τρέφεται κβαντικά και ολιστικά από την τριβή του καλλιτέχνη και του κοινού του. Η μουσική βιομηχανία δίχως αμφιβολία έχει πληγεί ανεπανόρθωτα -τα νούμερα τα αφήνω στους ειδικούς –  και οι τέχνες χρειάζονται τους πολιτιστικούς χώρους σε κίνηση και το κοινό τους.

Η νέα μου δισκογραφική κυκλοφορία συνέπεσε με την πανδημία, με αποτέλεσμα να αλλάξει όλο το πλάνο διάθεσης, προώθησης του δίσκου και των ζωντανών εμφανίσεων μου. 

Μια αυθόρμητη σκέψη μου είναι ότι ουσιαστικά η καραντίνα διατάραξε τον κύκλο της έμπνευσης και την ροή της μουσικής βιομηχανίας στην οποία εντάσσομαι ως ανεξάρτητη καλλιτέχνης – δημιουργός. Ωστόσο, προκύπτει και κάτι όμορφο μέσα από όλο αυτό. Βλέποντας την θετική πλευρά της απομόνωσης, είχα χρόνο να σκεφτώ, να οργανωθώ και να πράξω επί της ουσίας σε σχέση με την προσωπική μου ανάγκη για δημιουργία σύνθεση και εξωστρέφεια. 

Πατραμάνη Γλυκερία – Σεναριογράφος

Η δουλειά από το σπίτι και η μοναχικότητα αποτελούν κανονική συνθήκη για τους γραφιάδες. Με αυτή την έννοια, η εργασιακή μου ρουτίνα δε μεταβλήθηκε ιδιαίτερα αυτές τις μέρες. Επίσης, καθώς η συγγραφή ενός σεναρίου είναι μια μακρόχρονη διαδικασία και αποτελεί το πρώτο στάδιο ανάπτυξης ενός κινηματογραφικού έργου, όταν ακόμα όλα είναι ρευστά, δεν επηρεάζεται άμεσα από μια έκτακτη συνθήκη. Ωστόσο, η δημιουργία ενός κινηματογραφικού έργου είναι σαν ένα παιχνίδι ντόμινο, όπου όποιο τουβλάκι κι αν πέσει παρασέρνει μαζί του κι όλα τα άλλα. Σε δεύτερο χρόνο, οι νέες οικονομικές και υγειονομικές συνθήκες θα επιφέρουν μοιραία αλλαγές και στις ίδιες τις ιστορίες και τους τρόπους αφήγησής τους. Γιατί το υλικό της τέχνης δεν είναι άλλο από την ανθρώπινη κατάσταση.

Φώτου Γιάννης – Διευθυντής Φωτογραφίας

Προσωπικά πριν την καραντίνα είχα σχετικά αρκετή δουλειά, σε μια περίοδο μάλιστα (χειμώνας) που δεν θεωρείται καλή για εμάς τους κινηματογραφιστές και αυτό κυρίως  λόγω του κακού καιρού που έχει τον χειμώνα. Ήμουν στην προετοιμασία μιας μεγάλου μήκους ταινίας και ταυτόχρονα έκανα γυρίσματα για μία εκπομπή, αλλά και μαθήματα φωτογραφίας κινηματογράφου σε μια σχολή. Και όπως πάντα χτυπούσε και το τηλέφωνο για προτάσεις  για παραγωγές που θα ξεκινούσαν στο επόμενο διάστημα.

Από τη στιγμή βέβαια που όλοι μας μπήκαμε σε καραντίνα, όλα αυτά σταματήσανε από τη μια στιγμή στην άλλη. Δυστυχώς η δουλεία μας έχει να κάνει από τη φύση της με πολλά άτομα που δουλεύουνε μαζί σε εσωτερικούς  χώρους, αλλά ακόμα και όταν δουλεύουμε έξω, δουλεύουμε σε σχετικά μικρές αποστάσεις ο ένας από τον άλλο επειδή έτσι χρειάζεται. Επίσης είναι μία δουλειά που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να γίνει online, αλλά ούτε και εκ περιτροπής. Οπότε αναγκαστικά μείναμε όλοι στα σπίτια μας και τα αφήσαμε όλα στη μέση, όσοι τουλάχιστον δούλευαν εκείνη την περίοδο.

