Τεντ Μπάντι, ένας γοητευτικός δολοφόνος
Η αληθινή ιστορία του κατά συρροή δολοφόνου Τεντ Μπάντι, ο οποίος δολοφονούσε νεαρές γυναίκες στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1970 και δεν παραδέχθηκε την ενοχή του, παρά στο τέλος, λίγο πριν βρεθεί αντιμέτωπος με την θανατική ποινή. Η ταινία του Τζο Μπέρλινγκερ (έχει γυρίσει ήδη το ντοκιμαντέρ Conversations With a Killer: The Ted Bundy Tapes) επικεντρώνεται περισσότερο στη σχέση του Μπάντι με τη σύντροφό του.
Όπως και το ντοκιμαντέρ, έτσι και η ταινία είναι παραγωγής Netflix και έχει την τύχη να έχει ως πρωταγωνιστή τον Ζακ Έφρον σε έναν ρόλο που φαίνεται πώς του ταιριάζει απόλυτα. Ο Έφρον είναι γοητευτικός, αλλά η παρουσία του στην οθόνη φέρει κάτι ανοίκειο. Υπάρχει κάτι παράξενο που η ταινία εξερευνά μόνο προς το τέλος.
Το φιλμ παρακολουθείται με μεγάλο ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος, αλλά υπάρχει κάτι παράξενο σε σχέση με τον τρόπο που αναπαριστά τον κεντρικό χαρακτήρα. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, αφήνεται να εννοηθεί ότι η όλη ιστορία της σύλληψής του είναι μια καλοστημένη πλεκτάνη. Θα μπορούσε αυτό να δικαιολογείται εάν η ματιά της ταινίας ήταν εκείνη της νεαρής συντρόφου του, μιας γυναίκας που θα μπορούσε να πιστεύει στην αθωότητά του, αλλά ενώ στην αρχή η ταινία επικεντρώνεται στη σχέση των δύο (την σύντροφο ερμηνεύει η Λίλι Κόλινς, κόρη του Φιλ Κόλινς), στη συνέχεια «αναγκάζεται» να απομακρυνθεί όσο το ζευγάρι αποξενώνεται. Επιλέγοντας μια παράξενη δομή, θέλοντας να κρατήσει ένα στοιχείο έκπληξης που στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται, καταλήγει στο μεγαλύτερο μέρος της να εξωραΐζει την κατάσταση και να κρατά κλειστά χαρτιά που θα μπορούσε εξ αρχής να έχει ανοιχτά.
Η ταινία αφήνει πάρα πολλά ερωτήματα ανοιχτά. Επικεντρώνεται στην γοητεία που είχε τη δυνατότητα να ασκεί ο Τεντ Μπάντι, στην επιτυχία του στα κορίτσια, στη φαινομενικά χαρισματική περσόνα του, αλλά καθόλου στις αιτίες αυτής της βαθιάς και σκοτεινής βίας. Αυτό το κομμάτι παρουσιάζεται στο τέλος και του δίνεται ένας ανεκδοτολογικός χαρακτήρας που δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με τα γεγονότα. Μπορεί ο σκηνοθέτης να έβαλε τα ονόματα των θυμάτων (περισσότερα από 30 επιβεβαιωμένα θύματα, ενώ οι Αρχές εκτιμούν ότι ήταν πολύ περισσότερα), αλλά η ταινία μάλλον παραγνωρίζει τα θύματα, επιλέγοντας τον (πολύ πιο) φωτογενή δολοφόνο.
