Ο 100χρονος που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε

Μετά από μια αξιομνημόνευτη ζωή ο εκατοντάχρονος Άλαν Κάρλσον κάθεται νωχελικά στο δωμάτιο του οίκου ευγηρίας του περιμένοντας τους νοσοκόμους, υπαλλήλους, λοιπούς θαμώνες και εκλεκτούς προσκεκλημένους να του φέρουν την τούρτα των γενεθλίων του. Ο Άλαν όμως έχει άλλα σχέδια. Φορώντας ακόμα τις πιτζάμες, τη ρόμπα κι τις παντόφλες του, σκαρφαλώνει αργά αργά στο περβάζι του παραθύρου του κι από εκεί αποδρά ξανά στον έξω κόσμο όπου ανήκει. Γιατί παρά την ηλικία του ο Άλαν είναι συνώνυμο της περιπέτειας και μόλις τράβηξε την περόνη απασφαλίζοντας μια ακόμα τελευταία εκρηκτική ιστορία.

 Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Τζόνας Τζόνσον, που γνώρισε επιτυχία παγκόσμια, όπως και στη χώρα μας, ανήκω κι εγώ σε αυτούς που είχαν ήδη διαβάσει και αγαπήσει το βιβλίο προτού δουν την ταινία. Η ταινία του Φέλιξ Χέλγκρεν παρόλο που ξεφεύγει σε σημεία και λεπτομέρειες προσέγγισης χαρακτήρων, διατηρεί τη βασική δομή και αποδίδει πετυχημένα το ύφος του συγγραφέα. Όπως καθιέρωσα μετά τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, για ταινίες που έχω ήδη διαβάσει προηγουμένως τα βιβλία στα οποία βασίζονται, ακολούθησα τον κανόνα μου να τις αντιμετωπίζω και να τις κρίνω σαν ξεχωριστά, αυτόνομα έργα.

Η ταινία είναι ένας διασκεδαστικός συνδυασμός της απιθανότητας του Φόρεστ Γκαμπ, της δράσης του Ροζ Πάνθηρα, το μαύρο σαρκασμό των Κοέν στο Φάργκο και του βόρειου χιούμορ (που είδαμε πρόσφατα και στο Περιστέρι που Έκατσε σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο την Ύπαρξη του), ένα διαφορετικό είδους χιούμορ που δύσκολα βρίσκει φωλιά στο δικό μας ταπεραμέντο. Παρόλα αυτά καταφέρνει να μας κρατήσει και να μας διασκεδάσει.

Ο χαρακτήρας του Άλαν με την δραματική αλλά και συναρπαστική ιστορία της ζωής του, δεν έχει προσεγγιστεί σαν άνθρωπος ιδιαίτερης ευφυίας και ευρηματικότητας. Αντίθετα, η αφοπλιστική ειλικρίνεια του και η διαφορετική κοσμοθεωρία του μοιάζει να τον μπλέκει άθελα του συνεχώς σε μπελάδες, από όπου συνήθως ξεγλιστρά χάρη στα περίεργα παιχνίδια της τύχης. Αυτό το στοιχείο προσδίδει περισσότερα στοιχεία «Επιθεωρητή Κλουζώ» στο χαρακτήρα του Άλαν, ενώ οι Πίτερ Σέλερς συνειρμοί θα ενισχυθούν με τα γνωστά ιστορικά πρόσωπα που θα παρελάσουν στις αναμνήσεις του χαρακτήρα, τις ατέλειωτες εκρήξεις, τις καταδιώξεις και φυσικά τον ελέφαντα. Με έναν οποιονδήποτε άλλο χαρακτήρα η περιπέτεια δεν θα ήταν τόσο αγωνιώδης και ξεκαρδιστική όσο με τον αργοκίνητο εκατοντάχρονο που μακριά από το γηροκομείο μοιάζει να το διασκεδάζει απίστευτα κι αυτός μαζί μας.

Χρησιμοποιώντας τον ίδιο ηθοποιό (Ρόμπερτ Γκούσταφσον) τόσο για τα νεότερα όσο και για χρόνια της τρίτης ηλικίας, εκτός των παιδικών χρόνων, ο χαρακτήρας του Άλαν χάνει λίγο την πειστικότητα της, προδωμένη από το μακιγιάζ, που θα σας θυμίσει λίγο Μπραντ Πιτ στον γέρικο φρεσκογεννημένο Μπέντζαμιν Μπάτον. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες όμως έχουν αποδοθεί ωραία, ενώ αξιοσημείωτη είναι και η δουλειά σε εφέ και σκηνικά αποτύπωσης εποχής. Αποτελεί άλλο ένα δείγμα του σκανδιναβικού κινηματογράφου που συνεχώς εξελίσσεται και μας εκπλήσει ευχάριστα.

Τελικά να τη δω; Τολμήστε το! Συνιστάται ανεπιφύλακτα σε όσους διαβάσατε και αγαπήσατε το βιβλίο, αλλά και σε όλους όσους θέλετε να ανακαλύψετε μια ωραία διασκεδαστική περιπέτεια με τον πιο απροσδόκητο ήρωα και γιατί όχι, να ανακαλύψετε ίσως το ενδιαφέρον βιβλίο μετά.