Η δουλειά μου δηλαδή όχι μόνο επηρεάστηκε, αλλά σταμάτησε τελείως. Εννοείται ότι στην αρχή ήμουν σχετικά ήρεμος, αλλά όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι η καραντίνα θα ισχύσει για πάνω από 30 μέρες, συνειδητοποίησα πόσο δύσκολα θα είναι τα πράγματα για τη δουλεία μου αφού τελειώσει αυτή η κρίση. Ιδίως όταν είδα ότι στα μέτρα της κυβέρνησης εμείς οι κινηματογραφιστές δεν ήμασταν σε αυτά όπως και όλοι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες.

Για μια ακόμα φορά ένιωσα την απουσία της κυβέρνησης, αλλά ακόμα χειρότερα, για μια ακόμα φορά ένιωσα την απουσία και την αδιαφορία ενός υπουργού πολιτισμού. Δυστυχώς η δουλειά που κάνω επηρεάζεται πολύ από τέτοιου είδους κρίσεις και πάντα αργεί πολύ να επανέλθει σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Στο διάστημα της καραντίνας μίλησα και με συναδέλφους να δω μήπως κάποιοι δουλεύουν ακόμα, αλλά τελικά κανένας δεν ήταν σε κάποια εργασία. Εγώ ίσως ήμουν από τους τυχερούς και αυτό επειδή στη σχολή που παραδίδω μαθήματα είμαι με αορίστου χρόνου, έτσι μου έγινε αναστολή σύμβασης, αφού λόγω του ότι το μάθημα μου είναι τελείως πρακτικό δεν μπορούσα να το κάνω online, αλλά και επειδή είχα να περιμένω  τα γυρίσματα της εκπομπής στην οποία δούλευα.

Πλέον όμως έχει γίνει αβέβαιο  το μέλλον της δουλειάς μας. Δηλαδή ακόμα δεν ξέρουμε πότε θα αρχίσουμε να δουλεύουμε, με τι όρους, κάτω από ποιές προϋποθέσεις. Ταινίες θα γίνουν? Σήριαλ? Και αν ναι, με πόσα άτομα, αφού για μια μικρή παράγωγη, ένα minimum ατόμων που χρειάζεται να δουλέψουν είναι 15-20 και μάλιστα συνήθως σε μικρούς κλειστούς χώρους. Θα πρέπει να έχουμε αποστάσεις? Και αν ναι πώς θα γίνει αυτό, αφού πολλές ειδικότητες χρειάζεται να δουλεύουν σε μικρές αποστάσεις. Θα πρέπει να υπάρχει γιατρός από κάποια άτομα συνεργείο και πάνω? Θα πρέπει να απολυμαίνουμε όλα τα μηχανήματα? Και όλα αυτά τα έξτρα έξοδα ποιός θα τα πληρώσει σε έναν προϋπολογισμό που ήδη δεν φτάνει? Και αν αρχίσουμε να δουλεύουμε λιγότερα άτομα, οι υπόλοιποι πού θα δουλέψουν? Είναι δυστυχώς καταστάσεις που αυτή τη στιγμή ίσως είναι και χειρότερες από την οικονομική κρίση που περάσαμε τα τελευταία 10 χρόνια. Και δυστυχώς όλοι μας πλέον φοβόμαστε όχι μόνο για την επιβίωση μας, αλλά αν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε στο μέλλον τη δουλεία που έχουμε αγαπήσει να κάνουμε. Ακόμα βέβαια είμαι αισιόδοξος και ελπίζω όλοι μαζί να μπορέσουμε να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας και να αρχίσουμε να δημιουργούμε!