Ουδείς προφήτης στον τόπο του
Η ταινία του Jeff Nichols Take Shelter με παραξένεψε πάρα πολύ. Ο λόγος είναι η “μεταμόρφωση” που υφίσταται η ιστορία της. Ενώ δηλαδή φάινεται σαν μία πάρα πολύ καλή απεικόνιση της ψυχικής ασθένειας ( σχιζοφρένειας συγκεκριμένα) και των συνεπειών της στο πάσχον πρόσωπο καθώς και στον περίγυρό του, καταλήγει(;) ως μία ιστορία κακού, πολύ κακού προαισθήματος, ενός premonition που λένε και οι Αγγλοσάξωνες.
Ο Κέρτις, βλεπει εφιάλτες. Εχει ενίοτε και παραισθήσεις. Νιώθει, πως χάνει σταδιακά δτην επαφή του με την -σωτήρια για την ισορροπία μας- διάκριση μεταξύ πραγματικού και μή. Η ερμηνεία του Michael Shannon στο ρόλο του ψυχικά ασθενούς (;) Κέρτις είναι ΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ. Σου δίνει το χρόνο να μελετήσεις αυτόν τον εσωστρεφή τύπο, με οικογενειακό ιστορικό σχιζοφρένειας. Πως αντιδρά, σ’αυτη τη θύελλα που βιώνει, που μάλλον-διότι δεν ειμαστε σίγουροι- συμβαίνει αποκλειστικά μέσα στο κεφάλι του.
Ειναι όμως έτσι; Εκείνα δηλαδή τ’απειλητικά γκρίζα νέφη που βλέπει να συσσωρεύονται ολοένα , κανεις άλλος δεν τα βλέπει επιτέλους; ούτε η πανέμορφη ,αγαπημένη του σύζυγος Σαμάνθα ( πεντάμορφη και ευαίσθητη όταν πρέπει στο ρόλο της, Jessica Chastain. Οσα και να γράψω γι αυτή την κοκκινομάλλα προ-ραφαηλιτική φιγούρα, είναι λίγα) ούτε η γλυκύτατη κωφάλαλη κορούλα τους Χάνα (η μικρούλα Tova Stewart ) ;
Ειναι όμως άρρωστος ο Κέρτις; Αυτή η εμμονή του να φτιάξει το καταφύγιο στο οικοπεδο του σπιτιού τους, μήπως κρυβει κάτι άλλο; Πιό υπαρξιακό;
Ακόμη κι αν δεν παρακολουθήσει κάποιος τα extras στο dvd της ταινίας, όπου ο σκηνοθέτης λέει πως έγραψε το σενάριο όντας ήδη 1 χρόνο παντρεμένος, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, πιστέυω πως ο προσεκτικος θεατής, αυτός που σκέφτεται τα πλάνα που βλέπει , θα νιώσει πως το καταφύγιο που απασχολεί τον Κέρτις, ολή η συμπεριφορά του,αποτελούν μια αλληγορία περί της πίεσης που υφίσταται ο 35άρης άνδρας απο τα βάρη της οικογενειακής ζωής. Σ’ εμένα τουλάχιστον ήταν εμφανές αυτό.
Ομως, αρκεί το τελευταίο πλάνο, για να τινάξει όλες τις υποθέσεις μας στον αέρα. Και να δημιουργήσει μία έτερη υπόθεση, πιό ανησυχητική, βασισμένη πιστέυω και στη δήλωση της Chastain οτι απ΄την αρχή θεώρησε το σενάριο ότι ειχε να κάνει με την αγάπη. Τί σημαίνει ν’ αγαπάς κάποιον, να ειστε “στην ίδια ομάδα” ό,τι κι αν συμβεί.
Μήπως λοιπόν, απόδειξη/παρενεργεια της απεριόριστης κι άνευ όρων αγάπης που τρέφουμε για έναν άνθρωπο, ειναι και το να βλέπουμε κυριολεκτικά ό,τι βλέπει; Ακόμη κι αν αυτό είναι προϊον της φαντασίας του και μόνο;
Η πολύ καλή μουσική είναι του David Wingo.
