Τα Χελωνονιντζάκια

Σε  μία τάση που θέλει τους ήρωες των παιδικών μας χρόνων να έρχονται στη μεγάλη οθόνη (ή καλύτερα να μας στοιχειώνουν για το «λάθος» που κάναμε να τους αγαπήσουμε μικρή), τα Χελωνονιντζάκια επιστρέφουν. Όχι ως χαριτωμένα και παράξενα καρτούν, αλλά σε τρεις διαστάσεις, σε μία λίγο τρομακτική εκδοχή του εαυτού τους.

Η Έιπριλ είναι δημοσιογράφος που ασχολείται με πιο ανάλαφρα θέματα, ενώ θέλει να κάνει σοβαρή δημοσιογραφία (καμία πρωτοτυπία εδώ). Κι ενώ στην πόλη κυριαρχεί η Συμμορία του Ποδιού, εκείνη διαπιστώνει ότι στην πόλη υπάρχει ένας εκδικητής που την προστατεύει από το κακό. Οι εκδικητές όμως είναι τέσσερις και είναι και χελώνες και μεταλλαγμένοι και νίντζα και έφηβοι. Και σαν να μην έλειπαν όλα αυτά, η Έιπριλ τυχαίνει να είναι εκείνη που κρατάει το «κλειδί» της παράξενης παρουσίας αυτών των πλασμάτων.

Η ταινία προορίζεται για το παιδικό κοινό που είμαι σίγουρη ότι θα το λατρέψει. Στην αναβίωση των καρτούν (όπως έγινε και με τα Στρουμφάκια για παράδειγμα), η μεταφορά στη μεγάλη οθόνη θεωρείται επιβεβλημένη για την κυριαρχία του συγκεκριμένου brand.

Ωστόσο, τα Χελωνονιντζάκια δεν είναι ιδιαίτερα αστεία, ούτε ιδιαίτερα πρωτότυπα και φαίνονται και λίγο παρωχημένα. Δεν αποπνέουν τη νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων παρά μόνο σε ελάχιστες σκηνές. Υπάρχουν ορισμένες σκηνές μαχών που είναι εντυπωσιακές, καθώς και η καρτουνίστικη αισθητική της αρχής και του τέλους, αλλά σε γενικές γραμμές αυτή είναι μία ταινία που ξέρεις ακριβώς πώς θα κινηθεί.

Σε ΗΠΑ και Βρετανία, πάντως, η ταινία (που προβάλλεται και σε 3D) έσπασε ταμεία.

Τελικά να τη δω;

Εάν έχετε αγοράκια θα τη λατρέψουν (ο ανιψιός μου μέχρι και τους ζωγράφους της Αναγέννησης έμαθε εξαιτίας τους). Κατά τα άλλα, η ταινία είναι μια μάλλον αδιάφορη μεταφορά καρτούν στη μεγάλη οθόνη. Άντε και στην Κάντι-Κάντι.